Złoty Jubileusz

Spotkanie poetyckie i wystawa jednego obrazu z cyklu “Pejzaż totalny'

Złoty Jubileusz

Nie jestem jeszcze tak wielki, aby być skromnym - mawia o sobie Janusz Trzebiatowski

Na Jatkach, mała galeria od ponad ćwierci wieku wpisana w pejzaż prastarej uliczki położonej w sercu Wrocławia, do dziś zachowała swoją tożsamość. Stanowi kolebkę wrocławskiej tkaniny artystycznej, spełniając misję przeznaczoną jej od początku zaistnienia. Specyficzny charakter i niecodzienność sprzyjają szczególnie kameralnym spotkaniom artystów z odbiorcami i miłośnikami sztuki. Unikatowa tkanina artystyczna, obrazy, sztuka papieru i eksperymenty artystyczne są przedmiotem częstych ekspozycji, dyskusji i spotkań autorskich. W dzieje Galerii wpisały się nazwiska artystów także odnotowanych w encyklopediach i we współczesnej historii sztuki. Liczba zorganizowanych wystaw zbliża się do stu pięćdziesięciu, natomiast liczba goszczonych twórców do ponad dwóch setek. Jednak nie chodzi o statystykę, raczej chcę tym faktem podkreślić jak duże grono artystów pozostaje w kontakcie ze mną dzięki istnieniu tego miejsca. Z głęboką satysfakcją i radością witam w progach galerii Janusza Trzebiatowskiego; malarza, medaliera, plakacistę, scenografa i poetę, który z okazji pięćdziesięciolecia pracy twórczej, zapragnął spotkać się również z wrocławską publicznością. Złoty Jubileusz zainaugurował 21 kwietnia 2004 roku, wystawą malarstwa z cyklu Pejzaż erotyczny w Muzeum Historycznym Miasta Krakowa w Kamienicy Hipolitów. Cykl jubileuszowych wydarzeń objął kilkanaście wystaw i równolegle z nimi spotkań autorskich w ważnych dla artysty miastach w kraju i za granicą. W Galerii tkackiej Na Jatkach wybitny krakowski twórca postanowił przeżyć finał swojego święta spotkaniem poetyckim i wystawą jednego obrazu z cyklu Pejzaż totalny. Nie ukrywam, że tym faktem czuję się zaszczycona, przede wszystkim ze względu na silny emocjonalny związek z utworzoną przeze mnie galerią.

Przybliżając sylwetkę Artysty posłużę się słowami geniusza - Puszkina, dopełniając je własnym zdaniem: Trzebiatowski jest natchniony łaską niebios, z wysoka więc na świat spogląda, otacza go miłością i podziwia, nie tylko w chwilach poetyckiego uniesienia.

Patrzeć na świat z wysoka to zupełnie nie to samo co patrzeć nań z góry. Aby patrzeć z góry, wystarczy powziąć uprzednio mniemanie o swojej ważności, aby natomiast patrzeć z wysoka, trzeba ten wysoki poziom osiągnąć. (Rozważania filozofa W. Sołowiowa ) W moim odczuciu Janusz stanął na wyżynach już w młodości. Dystans do życia musiał czerpać właśnie z tej pozycji, świadczą o tym jego osiągnięcia, które są wynikiem tolerancji i pobłażliwości. Całą swą energię twórczą zużywa na poetyckie obrazy, i genialne przetwarzanie życia w poezję, poruszając problemy wyjęte z codzienności. Pomimo dojrzałego wieku (przypomina nam o tym złoty jubileusz) nie wypaliły się w nim jeszcze pasje młodości, dlatego wciąż prowokuje i nakłania do dyskusji.

Język jego sztuki jest bogaty i bardzo rozległy, z równie dużą lekkością włada słowem poetyckim, pędzlem na płótnie, czy pastelami na papierze. Obrazy powstają w długich cyklach, pełnych harmonii i głębokiego sensu.

W wywiadzie dla Dziennika Polskiego powiedział: Czuję się artystą szczęśliwym, bo potrafiłem zrealizować siebie i swoje zamierzenia w sztuce. Wyznaniem tym, Jubilat potwierdził swój dystans do codziennej egzystencji, bowiem tylko wówczas można być artystą.

Dał mu Pan Bóg talent, a On wyraża piękno, widziane z wysoka.

Ewa Maria Poradowska Werszler