Elżbieta Karolak organy , Artur Paciorkiewicz altówka

Koncert Symfoniczny

w którym udział wezmą:

• Wojciech Michniewski (dyrygent),
• Artur Paciorkiewicz (altówka),
• Elżbieta Karolak (organy)
• Orkiestra Filharmonii Poznańskiej.

Usłyszymy trzy utwory:

• Tomasz Sikorski - Holzwege (Drogi donikąd)
• Tadeusz Paciorkiewicz - Koncert na altówkę, organy i orkiestrę
• Witold Lutosławski - III Symfonia

Patronat medialny sprawują: Radio Merkury, Głos Wielkopolski, TVP 3 - Poznań.

Gorąco polecam Państwa uwadze piątkowe spotkanie z polską muzyką współczesną i zachęcam do udziału w koncercie.

*Michniewski Wojciech *

Dyrygent i kompozytor, urodził się w Łodzi. Studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie – dyrygenturę pod kierunkiem Stanisława Wisłockiego (dyplom z wyróżnieniem), teorię muzyki (również dyplom z wyróżnieniem) oraz kompozycję u Andrzeja Dobrowolskiego. Wraz z Krzysztofem Knittlem i Elżbietą Sikorą utworzył grupę kompozytorską KEW. Jego utwór Szeptet na 2 soprany, 2 mezzosoprany, 2 alty i kulturystę (1973) zdobył w 1975 nagrodę włoskiego Radia i Telewizji Premio RAI.Od 1973 do 1978 Wojciech Michniewski związany był z Filharmonią Narodową, początkowo jako dyrygent-asystent, zaś od 1976 jako dyrygent. W 1974 zdobył wyróżnienie na Ogólnopolskim Konkursie Dyrygenckim w Katowicach, w 1977 – I nagrodę na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Guido Cantellego w mediolańskim Teatro alla Scalla, w 1978 – brązowy medal na Międzynarodowym Konkursie Dyrygenckim im. Ernesta Ansermeta w Genewie. Od 1979 do 1981 był dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Łodzi, pełniąc równocześnie (do 1983) funkcję kierownika muzycznego sceny współczesnej w Warszawskiej Operze Kameralnej. W latach 1984-87 był stałym dyrygentem gościnnym Polskiej Orkiestry Kameralnej, pełniąc ważną rolę w jej transformacji w znaną dziś Sinfonię Varsovię, zaś od 1987 do 1991 stał na czele Filharmonii Poznańskiej jako jej dyrektor naczelny i artystyczny. Po 1991, mimo iż otrzymuje od różnych orkiestr propozycje stałej współpracy, dyryguje wyłącznie gościnnie.Wojciech Michniewski jest dyrygentem bardzo wszechstronnym, prowadzi zarówno koncerty symfoniczne, jak i spektakle operowe, a obok repertuaru klasycznego jest szczególnie ceniony za interpretacje muzyki współczesnej. W 1975 otrzymał Orfeusza – nagrodę krytyki za najlepsze wykonanie polskiego utworu na Warszawskiej Jesieni (Psychodrama Tadeusza Bairda), w 1987 – nagrodę krytyki na Musikbiennale Berlin. Nadal chętnie współpracuje z czołowymi polskimi zespołami – Filharmonią Narodową, Sinfonią Varsovią, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, czy też warszawskim Teatrem Wielkim, gdzie przygotował muzycznie prapremiery oper Elżbiety Sikory (Wyrywacz serc, 1995), Roxanny Panufnik (The Music Programme, 2000) i Pawła Mykietyna (Ignorant i szaleniec, 2001).Dokonał wielu nagrań płytowych, radiowych i telewizyjnych. W 1996 uhonorowany został nagrodą polskiego przemysłu fonograficznego – Fryderykiem za płytę z muzyką Witolda Lutosławskiego, nagraną z Krzysztofem Jakowiczem i z orkiestrą Sinfonia Varsovia. W 1999 tę samą nagrodę otrzymała inna jego płyta – galowy koncert Rossiniego z Ewą Podleś, zaś w 2004 nominację do Fryderyka uzyskała płyta z jego interpretacjami muzyki Mieczysława Karłowicza i Wojciecha Kilara. Koncertował w Europie, Azji, Ameryce Północnej i Południowej. Brał udział w wielu międzynarodowych festiwalach muzycznych.W 2005 roku uhonorowany został Nagrodą Związku Kompozytorów Polskich za wieloletnie i kreatywne towarzyszenie polskiej muzyce współczesnej oraz srebrny medal dla zasłużonego kulturze Gloria Artis. Ważniejsze kompozycje:

Etiuda na zestaw instrumentów perkusyjnych i jednego wykonawcę (1972)

Cadenza na skrzypce solo (1972)

Trzy pieśni do słów siostry na sopran i fortepian (1972)

Intermezzo na sopran i orkiestrę kameralną (1973)

Szeptet na 2 soprany, 2 mezzosoprany, 2 alty i kulturystę (1973)

