Christine Pryn, ceniona zwłaszcza za doskonałość brzmienia i mistrzowskie muzyczne interpretacje, zagra kompozycje Pierre’a Bouleza, Benta Sørensena, Lery Auerbach i Rafała Augustyna, który nie tylko pojawi się na koncercie, lecz także weźmie udział w wykonaniu swojego dzieła Long Island Rail Road.

Program: Pierre Boulez – Anthèmes
Rafał Augustyn – Long Island Rail Road (wykonanie z udziałem kompozytora)
Bent Sørensen – The Lady of Shalott
Lera Auerbach – par.ti.ta
czas trwania: 50’

Tytuł kompozycji Anthèmes Pierre’a Bouleza stanowi połączenie dwóch określeń: francuskiego thèmes (‘tematy’) oraz angielskiego anthem (‘hymn’, ‘pieśń’). Tworząc Anthèmes, Boulez inspirował się nabożeństwami, w których uczestniczył jako dziecko w okresie Wielkiego Postu. W ich trakcie wykonywane były fragmenty starotestamentowych Trenów Jeremiasza. Boulez nie odniósł się do ich treści, lecz do struktury opartej na akrostychu – następujące po sobie wiersze lamentacji rozpoczynają się kolejnymi literami alfabetu hebrajskiego. Dzieło nawiązuje do akrostycznej budowy trenów poprzez połączenie długich i statycznych tonów (mających oznaczać kolejne litery alfabetu) z dynamicznymi partiami intensywnie artykułowanych dźwięków (sugerujących poszczególne wersy lamentacji).

Long Island Rail Road Rafała Augustyna to kompozycja, której właściwy tytuł brzmi LONG ISLAND RAIL ROAD (eastbound) From Pennsylvania Station, N.Y.C. to Port Jefferson, Suffolk, L.I. Change at Huntington or From Nathan Milstein to Paul Zukofsky For Solo Violin For LASROM TYCHY (na skrzypce i przedmioty towarzyszące). Barokowa nazwa nawiązuje do trasy, którą kompozytor pokonywał koleją podczas swojej wizyty w Nowym Jorku na przełomie lat 70. i 80. W utworze można wyróżnić dwie części, które mają bezpośredni związek z tymi przejazdami. Podróż z Nowego Jorku do Port Jefferson wymagała bowiem przesiadki w Huntington. Wagony, w których pokonywano pierwszy etap trasy, były nowoczesne. Natomiast na odcinku Huntington-Port Jefferson siedziało się w staroświeckich wagonach, które drżały i wydobywały fascynujące dźwięki. Kolejne stacje oraz widoki, które zapamiętał Augustyn, sugerowane są jednak nie tylko w warstwie muzycznej Long Island Rail Road. Są także „zapowiadane” jako napisy wyświetlane na ekranie, ustawionym w miejscu wykonywania dzieła. Oprócz nawiązania do trasy przejazdu, w tytule kompozycji znajdują się również trzy dedykacje dla skrzypków: Nathana Milsteina, Paula Zukofsky’ego oraz Romana Lasockiego. Ostatni z nich kryje się w określeniu LASROM TYCHY, które – jak mówi Augustyn – jest „żartobliwym adresem telegraficznym” Lasockiego. Dzieło powstało w 1984 roku, kiedy to także po raz pierwszy zostało wykonane na Wrocławskim Festiwalu Polskiej Muzyki Współczesnej (obecnie festiwal Musica Polonica Nova).

Utwór The Lady of Shalott Benta Sørensena nie powstałby, gdyby w lutym 1987 roku kompozytor nie zachwycił się obrazem, namalowanym przez wiktoriańskiego malarza Johna Williama Waterhouse’a. Sørensen zobaczył to dzieło w Tate Gallery w Londynie. Obraz przedstawia samotną, piękną dziewczynę na łodzi bez wioseł, otoczonej dziką roślinnością. Waterhouse inspirował się z kolei poematem Pani z Shalott Alfreda Tennysona z 1842 roku. Bohaterką tekstu jest dziewczyna z Shalott, na którą rzucono klątwę: nie tylko dzień w dzień musi tkać zaczarowaną sieć, lecz także na otaczający ją świat może spoglądać jedynie poprzez odbicia w lustrze. Młoda kobieta wyjrzała jednak przez okno, kiedy obok jej zamku przejeżdżał Lancelot, w którym się zakochała. Działając w zamroczeniu, opuściła więc swój zamek i znalazła łódź, którą popłynęła w stronę Camelotu. Niestety nigdy nie dotarła do celu, ponieważ po drodze umarła. Jak powiedział Sørensen, jego kompozycja – niczym rzeka przedstawiona na obrazie Waterhouse’a – wije się wokół tematów przedstawionych przez malarza i opisanych przez Tennysona.

Par.ti.ta amerykańskiej kompozytorki o rosyjskim pochodzeniu, Lery Auerbach, składa się z dziesięciu części, z których każda trwa około dwóch minut. Ich nazwy brzmią następująco: I Prelude. Adagio, II Moderato, III Andantino scherzando, IV Serioso, V Adagio, VI Vivo scuro, VII Adagio tragico, VIII Grave, IX Allegro ossessivo, X Postlude: Adagio. Ukończonym w 2007 roku dziełem Auerbach nawiązuje do barokowej formy partity, cyklicznego utworu instrumentalnego o charakterze wariacyjnym.

Artystka:
Christine Pryn – naukę gry na skrzypcach zaczęła, mając 9 lat. Rok później po raz pierwszy wystąpiła w Danish Radio. W 1992 roku zaczęła naukę w Duńskiej Królewskiej Akademii Muzycznej, edukację kontynuowała w Carl Nielsen Academy of Music i w Folkwang-Hochschule w Essen u prof. Adolphe’a Mandeu (ucznia Carla Flescha). Uczestniczyła w lekcjach mistrzowskich u Christiana Tetzlaffa, Leona Spierera, Cho-Liang Lina, Paavo Pohjoli i Rainera Kussmaula. Christine Pryn interesuje się zwłaszcza muzyką XX-wieczną i najnowszą. Występowała jako solistka z wieloma orkiestrami, m.in. Orkiestrą Filharmonii Kopenhaskiej, Irlandzką Narodową Orkiestrą Symfoniczną, Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia. Występowała na wielu prestiżowych festiwalach oraz w wielu znanych salach koncertowych, takich jak Carnegie Hall w Nowym Jorku, Warszawska Jesień, Tivoli Concert Hall, Festiwal im. K. Szymanowskiego w willi kompozytora w Zakopanem czy festiwal Edwarda Griega „Troldhaugen Concerts” w Bergen. Jej kwartet Ensemble Nordlys reprezentował Danię na Międzynarodowym Festiwalu Muzycznym Unii Europejskiej w Filharmonii Narodowej w Warszawie. Zrealizowane przez Christine Pryn nagranie Mitów Szymanowskiego zostało wyróżnione przez „American Record Guide”. W 1999 roku wygrała Swedish Young Soloists’ Competition i od tego czasu otrzymała również inne prestiżowe nagrody, w tym Nagrodę Duńskiej Krytyki Muzycznej. W 2010 roku Christine Pryn zainaugurowała festiwal Rudersdal Sommerkoncerter, do dziś pełni funkcję jego dyrektora artystycznego.

bilety: normalny 35 zł; ulgowy 20 zł liczba miejsc ograniczona, miejsca nienumerowane

partner koncertu: Duński Instytut Kultury