Okna na utopię – obrazy Urszuli Wilk

Obrazy abstrakcyjne, zwłaszcza taki rodzaj abstrakcji, która daleka jest od wszelkiej „literackości”, która nie daje prawie żadnych punktów zaczepienia w postaci czytelnego znaku, symbolu lub choćby fragmentarycznie obecnej przedstawieniowości, z trudem poddają się teoretycznym, interpretacyjnym dyskursom. Próba pisania czy mówienia o takich obrazach wiąże się często z dojmującym uczuciem przebywania na wygnaniu w innym świecie (w świecie absolutnie innego języka) niż ten, który jest światem (językiem) owych obrazów. Mam wrażenie, że z takimi właśnie problemami mamy do czynienia, gdy stajemy przed obrazami Urszuli Wilk i gdy próbujemy zamknąć w słowach ich wyjątkowość, ich siłę i osobność. Współczesny nadmiar przedstawieniowości stanowi – jak się wydaje – istotny punkt odniesienia dla obrazów U. Wilk. W pierwszej chwili stwierdzenie to brzmi jak paradoks, w istocie nie jest jednak paradoksalne. Nadmiar przedstawieniowości we współczesnej kulturze wizualnej jest bowiem tutaj czymś, co można nazwać negatywnym punktem odniesienia, gdyż jej dzieła są wbrew niemu, są skierowane przeciw owemu nadmiarowi interesownych obrazów, które nachalnie próbują nami manipulować, przekonać nas do czegoś, uwieść nas, wzbudzić nasze pożądanie. Można powiedzieć, że interesowne obrazy mają zawsze jakiś cel, który jest zewnętrzny wobec nich samych. Są uwikłane w te zewnętrzne cele. Natomiast obrazy Urszuli Wilk same dla siebie są celem. Wśród wizualnego wrzasku tworzą tajemnicze strefy ciszy..

Marek Śnieciński