Maestro Trytony

koncert

Bilety: 20 (n) i 12 (u)

W składzie:

Tomasz Gwinciński – gitara; Tomasz Pawlicki – flety, fortepian; Patryk Węcławek – kontrabas; Rafał Gorzycki – perkusja

Od Henryka Brodatego do Bogusława Schaefera. Od zespołu rockowego (pocz. lat 80-tych) do lekcji kompozycji u krakowskiego mistrza. Tak można za Michałem Mendykiem (Glissando) określić drogę, jaką przebył bydgoski gitarzysta i kompozytor Tomasz Gwinciński, obok Ryszarda Tymona Tymańskiego, Jerzego Mazzola i Mikołaja Trzaski należący do najwyrazistszych postaci łączonych w drugiej połowie lat 90. z tak zwaną sceną yassową, członek kultowej już Miłości, Łoskotu oraz Mazzoll & Arhytmic Perfection, który dziś w zaciszu bydgoskiego mieszkania rozpisuje na papierze nutowym kompozycje nie mieszczące się w żadnych standardach stylistycznych czy ramach instytucjonalnych.

Swój własny zespół - Maestro Trytony - założył Gwinciński w 1996 roku w Bydgoszczy jako grupę-kontynuację powstałej w 1990 r. formacji Trytony (Tańce bydgoskie, wyd. własne, 1992, Zarys matematyki niewinnej, Go Wi, 1995).

Różnice pomiędzy oboma składami wyjaśnia sam Gwinciński: Poszukiwać odpowiadającego ci modelu dźwiękowego możesz na scenie, kiedy improwizujesz lub podczas pisania muzyki, gdy komponujesz. Płyty tria Trytony wypełnione były improwizacją w "jazzowym" sensie tego słowa. W Maestro Trytony jest innego typu improwizacja. Improwizacja w ujęciu klasycznym, tzn. kompozytor i wykonawca to jedna osoba. Wykonuje swój utwór na żywo, wzbogacając go za każdym razem o nowe elementy, rozbudowując, zmieniając, improwizując…

W 1997 r. ukazała się pierwsza płyta Maestro Trytony Enoptronia (MOZG Production), będąca swego rodzaju poematem dźwiękowym. Przenikają się tu motywy współczesnej kameralistyki (Bartok, Strawiński, Ives), tradycja eksperymentów nowojorskiej sceny avantjazzowej i wreszcie specyficznie polski miękki liryzm a’la Komeda. Po blisko 7 latach ciszy wydawniczej Maestro Trytony przerwało milczenie i jesienią 2004 r. wydało długo oczekiwany kolejny krążek Heart of Gold (Mit Edition), który po niemal big-bandowym składzie Enoptronii (5 + 5) stanowi powrót do formuły jazzowego kwartetu (z fletem i gitarą jako instrumentami melodycznymi), a jednocześnie daje próbkę tego, w jaki sposób doświadczenie kompozytorskie Gwincińskiego wzbogaciło jego wizję nowoczesnej muzyki improwizowanej.