Reżyseria/Anna Karasińska
Współpraca Dramaturgiczna/ Ewelina Pankowska
Ruch sceniczny/Magdalena Ptasznik
Kostiumy/Anna Nykowska
Światła/Szymon Kluz
Asystent Reżysera, Inspicjent/ Agnieszka Misiewicz

Premiera: 13-05-2016
Scena: Malarnia
Czas trwania: 1 godzina 10 minut

Występują:
Kornelia Trawkowska, Monika Roszko, Małgorzata Peczyńska (gościnnie), Katarzyna Węglicka (gościnnie), Mariusz Adamski, Przemysław Chojęta, Michał Kaleta, Wojciech Kalwat, Paweł Siwiak, Wiesław Zanowicz

Czym jest doświadczenie teatralnej wspólnoty, wspólnoty widzów i aktorów – jak uzyskać przepływ energii między sceną a publicznością? Jak sprowokować wyobraźnię widza? Od czego zależy percepcja spektaklu? Twórcy Drugiego spektaklu stawiają pytanie o metateatralność, na które naturalnie nie udzielą odpowiedzi.

Recenzje

„Drugi spektakl” to dość specyficzny eksperyment teatralny, przedstawienie balansujące gdzieś pomiędzy spektaklem a happeningiem. To rodzaj sztuki, w której światło gaśnie dopiero w końcowej scenie, pozwalając przez ponad godzinę utrzymać kontakt wzrokowy aktora z widzem. Obaj stają się zatem mocno zaangażowanymi uczestnikami owego spektaklu. Granica pomiędzy tym, co zaplanowane, zagrane, wyuczone a spontaniczną reakcją zostaje całkowicie zatarta. Każda ze stron jest widownią, podobnie jak każdy z widzów staje się aktorem.
Prowokacyjny sposób patrzenia na widza – bo to właśnie on staje się głównym bohaterem sztuki, przeobraża  się w autorefleksję na temat nas samych – bywalców sal teatralnych, przybierających z góry ustalone normy zachowań. Jak wejść do teatru, jak znaleźć właściwe miejsce, w jaki sposób usiąść, jak pokonać duszący kaszel w trakcie spektaklu, czy wreszcie jakimi oklaskami nagrodzić aktorów – to pytania, które padają z wnętrza Malarni Teatru Polskiego w Poznaniu. 
Marta Łuczkowska, www.swiatkultury.com.pl, 16.05.2016

„Drugi spektakl” Krasińskiej jest nie tylko jej drugim spektaklem, lecz także opowieścią o „drugim spektaklu”, który w teatrze zawsze dzieje się na widowni. Karasińska, razem z zespołem aktorów na początku pokazują instruktaż "jak zachowywać się w teatrze". (...) Te krótkie i dowcipne scenki stają się w pewnym momencie niebezpieczną grą z widzami. Widać, że aktorzy w portretowaniu poszczególnych gestów zaczynają naśladować publiczność. (...) Anna Karasińska znów pokazała, że potrafi świetnie operować teatralnością i przypatrywać się mechanizmom działania sceny. Jej spektakle są skromne i bezpretensjonalne, a jednocześnie widać w nich namysł nad samym sensem uprawiania sztuki. Reżyserka razem z Magdaleną Ptasznik, odpowiedzialną za ruch sceniczny, potrafiła wydobyć z aktorów perfekcyjne rozgrywanie najdrobniejszych gestów. Każde z aktorów zaznacza swoją odrębność, a jednocześnie widać, jak potrafią się zjednoczyć jako zespół i wspólnie, bez gwiazdorstwa i szarży, pracować na finałowy efekt przedstawienia. 
Stanisław Godlewski, „Gazeta Wyborcza”, 16.05.2016

Jeszcze nigdy nie widziałem artystów poznańskiego Teatru Polskiego w takiej formie. Karasińska buduje minimalistyczne przedstawienie na precyzyjnych, drobnych gestach. Na skupieniu, zmyśle obserwacji i umiejętności perfekcyjnego operowania szczegółem. No i na kpinie z teatralnego snobizmu. Druga połowa „Drugiego spektaklu” to gra w wyzwania: „chcę coś poczuć", „chcę zobaczyć coś o...”. Aktorzy kolejno wchodzą między publiczność. Sytuacja stopniowo się zagęszcza, a oczekiwania stają trudne do spełnienia.
Witold Mrozek, „Gazeta Wyborcza”, 27.05.2016