Straszny dwór

Stanisław Moniuszko

• reżyseria: Laco Adamik
• libretto: Jan Chęciński
• kierownictwo muzyczne: Tomasz Szreder
• inscenizacja: Laco Adamik
• scenografia: Barbara Kędzierska
• współpraca scenograficzna: Magdalena Tesławska
• choreografia: Henryk Konwiński
• przygotowanie chóru: Małgorzata Orawska
• reżyseria światła: Bogumił Palewicz
• asystent reżysera: Hanna Marasz
• dyrygent: Tomasz Szreder

Pracę nad Strasznym dworem, do którego libretto opracował zdolny literat, a zarazem aktor i reżyser, Jan Chęciński, rozpoczął Moniuszko w 1861r.. Później porzucił ją, aby pod koniec Powstania Styczniowego znów z całą energią do niej powrócić. Uważał widać, że po tragicznych przejściach narodu nie pora na dramaty na scenie, lecz potrzeba raczej czegoś "dla pokrzepienia serc".

Od strony muzycznej jest Straszny dwór z pewnością najdoskonalszym spośród operowych dzieł Moniuszki, a tym samym wysuwa się na czoło całej polskiej twórczości operowej XIX w. Główne jego walory to pomysłowość harmoniczna, świetna konstrukcja scen zespołowych, subtelna i zarazem barwna instrumentacja, przede wszystkim zaś inwencja melodyczna o wyjątkowej szlachetności, logika wypracowanego przez Moniuszkę indywidualnego stylu dramaturgii operowej i wreszcie urzekająca atmosfera polskości, osiągana nie tylko przez taneczne rytmy i intonacje zbliżone do rodzimego folkloru.

Prawdziwy klejnot stanowi aria Stefana "z kurantem" z III aktu, godna stanąć w jednym szeregu obok najsłynniejszych tenorowych arii włoskich i francuskich.