koncentrator kultury wyciskamy 100% kultury z kultury - wyciskaj z nami!

Na naszych stronach internetowych stosujemy pliki cookies.

Korzystając z naszych serwisów internetowych bez zmiany ustawień przeglądarki
wyrażasz zgodę na stosowanie plików cookies zgodnie z  Polityką Prywatności.

» ROZUMIEM I AKCEPTUJĘ
TINA
zmodyfikowano  11 lat temu

NADZWYCZAJNY KONCERT CHARYTATYWNY

CO było GRANE - ARCHIWALNE TERMINY » » 2 451 wyświetleń od 1 stycznia 2007
  • 5 września 2002, czwartek
    » 19:00

Wrocławskiej Orkiestry Kameralnej WRATISLAVIA

Program koncertu: G. Ph. Telemann - Ouverture Pastorale J. S. Bach - Koncert skrzypcowy a-moll BWV 1041 G. F. Heandel - Concerto grosso A-dur op. 6 nr 11 HWV 329 E. Grieg - Suita Z czasów Holberga op. 40 O. Respighi - III Suita Antiche danze ed Arie

Początki Semperoper W II. połowie XVI w. powstała książęco-saksońska kapela. Od roku 1617 do 1672 stanowisko jej kapelmistrza piastował Heinrich Schütz, który kierował w tym czasie także wieloma przedstawieniami operowymi. Z początkiem XVII wieku wystawiono kilka mniejszych oper i przedstawień baletowych w halach, pałacu, pawilonach lub ogro-dach Dworu Królewskiego. Wielkie uroczystości i inwencje odbywały się wówczas w miejscach publicznych lub przed teatralną fasadą Zwingera (w owym czasie był to budowla drewniana). Pierwsza duża opera, która została wystawiona w Dreźnie, to II Paride Bontempiego i Perandy (1662). Pierwszy gmach opery został zbudowany przez Wolfa Kaspara von Klengel w latach 1664-67 na Taschenbergu. Pierwszym przedstawie-niem zaprezentowanym w nowym budynku było Dafne (Bontempiego i Peranda z librettem Martina Opitza). Pół wieku później wybudowano w niezwykle krótkim jak na tamte czasy terminie (od 9.09.1718 do 25.08.1719) Duży Gmach Opery, jako że z budynku starej Opery korzystał od roku 1708 katolicki kościół dworski. Budynek ten stał się miejscem działalności Johanna Adolfa Hasse, który od roku1734 do 1763 rozwinął nowy, okazały styl opery. Hasse był uważany za właściwego reprezentanta włoskiej epoki w Dreźnie (caro devino sassone). Łączył on niezwykle udanie w ramach założeń formalnych opera seria wokalną i instrumentalną perfekcję. Koncertmistrz Johann Georg Pisendel przyczynił się w tym czasie w równej mierze do podniesienia rangi artystycznej Opery Drezdeńskiej, dbając o indywidualny rozwój artystyczny wszystkich muzyków orkiestry. Zapoczątkował tym samym tradycję, która jest kontynuowana do dnia dzisiejszego przez Saksońską Kapelę Państwową - Staatskapelle Dresden.

Mały Teatr Dworski W roku 1755 została ukończona budowa teatru przez Morettiego. Aby odróżnić go od istniejącego już Dużego Teatru przy Zwingerze, nazwano go Małym Teatrem Dworskim. W następnych latach stawał się on powoli głównym miejscem uro-czystości dworskich - tam właśnie wystawiona została w roku 1785 opera Mozarta Uprowadzenie z Seraju (której premiera miała miejsce 16.07.1782 w Wiedeńskim Burgtheater). W roku 1794 wystawiono w języku włoskim jego Czarodziejski flet. Po trzech latach piastowania stanowiska kapelmistrza w Pradze, Carl Maria Weber został w roku 1817 królewskim kapelmistrzem w nowo założonej Niemieckiej Operze w Dreźnie i pozostał tam do końca swojego życia. Przeciwstawił dominującemu stylowi opery włoskiej operę niemiecką. W roku 1817 założył pierwszy niemiecki stały chór operowy. W Dreźnie powstała m.in. jego opera Wolny strzelec (której premiera miała miejsce w Berlinie, w 1821 roku). Aby uczcić jego za-sługi, Ryszard Wagner zarządził, by ciało Webera zostało przewiezione w roku 1844 na Stary Katolicki Cmentarz w Dreźnie - Friedrichstadt.

