40 FESTIWAL JAZZOWY - JAZZ NAD ODRĄ

JACEK KOCHAN & CO

Bo Stief - bass Zbigniew Namysłowski - as Piotr Wojtasik- tp Jacek Kochan – perkusja

BO STIEF Jeden z najlepszych, obok Nielsa-Henninga Orsteda Pedersena, duńskich kontrabasistów. Urodził się 15 października 1946 r. w Kopenhadze. Bardzo wcześnie, bo mając zaledwie 16 lat zaczął występować w Kopenhaskim Montmartre Jazhus, gdzie miał możliwość współpracy z największymi amerykańskimi muzykami (jak m.in Ben Webster, Yousef Lateef, Roy Eldridge, Kenny Dorham, Stuff Smith, Roland Kirk, Dexter Gordon, Kenny Drew). W tym właśnie legendarnym klubie zetknął się w 1965 r. z Krzysztofem Komedą i dołączył do jego kwintetu (z Urbaniakiem, Stanką i Simonem Kopel'em). Nagranie jednego z koncertów wydane zostało na płycie Roman Two (Power Bros.). W 1966 zaczął współprace z Don'em Cherry i Gato Barbieri'm. Stief grał w zespołach Dollara Brada (Abdullah Ibrahim), Palle Mikkelborga (słynny album Milsa Davisa Aura). W latach 70-tych był członkiem grupy Pork Pie z Philippem Catherin'em, Charlie Mariano i Jasperem Van't Hof. Współpracował również z big bandem Petera Herbolzheimera i Georga Russella, z Benny Goodman'em, Ray Charles'em, Sammy Davis Jr., Manhattan Transter, Gary Burton'em, Astrud Gilberto, Clark'em Terry, Chucki'em Finiey, Grady Tat'em. Współpracował też z wieloma europejskimi muzykami takimi jak Jan Garbarek, Arne Domnerus, Rune Gustafsson, Tommy Körberg, Tolvan Big Band, Tore Brunborg, Jon Eberson, Eje Thelin, Lars Gullin, Terje Rypdal, Jon Christensen, Audun Klieve and Jon Balke. Grał również trasy koncertowe z Johnem Scofield'em, Stanem Getz'em, Chet Baker'em, Sonny Stitt'em, Toots Thielemanns'em, Joe Henderson'em, Dizzy Gillespie'm, Ronny Scott'em, Eddie Harris'em, Art Farmer'em, Ernie Watts'em, Eddie Lockjaw Davis Buddy Tate'm, Carla Bley, Jimmy Raney'em, Stevem Lacy, Thad Jones'em, Art Taylor'em, Johnny Griffin'em, Lee Konitz'em, Zooot Sims'em, Alem Cohn, Mary Lou Williams, Joe Newman'em, Albertem'em Mangelsdorf'em, Terry'm Gibbson'em, Cat Anderson'em, Frankiem Rossolini, Shorty Rogers'em, Alphonsem Mouzon, Radiojazzgruppen, Jimmy'm i Albert'em Heath, Albert Ayler'em, Åke Person'em, Roffe Erichson'em, Bob Malach'em, Larry Coryell'em, Adam Nussbaum'em.

