Camille Claudel była rzeźbiarką. Była również siostrą Paula Claudela i przez dziesięć lat towarzyszką i twórczą partnerką Auguste’a Rodina. Zmarła ponad siedemdziesiąt lat temu. Ostatnie trzydzieści lat życia spędziła w zakładzie psychiatrycznym. Impulsem, który bezpośrednio wpłynął na kształt spektaklu, było ostatnie zdjęcie, jakie zrobiono Camille. Przedstawia ono Claudel w szpitalu z przyjaciółką. Wyobraziłam sobie, że odwiedziny, które rzadko zdarzały się jej podczas pobytu w zakładzie, mogły wywołać kaskadę wspomnień. Wspomnień, których kształt przeczułam i ubrałam we własną wrażliwość. Kamila Klamut

Moje – myślałam; ja – myślałam; tamci – myślałam; ich – myślałam – oto się piętrzy twardo przed światem wrogi forteczny wał barykadą – tak nas rozdziela: mnie i resztę słów nieprzebyty, nieufny nawał; głową o mur nie przebijesz ściany. Zamknięto pokój. Samotność. Fragment wiersza Zuzanny Ginczanki Zza barykad z tomiku Udźwignąć własne szczęście

CAMILLE

Autorski spektakl KAMILI KLAMUT stworzony we współpracy z MARIANĄ SADOVSKĄ

występują: KAMILA KLAMUT, EWA PASIKOWSKA

muzyka: Mariana Sadovska

współpraca reżyserska: Mariana Sadovska, Carol Brinkmann Ellis, Vivien Wood, Alexandra Kazazou

światła: Bartosz Radziszewski

scenografia i kostiumy: Bajka Tworek

rzeźby wykonały: Marianna Lisiecka, Magdalena Węgrzyn

premiera: 27 lutego 2014, Instytut Grotowskiego

obsada premierowa: Kamila Klamut, Mariana Sadovska

czas trwania: 50 minut

W spektaklu wykorzystano fragmenty listów Camille Claudel w przekładzie na język polski Marie Magneron i Magdaleny Spytkowskiej, wiersze Zuzanny Ginczanki oraz fragment utworu muzycznego zespołu Kobong.

premiera angielskiej wersji spektaklu: 7 lutego 2015, obsada aktorska: Kamila Klamut, Ewa Pasikowska

Projekt powstał w ramach rezydencji artystycznej w Instytucie im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu