„Międzyczas” to spektakl kabaretowo – muzyczny w wykonaniu aktorów Teatru Witkacego z Zakopanego: Agnieszki Michalik, Kamila Jońskiego i Piotra Łakomika. To połączenie poezji śpiewanej i tekstów satyrycznych Jonasza Kofty, jednego z najbardziej cenionych twórców polskiego kabaretu lat 70. i 80. (współzałożyciel Kabaretu pod Egidą). Podczas wieczoru usłyszymy dziesięć wierszy Kofty w muzycznej interpretacji („Volo”, „Mona Lisa”, „Staczać się trzeba powoli”, „Świnia”, „Dobry sen”, „Naszą miłość zabiła wielka płyta”, „Niepotrzebny nam ten smutek”, „Ostatni koncert Paganiniego”, „Wino samotnych”, „Milczenie”) oraz skecze z „Fachowców”. Muzykę skomponował i wykona na żywo wybitny kompozytor i pianista, Jerzy Chruściński.

Serdecznie zapraszamy na przedstawienie, w którym razem z bohaterami będziemy mogli oddać się rozważaniom egzystencjalnym, zastanowić się nad sensem życia, poszukać odpowiedzi na najbardziej fundamentalne pytania ludzkości, wspólnie pośmiać się i popłakać, a wszystko to w żartobliwej formie przy akompaniamencie pięknej muzyki. Poznamy docenta i majstra, którzy w przerwie pomiędzy jedną a drugą fuchą oddają się swojej drugiej po piciu piwa lubionej

czynności, czyli dyskursowi filozoficznemu. Ich błyskotliwe rozmowy są przeplatane piosenkami pełnymi nostalgii i ciekawych spostrzeżeń dotyczących człowieka. Żyjemy szybko, w ciągłym pędzie. Nie mamy na nic czasu, z pośpiechu wiele rzeczy robimy bezrefleksyjnie. Ciągle gnamy. Albo planujemy przyszłość, albo rozpamiętujemy przeszłość. Rzadko tak naprawdę jesteśmy tu i teraz, w teraźniejszości. Czy zastanawiałeś się kiedyś, co robisz w tak zwanym „międzyczasie”? Cytując fragment tekstu spektaklu: „Wszystkie ważniejsze sprawy załatwia się w międzyczasie. Międzyczas wstydliwie przemilczany przez historię jest niewątpliwie najważniejszym z czasów. Jest on jak pociąg pośpieszny, na który możemy się spóźnić trzy minuty albo dwa lata, a on poczeka na nas i mimo to odejdzie punktualnie, zgodnie z rozkładem. Ten właśnie rozkład, rozkład osobowości, rozkład na czynniki pierwsze pozwala nam cieszyć się i przeżywać te małe fragmenty naszej egzystencji, których cel jest wątpliwy, a sens pozbawiony sensu”.

„Kiedy codzienność zmęczy ci oczy

A skrzydeł nie masz by odfrunąć

Narasta w tobie chęć by się stoczyć

Wypoczynkowo obsunąć

Nie ma powodu się niepokoić

Gdy sens tej zasady uchwycicie

Staczać się trzeba powoli

Żeby starczyło na całe życie”

fragment wiersza J. Kofty „Staczać się trzeba powoli”

Czas trwania 60 minut | Kategoria wiekowa 15+