Cicho

O „Cicho” powiedziano już wiele; że nie pozwala się łatwo sklasyfikować; że jest bardziej audycją poetycką niż recitalem; że jest zwarte tematycznie, spójne brzmieniowo. Stwierdzono, iż słuchacze otrzymują niebanalny przegląd wątków tanatycznych uobecnionych między innymi w tekstach Leśmiana, Poświatowskiej, Miłosza, Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej i Świrszczyńskiej. Że jest tam po prostu wszystko; wszystko z tego i tamtego świata, podane w sposób prosty, a przy tym wyjątkowy; że trafia bezpośrednio do serca, albo że po wysłuchaniu chce się umierać.

„Cicho” wyróżni się formą, wychodząc z zamkniętego recitalu do żywego performansu, który będzie dział się tu i teraz. „Cicho”, które nadal będzie osadzone w szczelinie pomiędzy światami, jak zwykle będzie balansowało w warstwie muzycznej, pomiędzy tym co znane, a tym co nowe, niepokojące i dziwne. Będziemy materializować słowa.