Pierwsza Semperoper W roku 1838 rozpoczęto budowę Pierwszego Teatru Dworskiego Gottfrieda Sempera. Budynek otwarto 12.04.1841 roku wystawieniem sztuki Goethego Torquato Tasso oraz Uwerturą radości Webera. Działalność Ryszarda Wagnera w Dreźnie (1843-48), podobnie jak jego poprzednika Webera miała istotne znaczenie dla zmiany myślenia o operze. Jego zamiarem była szersza niż dotychczas prezentacja dzieł niemieckiej klasyki. Pracę swoją rozpoczął wystawieniem opery Armida Glucka. Sporą sensację wywołało wystawienie przez niego IX Symfonii Beethovena. Faktem tym dał początek drezdeńskiej tradycji prezentowania tego dzieła. Wystąpił również z odważnymi (jak na tamte czasy) projektami stworzenia teatru narodowego, stałej sceny prezentacji muzycznych oraz szkoły orkiestry. Nie zostały one jednak wprowadzone w czyn - jego zdaniem odpowiedzialni za to byli radcy dworu i osły jak i junkrzy, którzy zostali zatrudnieni jako barany w roli ogrodników. W maju 1848 roku jak w wielu innych miastach Europy, także w Dreźnie doszło do wybuchu powstania. Zostało krwawo stłumione przez armię pruską i saksońską. Ze względu na fakt, że Wagner i Semper opowiedzieli się po stronie powstania, zmuszeni byli uciekać z Drezna. Przez długi czas nie mieli prawa przebywania na terenie Saksonii. W roku 1869 pierwsza Semperoper została zniszczona przez pożar, który spowodowało niedbalstwo pracowników technicznych teatru reperujących żyrandol na strychu budynku. W ciągu sześciu tygodni w roku 1869 powstał prowizoryczny drewniany budynek, w którym w latach 1869-78 odbywały się przedstawienia przed niemal 1800-osobową publicznością.

Druga Semperoper W dniu 26.04.1871 roku rozpoczęto budowę drugiego Królewskiego Teatru Dworskiego Gottfrieda Sempera. Wykonaniem kierował syn Gottfrieda, Manfred. 2.02.1878 roku otworzono teatr oficjalnie Uwerturą radości Webera i Ifigenią w Taurydzie Goethego. Ernst von Schuch pracował na stanowisku kapelmistrza Opery, od roku 1882 także jako dyrektor Drezdeńskiej Opery Dworskiej aż do swojej śmierci w roku 1914. Dał początek drezdeńskiej tradycji prezentacji dzieł Ryszarda Straussa. Za jego czasu wystawiono po raz pierwszy m.in. opery Salome (1905) i Elektra (1909) wystawiane były również regularnie opery Verdiego i Pucciniego. Dnia 8.12.1876 roku Ernst von Schuch dyrygował drezdeńskim prawykonaniem Aidy, a piecza nad prezentacją dzieł współczesnych kompozytorów stała się dalszym wyznacznikiem jego działalności; prawykonanie opery Doktor Faustus (1925) miało miejsce właśnie za jego czasu. 13.02.1945 roku Semperoper została zniszczona podczas nalotu bombowego.

