Miasto kobiet

Realizacja: reżyseria, tekst: Emma Hütt

dramaturgia: Marianna Cieślak, Leonie Hahn scenografia: Gabriela Porada kostiumy: Mateusz Bidziński video i światło: Tina Muffler

dźwięk: Sara Trawöger asystentka literacka: Marianna Cieślak inspicjentka: Monika Tuniewicz asystenci reżyserki: Katarzyna Gawryś, Wojciech Sobolewski kierowniczka produkcji: Magdalena Igielska

występują: Izabella Dudziak (), Mateusz Górski (), Julia Wyszyńska (), Zuzanna Radek ()

Emma Hütt, laureatka nagrody Debiut TR, studiująca w Instytucie Stosowanych Studiów Teatralnych w Giessen, młoda reżyserka z Berlina, sięga po „Księgę o Mieście Pań” Krystyny de Pizan i tworzy swój własny mit, odkrywając coś tylko pozornie przestarzałego – średniowieczne świadectwo feministycznej samowoli.

Krystyna de Pizan napisała „Księgę o Mieście Pań” w 1405 roku i jako pierwsza z taką mocą zakwestionowała obraz świata konstruowany i zdominowany przez mężczyzn oraz dała kobietom ich herstorię – dekonstruując stereotypy na temat kobiet i opierając się na przykładach postaci historycznych. Nawoływała również do stworzenia fikcyjnego, utopijnego miasta, budując je za pomocą języka i narzędzi do walki o samostanowienie kobiet.

Federico Fellini sięgnął po ten materiał w 1980 roku i w swoim filmie „Miasto kobiet” przekształcił go w męską projekcję. To, co kobiece wymyka mu się dokładnie tam, gdzie próbuje się do tego zbliżyć. Poprzez męskie, przepełnione pożądaniem spojrzenie Fellini zniekształca obraz ruchu feministycznego lat 70. i świadomie oddala się od materiału wyjściowego.

Reżyserka wraz z zespołem uruchamiają w spektaklu figurę autorki, która siedzi w domu i wyobraża sobie trzy boginie ukazujące jej drogę do świata, który nie dąży do niszczenia innych. Wyobraża sobie budowanie twierdzy, w której będą bezpieczne. Kto może zbudować takie miejsce i dla kogo? Jak nie wpaść w te same pułapki, w które wpada patriarchat? Czekać na kolejną rewolucję? Szukać przyjemności w próbach przetrwania? Odwrót czy walka? Zależy nam, by sprawdzić co innego chcemy i możemy opowiedzieć.

Emma Hütt radykalnie analizuje materiał na podstawie fikcyjnych, filozoficznych, biograficznych i historycznych tropów, przeplatając je ze średniowiecznymi, biblijnymi i popkulturowymi odniesieniami i ogłasza Warszawę miastem kobiet.

UWAGA! W spektaklu wykorzystywane jest światło stroboskopowe.