GŁOS KAMIENI

Motto: „...jeśli Oni będą milczeć,

kamienie wołać będą."

Ewangelia wg. Łukasza 19. 40

Kamienie, głazy, skały, formy przyrody nieożywionej - przeciwieństwo materii organicznej, ktorej zmiany możemy zaobserwować gołym okiem, często w dość krotkim przedziale czasowym. Przyroda nieożywiona, niema - milcząca i stateczna, trwająca w bezruchu przez wieki, a potencjalny jej ruch wynika z obrotu Ziemi lub jej aktywności fizyko-chemicznej. W świetle takich uwarunkowań, kamienie stają się synonimem wiecznego milczenia, bezruchu, pasywności, wiecznego trwania i niewzruszenia.

Natura kamieni rożni się jednak od tego,co możemy dostrzec na ich powierzchni. Jest bardziej złożona. Materia kamieni, to nie tylko stateczne trwanie, to też wcześniej wspomniany, bezustanny ruch. To ukryty potencjał w bardzo szerokim rozumieniu. Już samo słowo „potencjał" użyte w kontekscie kamiennej materii sugeruje, że zawierają one w sobie nie tylko bierność. Wiemy dobrze, że elementarne cząstki skał (rożnego rodzaju i pochodzenia) znajdują się w nieustannym ruchu.

Wewnętrzny ciągły ruch, ciągle zmieniająca się rzeczywistość i sama obecność kamieni sugerują nam głębsze (nie tylko materialne) zrozumienie ich bytu. Oba aspekty (ruch molekuł i obecność sama w sobie) jawią się niczym subtelny głos przemawiający do widza patrzącego na skalną materię. Kamień swoją obecnością zdaje się mowić: „Spojrz, jestem obok, a moja obecność nie jest bez znaczenia. Spojrz, jestem wspaniały w całej złożoności swojego istnienia. Spojrz i obudź w sobie zachwyt nad źrodlem mojego pochodzenia." Natomiat jego wewnętrzny ruch niczym westchnienie, niczym szept wyraża osobisty zachwyt i wdzięczność za stworzenie. W tym szepcie zawiera się potęga intymnej relacji dzieła ze jego tworcą.

Głosy te są zbiorem niby cichych, lecz w gruncie rzeczy donośnych deklaracji skierowanych ku SACRUM, zwroconych w stronę wszechobecnego i wiecznego bytu pod postacią ABSOLUTU.