Maria Śliwa - Mapa ciała

Galeria Pusta

Nowy sezon Galeria Pusta rozpoczyna wystawą Marii Śliwy "Mapa ciała" natomiast Galeria Engram proponuje ekspozycję Pauliny Poczętej "Pokrowce szyte z pamięci".

Maria Śliwa rozpoczęła poznawanie fotografii w Policealnym Studium Fotograficznym w Katowicach. Od 1991 roku prowadzi autorskie studio fotografii portretowej i reklamowej. W 1992 roku rozpoczęła studia równocześnie na dwóch uczelniach: licencjackie w Państwowej Wyższej Szkole Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, gdzie jako pierwsza została absolwentem na kierunku fotografia, oraz w Instytucie Twórczej Fotografii Uniwersytetu Śląskiego w Opavie, gdzie uzyskała kolejno tytuł bakałarza a następnie magistra sztuki (z wyróżnieniem). Od 1997 jest wykładowcą w Policealnym Studium Fotograficznym w Bielsku-Białej. Pracowała także jako asystent w Instytucie Sztuki Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, filia w Cieszynie. Od 1999 roku jest członkiem Związku Polskich Artystów Fotografików.

'(…) "Mapa ciała" to tytuł, który dobrze przylega do tych fotografii. Są one czymś w rodzaju dokumentu wędrówki wzroku po powierzchni ciała, jak po wielkim, niemożliwym do ogarnięcia w całości kosmosie. Są świadectwem błądzenia po jego obszarze, tak jak błądzi się po mapie, dotykając coraz to innych miejsc i tracąc równocześnie z pola widzenia całą jej resztę. Skupienie uwagi na jednym fragmencie sprawia bowiem, że nierozpoznawalna staje się całość. Obiektyw chwyta moment zatrzymania wzroku na tym a nie innym drobnym fragmencie ciała, który, pozbawiony kontynuacji, zostaje nagle zobaczony jako część dziwnej rzeczywistości, pokrewnej światu roślin czy krajobrazom. Przywodząc na myśl łodygę lub wnętrze kwiatu albo zbocze wzgórza, obraz na zdjęciu odbiera ciału część jego cielesności i tworzy obszar zjawisk niepewnych i przedmiotów niezidentyfikowanych. Świat z fotografii Marii Śliwy to świat, w którym tożsamość rzeczy jest płynna. Zachodzą między nimi nieoczekiwane metamorfozy i korespondencje kształtów. Patrząc na te fotografie, widz gubi się w domysłach. Nie wie nigdy do końca, czym naprawdę jest to, co widzi – ciałem, rośliną czy pejzażem. (…)

Maria Śliwa sięga po obraz fotograficzny nie po to, by uzyskać łatwy i bezproblemowy wizerunek do dowolnego wykorzystania, ale dlatego właśnie, że jest to dla niej obraz nieoczywisty, pełen pytań bez prostych odpowiedzi. Obraz, który może być sprzymierzeńcem w odkrywaniu na nowo tego, co dobrze znane i w uczeniu się dostrzegania wokół siebie przeoczonych tajemnic'.

Elżbieta Łubowicz