Jacek Kochan Kompozytor, perkusista, aranżer. Karierę artystyczną rozpoczął w latach 70-tych, związany był wówczas, z takimi zespołami jak Dżamble czy August Trio. W styczniu 1981r. wyjechał do USA i przez dwa lata mieszkał w Nowym Jorku, gdzie zetknął się z Jaco Pastoriusem, Mike Clarkiem i Robie Gonzalezem. W połowie lat 80-tych zamieszkał w Kanadzie (Montreal i Toronto), która na długie lata stała się jego siedzibą. Tam też brał czynny udział w jazzowym życiu zarówno jako lider, jak i muzyk sesyjny, w zespołach grających jazz, funk, r&b i muzykę etniczną. W Montrealu zrealizował też kilka większych projektów na chór i orkiestrę (Tudor Singers, Repercussion). Aktywność artysty znalazła ujęcie w licznych występach na żywo, na festiwalach i w klubach oraz w nagraniach z artystami takimi jak: Michel Donato, Karen Young, Andrew Leroux, Yannick Rieu, Oliver Jones, Jean-Pierrre Zanella, Michel Cusson, Katleen Dyson, Helmut Lipsky, Lazaro Saucedo, Geoff Lapp czy Johnny Scott. W 1990 roku przeniósł się do Toronto, gdzie kontynuował działalność jako leader i sideman, biorąc udział w wielu projektach nagraniowych i koncertach z udziałem wielkich gwiazd światowego jazzu takich jak: John Abercrombie, Jerry Bergonzi, Pat Labarbera, Kenny Wheeler, Don Thompson, Mike Murley, Neil Swainson, Reggie Schwager, Lorne Lofsky, Bernie Senensky, John MacLeod, Dave Restivo i Brian Dickinson. W 1995 roku Jacek Kochan przeniósł się do Warszawy, gdzie komponuje, nagrywa i koncertuje z muzykami takimi jak: Dave Liebman, Gary Thomas, Joey Calderazzo, Palle Mikkelborg, Eddie Henderson, Dave Tronzo, Briggan Krauss, Cuong Vu, Eric Vloeimans, Lars Danielsson, Dave Fiuczynski, Furio DiCastri, Franz Hautzinger, Klaus Dickbauer, Eddie Schuller, Skerik, Tomasz Stańko, Zbigniew Namysłowski, Adam Pierończyk, Piotr Wojtasik, Assif Tsahar, Tomasz Szukalski, Maciej Sikała i Piotr Baron.

Piotr Wojtasik Od wielu lat należy do ścisłej czołówki polskiej sceny jazzowej, zapraszanym także przez największe gwiazdy europejskiego i światowego jazzu. Do jego największych dotychczasowych osiągnięć artystycznych należy zaliczyć zaproszenie odbycia trzech tras koncertowych w Polsce i w Niemczech z zespołem amerykańskiego saksofonisty Billy Harpera, w skład którego wchodzą nie mniejsze sławy: Francesca Tanskley, Clarence Seay i Newman Taylor Baker. Piotr Wojtasik współpracował także z innymi gwiazdami amerykańskimi: legendarnym basistą Busterem Williamsem oraz perkusistą Benem Riley'em - członkiem kwartetu Theoloniusa Monka. Ta znajomość zaowocowała nagraniem w 1996 roku znakomitej autorskiej płyty Piotra zatytułowanej Quest (w tej sesji nagraniowej brali także udział Billy Harper i jeden z najwybitniejszych polskich pianistów Leszek Możdżer). Piotr Wojtasik do swoich muzycznych przyjaciół zalicza także wielu innych, nie mniej znanych amerykańskich jazzmanów, a w wśród nich są: basiści - Ed Schuller, David Friesen, Harvie Schwartz, saksofoniści Carter Jefferson i Gary Bartz, wibrafonista David Friedmann, pianista Mark Soskin i perkusista Louis Hayes. Wielkim sukcesem Piotra był także udział w tygodniowej sesji European Broadcasting Union - Big band, który w 1994 r. organizowany był w Amsterdamie pod dyrekcją Jerry van Rooije'a. W Polsce Piotr Wojtasik zawsze współpracował z najlepszymi zespołami: The New Presentation Wojciecha Niedzieli, Young Power" Krzysztofa Popka Quintesence Eryka Kulma, Sekstet Leszka Możdżera, kwintet Piotra Barona (z programem Bogurodzica). Począwszy od roku 1997 przez kolejne pięć lat Piotr stał na czele własnego kwintetu (w skład którego wchodzili najlepsi polscy saksofoniści Tomasz Szukalski i Maciej Sikała, kontrabasista Sławek Kurkiewicz - związany też z zespołami Tomasza Stańki oraz perkusista Krzysztof Dziedzic). Zespół ten zagrał prawie na wszystkich festiwalach jazzowych w Polsce, entuzjastycznie przyjmowany przez publiczność i krytyków. W ciągu swojej kariery artystycznej Piotr nagrał kilka znaczących płyt, np. Lonely Town (1994). Płyta ta otrzymała tytuł Album roku w ankiecie Jazz Top magazynu Jazz Forum. Program tej płyty zawiera siedem ballad wykonanych z udziałem orkiestry kameralnej oraz zaproszonych gości, wśród których znaleźli się muzycy tej klasy, co Zbigniew Namysłowski, Jarek Śmietana, Krzysztof Popek, Maciej Sikała i Leszek Możdżer. Do znaczących projektów ostatniego okresu w karierze Piotra Wojtasika zaliczyć trzeba jego najnowszą autorską płytę pt. Hope, nagraną z udziałem genialnego amerykańskiego saksofonisty Davida Liebmana, perkusisty Ronnie Burrage'a, basisty Clarence Seay'a i pianisty Leszka Możdżera.

