Języki obce

wyobcowanie w naturalnym środowisku

rola stereotypów w kształtowaniu tradycji

kuratorzy wystawy: Patrycja Sikora i Piotr Stasiowski

O tym, jak ważna w naszym życiu jest choćby podstawowa znajomość jakiegoś języka obcego, nie trzeba nikogo przekonywać. Natomiast warto się zastanowić, jak wieloma językami posługujemy się na co dzień. Językami obcymi dla naszych rozmówców. Brak porozumienia nie jest powodowany jedynie nieznanym słownictwem czy fleksją, ale przede wszystkim ma podłoże kulturowe.

Dlatego, Języki obce, prezentowane w Studio BWA, związane są z dwojaką problematyką: wyobcowaniem w naturalnym środowisku oraz rolą stereotypów w kształtowaniu tradycji. Czy możliwe są próby przełamywania tych barier? Spróbujemy udowodnić, że tak.

Wojciech Doroszuk (Kraków) – video Ur. w 1980. Student V roku krakowskiej ASP w Pracowni Malarstwa Andrzeja Bednarczyka oraz w Pracowni Interdyscyplinarnej Grzegorza Sztwiertni i Zbigniewa Sałaja. Stypendysta Uniwersytetu Sabanci w Istambule (2005) oraz Ministra Kultury RP (2005-2006). Prezentowane video Party to zapis z imprezy urządzonej przez młodych obcokrajowców, którzy podczas pobytu w Polsce mieli okazję zaobserwować nasze zwyczaje i kulturę. Zorganizowana przez nich polska impreza pełna jest łamanej polszczyzny i.... stereotypów, wiele mówiących o nas samych.

Eliza Galey (Lublin) – rysunek Ur. w 1978 r w Lublinie. Absolwentka Wydziału Artystycznego UMCS w Lublinie, (nagroda i wyróżnienie za najlepszy dyplom 2001/2002). Swoje prace prezentowała na kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych w Polsce i za granicą (Holandia, Szwecja). Eliza tworząc autoportrety posługuje się metodą Braille’a, zadając ważne pytanie o rolę zmysłów w odniesieniu do percepcji sztuki. Sportretowana w ten sposób artystka posługuje się dodatkowo językiem migowym. Co chce nam przekazać? Kto z nas (widzących?, niewidzących?, niesłyszących?) najtrafniej odczyta zakodowany przekaz? W tym przypadku zaprezentowane w Studio BWA prace pochodzą z cyklu mówiącego o terroryzmie w rodzinie, o nieporozumieniach wśród najbliższych, kiedy ten sam język zamiast łączyć, zaczyna dzielić.

Tomasz MALEC (Lublin) – instalacja Ur. w 1969 r. Dyplom z grafiki i rysunku na UMCS w Lublinie w 1997 r. Obecnie pracownik naukowy macierzystej uczelni. Jego instalacja site specific, polegająca na wypełnieniu kolumny z metalowej siatki cebulą, została ustawiona w takim miejscu, by zaburzyć niemiecki porządek drewnianych wsporników stropu ułożonych symetrycznie w przestrzeni Studio BWA. Malec w swoich pracach podejmuje krytykę stereotypów dotyczących Żydów w Polsce, jak również skupia się na współczesnej myśli dotyczącej pamięci czasu Shoah. Jego instalacje mają zwykle gorzki charakter. To w zasadzie nieustanne rozdrapywanie ran. Tak, żeby nie zapomnieć, z jaką łatwością przychodzi człowiekowi odrzucenie i zgładzenie wszystkiego co inne, obce.

Maciej Osika (Wrocław) – fotografia Ur. w 1981. Student V roku wrocławskiej ASP. Na swoim koncie ma kilka wystaw indywidualnych i zbiorowych w Krakowie, Wrocławiu, Warszawie, Poznaniu oraz kilkanaście publikacji (m.in. w Odrze, Formacie, Gazecie Wyborczej). Jego zdjęcia znajdują się w kolekcji sztuki Grażyny i Jana Kulczyków oraz w prywatnej kolekcji w Brukseli. Prezentowany na wystawie cykl portretów (Kochanka Jezusa, Kochanka Dawida, Kochanka Szatana) stanowi świadomą autokreację artysty. Jednocześnie jest rodzajem gry z powszechnie nadużywaną symboliką, tracącą w ten sposób na swym znaczeniu. Wpisując swój kobiecy portret w poszczególne, przepracowane przez niego znaki, nasącza je własnym, niepowtarzalnym językiem campu.

Mariusz Tarkawian (Lublin) – rysunek Ur. w 1983 r. Student II roku na Wydziale Artystycznym UMCS w Lublinie. Tarkawian to uważny obserwator. Jego rysunki powstają zwykle podczas rozmowy, w czasie której dyskretnie łowi posturę rozmówców, wypowiadane sentencje. Powstają w ten sposób osobliwe obrazy przypominające rysunki z sądowych rozpraw, szkice sytuacyjne. Jego postaci są nieraz pozbawione tułowia albo głowy, jednak ich kompletność nie wydaje się obligatoryjna. Zaniedbując jeden szczegół, wydobyta zostaje, bez niepotrzebnej otoczki, istota zaobserwowanej relacji między rozmówcami. Często nie pozbawiona w swej wymowie humoru czy ironii wypowiedź zostaje zagarnięta przez wszędobylski język sztuki. W Studio jego rysunki pojawiać będą się na bieżąco, w czasie budowania wystawy.

Zorka WOLLNY (Kraków) - video Ur. w 1980 r. Studiuje na Wydziale Malarstwa ASP w Krakowie. Zajmuje się video, audio i akcjami w przestrzeni publicznej. W filmie 'Hi Daddy, I'm going to World Social Forum in India' Zorka pokazuje, jak bardzo można czuć się niezrozumiałą będąc wierną swym poglądom wśród najbliższych osób. Przy odświętnym obiedzie podejmuje dyskusję z członkami rodziny nad zasadnością wyjazdu na Światowe Forum. Rodzi się w ten sposób dyskusja, w którym Zorka stara się obalić mity narosłe wokół organizacji postrzeganych często jako lewicowe – a więc zagrażające kondycji rodziny i świeżo ugruntowanemu w Polsce kapitalizmowi. Oprócz jasnego przekazu, dotyczącego odmienności poglądów artystka bada przede wszystkim sposób, w jaki dyskutuje się w naszych rodzinach. Film Hi Daddy... pokazywany był na Światowym Forum Społecznym (Mumbai, 2004), podczas konferencji Geography of Changes (Kunstmuseum Bern, 2004) oraz na otwarciu Programu imienia Edwarda Saida (2004).

Maria Zuba (Wrocław) – video Ur. w 1982. Studentka V roku malarstwa ASP we Wrocławiu w pracowni Nicola Nascowa. W 2005 roku studiowała w Edinburgh College of Art. Praca video przygotowana specjalnie na wystawę w Studio BWA odnosi się do kwestii pojęć, którymi posługują się kobiety. Każda kobieta wie co to są fiszbiny, do czego służy zalotka i bardotka. Jednak język kobiet, operujący dla nich zupełnie czytelnymi określeniami, okazuje się hermetyczny i tajemniczy, wprowadzając pytanych mężczyzn nierzadko w konsternację. Istnienie dwu światów: kobiet i mężczyzn wiąże się zwykle z szukaniem porozumienia i wspólnego języka. Jednak ich odrębność wydaje się nieunikniona, również w warstwie komunikacji werbalnej i pojęć, nawet takich, które dotyczą spraw zupełnie prozaicznych.