Odbudowa Pomiędzy rokiem 1952 a 1956 w celu umożliwienia dalszych prac, odbudowano najpierw zewnętrzny kształt budynku. Po długich dyskusjach nad formą odtworzenia budynku zdecydowano się w latach 70-tych na rekonstrukcję wierną oryginałowi. Powiększono widownię, liczbę miejsc zredukowano z 1600 do 1300 a scenę poszerzono o 12 metrów, żeby sprostać wymogom nowoczesnej techniki scenicznej. W roku 1977 położono kamień węgielny pod odbudowę Semperoper. Sześć rzeźb znajdujących się na elewacji opery pochodzi jeszcze z pierwszego budynku Semperoper - są to książęta poezji Schiller i Geothe znajdujący się przy wejściu wyrzeźbieni przez Ernsta Rietschela; po ich lewej stronie znajdują się Szekspir i Sofokles, a po prawej Molier i Eurypides wyrzeźbieni przez Ernsta Juliusza Hähnela (1811-91). Po ukończeniu odbudowy trwającej 8 lat, 13.02.1985 roku dokonano otwarcia opery. Podczas uroczystej inauguracji wykonano operę Carla Marii Webera ''Wolny strzelec''.

Powódź Teraz, gdy woda opadła do swojego zwykłego poziomu Zwinger, Galeria Obrazów i Semperoper wyglądają pozornie jak w czasach swej dawnej piękności. Szczęście w nieszczęściu: widownia Semperoper, słynne westybule i foyer zachowały całe swe piękno. Scena, kilka pomieszczeń do prób, sale baletowe i garderoby dla artystów pozostały nienaruszone. Jednakże normalne funkcjonowanie Opery długo jeszcze nie będzie możliwe. Szkody które wyrządziła woda o wysokości 1.80 metra są bardzo poważne i uniemożliwiają prowadzenie technicznych prac związanych z przygotowywaniem oraz prezentowaniem oper i koncertów. Nie pracują systemy elektroenergetyczne i urządzenia niskiego napięcia oraz awaryjne zespoły prądotwórcze. Nie funkcjonuje centrala telefoniczna. Nastąpiła awaria instalacji przeciwpożarowej oraz urządzeń klimatyzacyjnych i wentylacyjnych. Nie ma ciepłej i zimnej wody. Do użytku nie nadają się urządzenia sterujące oświetleniem oraz maszyneria sceny, całkowicie zniszczona została również instalacja hydrauliczna do podnoszenia podium sceny. Piwniczna restauracja została zdewastowana przez wodę. Budynki warsztatów przygotowujących dekoracje i kostiumy także zostały uszkodzone przez wodę. W sali malarskiej, w stolarni i działach dekoracji i plastyki, woda wyrządziła szkody w podłodze i przechowywanych tam materiałach. Zniszczony został również magazyn butów i materiałów, częściowo też magazyn kostiumów oraz pomieszczenie, w których przechowywane były prospekty sceniczne. W czasie katastrofy Saksońska Kapela Państwowa przebywała razem z chórem Opery Państwowej na festiwalu w Salzburgu, dzięki czemu straty w instrumentach są niewielkie. Mimo to dwa fortepiany Steinwaya i dwa klawesyny zostały zalane. Kilka kontrabasów, harfę i dwa kotły uratowano w ostatniej chwili. Cały parter budynku funkcyjnego Semperoper znalazł się pod wodą. Tam też ucierpiała od powodzi najważniejsza scena do prób z wszystkimi znajdującymi się tam dekoracjami i fortepianem. Pomieszczeń biurowych administracji nie udało się uratować. Dotyczy to biura dyrektora, biur artystycznych, biur działów rachunkowości, kadr, prasowego oraz współpracy z mediami, drukarni opery, recepcji i gabinetu lekarskiego. Tylko niewiele z niezbędnych dokumentacji i urządzeń udało się zabezpieczyć. Poświęceniu i odwadze pracowników Saksońskiej Opery Państwowej należy zawdzięczać, że archiwum nut zawierające m.in. wartościowy historyczny materiał, nie zostało zniszczone. Dokumentację artystyczną oraz wyciągi fortepianowe z ważnymi wpisami potrzebnymi do pracy inscenizacyjnej zabezpieczono przed zalaniem. Ostatnimi rzeczami jakie udało się uratować, były kostiumy do wieczoru baletowego przygotowywanego na 13 sierpnia br., który miał otworzyć nowy sezon artystyczny.

zmodyfikowano  11 lat temu
przewiń ekran do początku stronyprzewiń ekran do początku strony

Wybierz kasę biletową:

ZAMKNIJ