Zbigniew Namysłowski Jeden z najbardziej znanych polskich jazzmanów. Multiinstrumentalista – z wykształcenia wiolonczelista, z wyboru puzonista, saksofonista altowy i sopranowy, flecista a także wyśmienity kompozytor i aranżer. Osierocony w czasie okupacji, wychowywany był przez babkę Julię Żeromską, która zadbała o jego muzyczną edukację. Początkowo mieszkał w Krakowie, gdzie ukończył PSM w klasie fortepianu. Po przeprowadzce w 1954 do Warszawy, kontynuował naukę w Średniej Szkole Muzycznej w klasie wiolonczeli. W 1955 zadebiutował na koncercie jako pianista jazzowy w zespole Five Brothers, utworzonym w studenckim klubie Hybrydy. Był to jedyny występ tego zespołu. W 1956 został puzonistą amatorskiego zespołu dixielendowego Mieczysława Wadeckiego, a następnie przeniósł się do Modern Dixielanders pianisty Witolda Krotochwila (z perkusistą Jerzym Bartzem, klarnecistą Włodzimierzem Kruszyńskim, basistą Zdzisławem Orłowskim, saksofonistą Bogusławem Rudzińskim i kornecistą Bohdanem Styczyńskim). Z zespołem tym młody puzonista wziął udział w Przeglądzie Studenckich Zespołów Jazzowych we Wrocławiu, gdzie indywidualnie zdobył wyróżnienie. Namyslowskiego intrygowały jednak ambitniejsze strony jazzu. W 1957 związał się jako wiolonczelista z bardzo jak na tamte lata nowatorskim zespołem Krzysztofa Sadowskiego Modern Combo i w tym samym roku z grupą wystąpił na legendarnym festiwalu jazzowym w Sopocie ’57. W 1958 powrócił do puzonu i wstąpił w szeregi Hot Club Melomani, by wraz z nimi wziąć udział w historycznym wydarzeniu, jakim był pierwszy koncert jazzowy w warszawskiej Filharmonii Narodowej. Wziął także udział w pierwszym po wojnie wyjeździe polskich jazzmanów do Europy Zachodniej. W szeregach Polish All Stars grał w Danii, a zespołem Modern Dixielanders we Francji. Jako puzonista dixielandowy grał do 1959 m. in. z zespołami Traditional Jazz Makers, New Orleans Stompers i Zygmunta Wicharego. Na festiwalu Jazz Jamboree ’59 Namysłowski wystąpił w podwójnej roli: jako puzonista Modern Dixielanders oraz saksofonista Modern Jazz Group. Po rozstaniu z zespołami jazzu tradycyjnego Namyslowski diametralnie zmienił swoje oblicze muzyczne. Początkowo związał się z grupą The Wreckers Andrzeja Trzaskowskiego, w której grał na saksofonie altowym (współpracował z nią do 1963). W 1962 wyjechali też na pierwsze koncerty polskiego zespołu jazzowego w USA, biorąc udział w prestiżowym festiwalu Newport ’62. Wspólne muzykowanie z A. Trzaskowskim nie przeszkadzało Namyslowskiemu w realizacji własnych planów artystycznych. W 1961 utworzył (i wystąpił na Jazz Jamboree ’61) swój pierwszy znaczący zespół Jazz Rockers (pianista Krzysztof Sadowski, basista Adam Skorupka, saksofonista Michał Urbaniak oraz perkusista Andrzej Zieliński).Realizując swoje zamierzenia i projekty autorskie Namysłowski zawiązywał coraz to nowe zespoły. A że kolejne projekty zyskiwały uznanie krytyków i słuchaczy, pozyskiwał najlepszych muzyków. Ważne, dla artysty i polskiego jazzu, formacje tworzy w 1963 (z Włodzimierzem Gulgowskim, Tadeuszem Wójcikiem i Czesławem Bartkowskim); w 1965 (z Adamem Matyszkowiczem, Januszem Kozłowskim i Cz. Bartkowskim); w 1967 (z A. Matyszkowiczem, Romanem Dylągiem i Jonem. Christensenem); w 1972 (z Stanisławem Cieślakiem, Tomaszem