Będziemy pracować z wyobraźnią tworząc głosem krajobrazy. Każda pieśń to opowieść i specyficzne miejsce… miejsce które istnieje w muzycznej świadomości każdego z nas. Czekają na was bułgarskie pieśni szopskie, pieśni z gór Rodopskich i Gór Pirinu, ale także zachowane w miejskiej kulturze wielogłosy pieśni serbskich. Przekażę Wam pieśń z jej melodyką i rytmem oraz kontekstem w którym pieśni te żyją. Będziemy w wibracji i barwie głosu szukać tego, co jest esencją pieśni oraz nas samych.

Warsztaty rozpoczniemy od ćwiczeń oddechowych i ruchowych, które umożliwią nam przygotowanie ciała – naszego wspaniałego instrumentu do pracy z pieśniami. Poznamy pieśni bałkańskie, których nauczyłam się od śpiewaczek pieśni tradycyjnych głównie w Bułgarii i Serbii, które nagrywałam podczas wyjazdów badawczych. Nakręciłam również film dokumentalny „Interwały”, który razem obejrzymy. Śpiewaczki, które zobaczycie w filmie podarowały mi pieśń. Ja również chciałabym przekazać wam pieśń pamiętając o jej źródle. Nie będziemy imitować oryginalnych wykonawców, bo tradycja to dynamiczny proces i może żywo trwać tylko przy aktywnym i twórczym udziale kolejnych pokoleń. Podczas moich wyjazdów badawczych zaobserwowałam wpływ ukształtowania przestrzeni na rytmikę pieśni. Na terenach masywnych wzniesień w pogórzu Rodopskim dominują pieśni z ozdobnikami ale bez konkretnej rytmizacji czy podziału na takty – tutaj frazowanie zależne jest od indywidualnej ekspresji śpiewaka, który inspiruje się krajobrazem oraz dialogiem między śpiewakiem a grającym na dudach muzykiem. Z kolei w strzelistych górach Pirinu (południowa Bułgaria) z nieregularnymi ale ostrymi szczytami występuje technika śpiewu „na wysoko”, którą tradycyjnie wykonywało się w specyficznym rozmieszczeniu trzech grup śpiewaków na zboczu góry, dominują tu rytmy nieparzyste. W centralnej Bułgarii spotykamy charakterystyczne dla regionu śpiewy szopskie, które charakteryzują się duża ilością dysonansów, a ponieważ śpiewy są wykonywane a capella i nie ma instrumentu utrzymującego rytm, to obserwowałam jak śpiewaczki komunikują się za pomocą swoich ciał. Osobiste spotkania ze śpiewaczkami uświadomiły mi, jak niepowtarzalna i wyjątkowa jest każda z nich. Akt śpiewania pieśni jest tu świadectwem uczestnictwa w jakimś prastarym porządku, który pieśniowe formuły organizują i jednocześnie przypieczętowują egzystencjalne continuum. Zapraszam was do odszukiwania w pieśniach przekazu i atomów tradycji, do praktykowania wspólnego śpiewu. // Ewa Żurakowska - Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego (wiedza o kulturze), Akademii Praktyk Teatralnych Gardzienice, stypendystka programu Promocja Twórczości Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, od 2016 doktor sztuk na Praskiej Akademii Teatralnej DAMU, wokalistka w zespole world music KORJEN (Praga). W zakresie muzykoterapeutycznych technik ukończyła kursy „Musicality in theatre” w Rose Bruford College w Londynie; „Be your voice” w Londynie (www.beyourvoice.uk) i warsztat "Psychodynamic Voice Therapy", z Sanne Storm w Pradze. Od ponad 10 lat zajmuje się kulturą muzyczną i teatrem– jako artystka oraz antropolog. Dzięki podróżom i badaniom na Bałkanach, w Skandynawii i na Syberii poznałam rozmaite techniki śpiewu i ruchu – ich elementy wykorzystuje w prowadzeniu warsztatów. Doświadczenie zawodowe wykorzystuje w pracy artystycznej muzycznej i teatralnej. Współpracuje ze środowiskami akademickimi - Uniwersytet Warszawski, Uniwersytet Wrocławski, Akademia Muzyczna i Akademia Teatralna w Pradze. / wstęp 40 zł