WYSTAWA TOWARZYSZĄCA JUBILEUSZOWI 750-LECIA MIASTA

Rzemiosło garncarskie w II połowie XIX w. Przeżywało kryzys, ponieważ rozwijająca się wówczas produkcja przemysłowa narzucała inne tempo produkcji, a nowe materiały, takie jak szkło, emalia, które się pojawiły zagroziły tradycyjnemu rynkowi naczyń ceramicznych. Problem ten starano się rozwiązać poprzez utworzenie specjalistycznych szkól ceramiki w miejscowościach o bogatych tradycjach ceramicznych, wybrano Landshut (1893 r.), Höhr (1879 r.) i Bolesławiec/Bunzlau (1897 r.). Zadbano o kadrę nauczycielską, która potrafiłaby realizować zreformowaną koncepcję kształcenia ceramików polegającą na łączeniu zajęć opartych na rzetelnych podstawach teoretycznych z praktycznymi. Dyrektorem bolesławieckiej szkoły został dr Wiktor Pukall, chemik z Królewskiej Manufaktury Porcelany w Berlinie, i jako pierwszy w szkole utworzył własne laboratorium, by kształtować uzdolnienia techniczne uczniów na bazie wiedzy chemicznej, a także rozwijać smak artystyczny, o który dbali zatrudnieni w szkole artyści. Malarz Artur Henning natomiast swoimi projektami udowodnił, że możliwe było połączenie funkcjonalności, a także nowoczesnej formy z aspiracjami do piękna w przypadku produktów przeznaczonych do produkcji masowej. W latach 20tych zawodowe szkoły ceramiki zaliczane były do wyróżniających się szkól, kształciły bowiem wybitnych fachowców na potrzeby przemysłu i zdolnych do obejmowania stanowisk kierowniczych w ośrodkach przemysłu ceramicznego. Prezentowane prace nauczycieli i uczniów z lat 1900-1930 dokumentują zmiany zachodzące zarówno w sztuce, poprzez rozwój i przemiany stylów, jak i w ówczesnej dydaktyce.