Szukalskim, Pawłem Jarzębskim, Kazimierzem Jonkiszem); w 1974 (z T. Szukalskim, Wojciechem Karolakiem, P. Jarzębskim i Cz. Bartkowskim); w 1977 (ze Sławomirem Kulpowiczem, Pawłem Jarzębskim, Januszem Stefańskim); w 1987 (z Jakubem Stankiewiczem, Darkiem Oleszkiewiczem, Jose Torresem); w 1990 (z Januszem Skowronem, Zbigniewem Wegehauptem, Cezarym Konradem); od 1993 (z Leszkiem Możdżerem, Z. Wegehauptem i C. Konradem). Jako pierwszy polski muzyk jazzowy nagrał za granicą płytę: W 1967 londyńska wytwórnia Decca zarejestrowała płytę Zbigniew Namysłowski Modern Jazz Group: Lola. Wziął udział w realizacji historycznego filmu Kalatówki ’59. W 1965 J. Berendt zaprosił go do udziału w swoim dokumentalnym obrazie kręconym na zlecenie telewizji zachodnioniemieckiej Jazz aus Polen. Przez wiele lat Namysłowski był artystą, który nie tylko kreował nowe jazzowe stylistyki, ale promował muzyków, którzy w jego zespołach zdobywali największe, muzyczne doświadczenie (np.Cz. Bartkowski, L. Możdzer, S. Kulpowicz). Namyslowski otaczając się najlepszymi polskimi muzykami miał łatwość budowania nowych zespołów, w których dawał innym muzykom możliwość własnej autokreacji. Najlepszymi przykładami są grupy Air Condition, Namysłowski-Śmietana Band, The Q. W 1978 roku Namysłowski szukając szerszej perspektywy dla swojego jazzu wyjechał do USA. Przede wszystkim koncertował z Michałem Urbaniakiem i Urszulą Dudziak, ale nie stronił też od autorskich koncertów i nagrań. Nie zdobywając popularności i uznania (jakie w tym samym czasie spadły np. na Urbaniaka i Dudziak ) w 1980 powrócił do kraju. Natychmiast wrócił do koncepcji autorskich zespołów nie stroniąc od udzielania się w cudzych przedsięwzięciach artystycznych: był muzykiem Studia Jazzowego PR, SPTT Chałturnik, grup Jana Ptaszyna Wróblewskiego, Marka Blizińskiego, grał w zespole, który towarzyszył grupie Novi Singers w najdłuższej podróży artystycznej polskich jazzmanów, do Indii, Nowej Zelandii i Australii, nagrywał i koncertował z jazzmanami zagranicznymi i zespołami rockowymi, m.in. z grupą Niebiesko- Czarni i Niemen Enigmatic. Z własnymi zespołami koncertował na najważniejszych festiwalach jazzowych w kraju i za granicą. Zasadniczy wpływ na stylistykę muzyki Namyslowskiego ma jego fascynacja polskim folklorem oraz znajomość sonorystyki amerykańskiego jazzu. Jego styl gry odznacza się swoistym, intensywnym żarem i napięciem i przypomina do pewnego stopnia Jackiego McLeana i Mike’a Osborne’a. Znajdziemy w muzyce Namysłowskiego, zarówno w kompozycjach jak i improwizacjach wiele śladów polskiego folkloru. Pod koniec lat 70. i na początku 80. porzucił co bardziej awangardowe elementy swego stylu i nie roniąc nic ze swej indywidualności zaczął posługiwać się elementami jazzu rock-fusion. Pod koniec lat 80. Namysłowski powrócił do hardbopowego mainstreamu, roniąc może nieco młodzieńczego zapału, zachowując jednak szczerość wypowiedzi i inwencję. Choć jazz Namysłowskiego poddawany jest nieustannym zmianom to jego charakterystyczny styl, jazzowo-słowiańskie kompozycje i perfekcja wykonawcza doskonale precyzują jazz Namysłowskiego. Z dużym uznaniem spotkały się w ostatnich latach wspólne nagrania Namyslowskiego z zespołem górali oraz album z jazzującą muzyką W. A. Mozarta.