Moje konstrukcje liryczne na zespół instrumentalny (1974)

Małe wariacje na temat Mozarta na klarnet, puzon, wiolonczelę, fortepian i urządzenia elektroniczne (1974)

Litania na flet, harfę i urządzenia elektroniczne (1974)

Michniewski / Gounod: Wedding Tango dla Kasi i Koreczka na głosy, kwartet smyczkowy i bandoneon (2000)

*Artur Paciorkiewicz - altówka *

Uczył się gry na skrzypcach u Ireny Dubiskiej, a następnie ukończył Akademię Muzyczną im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie altówki Stefana Kamasy. Studia uzupełniające w zakresie muzyki kameralnej odbył w Accademia Musicale Chigiana w Sienie (1967) oraz na Uniwersytecie w Yale (1977), gdzie otrzymał dyplomy z wyróżnieniem. Uczestniczył w kursach mistrzowskich, pracując pod kierunkiem Pala Lukacsa (Weimar, NRD), Ulricha Kocha (Freiburg, RFN) i Raphaela Hillyera (New Heaven, USA). Sam zajmował się również działalnością pedagogiczną. W latach 1970-1989 był docentem w Akademii Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie, gdzie prowadził klasę altówki oraz Katedrę Kameralistyki. Uczestniczył jako wykładowca w kursach muzycznych we Francji, Kanadzie i Japonii.

Był solistą Orkiestry Teatru Wielkiego – Opery Narodowej w Warszawie (1968-70), grał też w Orkiestrze Kameralnej Filharmonii Narodowej Karola Teutscha (do 1971). Był również członkiem Kwartetu im. Stanisława Barcewicza (1969-1971), następnie Kwartetu Wilanowskiego (1970-76) oraz współzałożycielem Kwartetu Smyczkowego Varsovia, w którym grał do 1989 roku. Od 1990 do dziś jest solistą i członkiem orkiestry Sinfonia Varsovia i Polskiej Orkiestry Kameralnej. Artur Paciorkiewicz jest laureatem wielu międzynarodowych konkursów. Jako solista otrzymał wyróżnienie Lorda Yehudi Menuhina w Londynie (1968) i brązowy medal na Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Genewie (1972), zaś jako kameralista – II nagrodę w Wiedniu (1970), srebrny medal w Bordeaux (1972), III nagrodę w Monachium (1973), I nagrodę na Konkursie Radiowych Kwartetów Smyczkowych w Warszawie (1977) i IV nagrodę na Konkursie Radiowych Kwartetów Smyczkowych w Helsinkach (1979). Ma na swym koncie również statuetkę Orfeusza – nagrodę przyznawaną przez krytyków muzycznych na festiwalu Warszawska Jesień (1965), medal Polihymnia Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej w Poznaniu (1979) oraz II nagrodę i nagrodę specjalną Międzynarodowego Jury Krytyków Muzycznych w Evian (1979).

Jako solista oraz kameralista, Artur Paciorkiewicz występuje w bogatym repertuarze, obejmującym utwory zarówno klasyczne, jak i współczesne na altówkę oraz na violę d'amore. Dokonał licznych nagrań dla rozgłośni radiowych, stacji telewizyjnych i firm fonograficznych (Chant du Monde, RCA, DUX, EMI, Olympia, Pavane, Polskie Nagrania, Revane i inne). W 2002 był gospodarzem XI Międzynarodowego Kongresu Violi d'Amore w Radziejowicah, który po raz pierwszy odbył się w Polsce.

Elżbieta Karolak - organy

Urodziła się w 1951 roku w Poznaniu. Tu otrzymała średnie wykształcenie muzyczne w zakresie gry na fortepianie (Aleksandra Utrecht, Maria Służewska- Linette). Akademię Muzyczną w Poznaniu ukończyła w klasie organów Romualda Sroczyńskiego. Odbyła też studia chemiczne na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza. Obecnie jest profesorem Akademii Muzycznej w Poznaniu i nauczycielem w poznańskich szkołach muzycznych.

Ukończyła kursy mistrzowskie w Pradze u Milana Šlechty (1979) oraz w St. Donat u Marie-Claire Alain (1989).

Prowadziła seminarium z zakresu interpretacji polskiej muzyki organowej na Wydziale Muzyki Kościelnej Uniwersytetu w Moguncji.

Występuje z recitalami i koncertami kameralnymi na krajowych i międzynarodowych festiwalach – szczególnie chętnie wykonuje muzykę romantyczną i współczesną.

Dokonała solowych i kameralnych nagrań CD (m.in. cykl Ave Maria).

Jest pomysłodawcą i współorganizatorem Koncertów Farnych, mających na celu zebranie funduszy na renowację zabytkowych organów Friedricha Ladegasta w Poznańskiej Kolegiacie Farnej.

Jej wychowankowie (uczniowie i studenci) są laureatami nagród na konkursach krajowych i zagranicznych.