#

Pidżama Porno powstała w grudniu 1987 roku z inicjatywy Krzysztofa Grabowskiego i Andrzeja Kozakiewicza, ówczesnych studentów poznańskiego uniwersytetu. W 1989 roku nagrali swój pierwszy materiał, zatytułowany „Ulice jak stygmaty”. Równocześnie zadebiutowali na Dużej Scenie Festiwalu w Jarocinie, Festiwalu w Sopocie i jako pierwsza polska kapela undergroundowa zagrali w Pradze. W 1990 roku Pidżama Porno nagrała w Szczecinie drugą płytę „Futurista”. Zespołowi w chórkach towarzyszyła nieznana wówczas Kasia Nosowska. Album „Futurista” oficjalną premierę miał dopiero w 1996 roku. Marcin Świetlicki, na łamach Tygodnika Powszechnego, pisał jak o „cudownie odnalezionym, brakujący łańcuszku w polskim rocku”. Od września 2014 roku Pidżama Porno funkcjonuje jako trio. w składzie: Grabaż, Kozak i Kuzyn. W 2019 roku grupa wraz basistą Longinem Lo oraz gitarzystą Piotrkiem Załęskim, zacumowała w Rock Sun Studio w Pleszewie. Cel był jeden, nagrać pierwszą od 15 lat studyjną płytę Pidżamy Porno zawierającą same premierowe piosenki. Zostało zarejestrowanych 12 utworów. Album wolny jest od jakiejkolwiek elektroniki, jest w 100% gitarowy.

Lech Janerka, wrocławianin, muzyk rockowy, kompozytor, basista, autor tekstów. Na polskiej scenie rockowej pojawił się pod koniec lat 70. W 1979 roku założył zespół Klaus Mitffoch, z którym nagrał płytę Klaus Mitffoch (1985), dla wielu najważniejszy krążek w dziejach polskiej muzyki rockowej.

Ekspresją album dorównywał energii zespołów punk rockowych, charakteryzował się jednak znacznie bardziej rozbudowaną warstwą melodyjną i harmoniczną. Teksty odnosiły się do rzeczywistości PRL lat osiemdziesiątych, wiele z nich stanowiła zawoalowana krytyka panującego reżimu, a także wezwanie do walki. Album zwyciężył w ankiecie Magazynu Muzycznego wśród dziennikarzy na album trzydziestolecia i wśród czytelników Tylko Rocka na album lat 80.

Po odejściu z zespołu Lech Janerka wydał sygnowaną swoim imieniem i nazwiskiem Historię podwodną (1986). Następnie ukazały się płyty: Piosenki (1989), Ur (1991), Bez prądu (1993), Co lepsze kawałki (1993), Bruhaha (1994), Dobranoc (1996), Fiu fiu (2002), Plagiaty (2005).

Janerka jest również twórcą muzyki do filmów „Chce mi się wyć” Jacka Skalskiego i „Obcy musi fruwać” Wiesława Saniewskiego.

Lech Janerka odczarowuje świat melodyjnymi okrzykami i przemyślanymi frazami, zmieniając słowa piosenek w rytmiczne zaklęcia. W świecie tych słów dobrze wyczuwalny jest moment, chwila, rzeczywistość. To świat alternatywny i pełen życia, z nieskończoną energią buntujący się przeciwko szarej codzienności.