Prezentacja książki Janusza Jaroszewskiego pt. ''Od prehistorii do pohistorii''

Klub Muzyki i Literatury we Wrocławiu zaprasza na prezentację książki Janusza Jaroszewskiego pt. ''Od prehistorii do pohistorii''

Prowadzenie spotkania: Urszula Małgorzata Benka

21 września (wtorek) 2021 roku o godz. 18.00

Wstęp z zaproszeniami

Spotkanie transmitowane online https://youtu.be/ZrgPSxmxSzk

Wszystkie książki autora dostępne są w księgarni Pod Arkadami przy ulicy Świdnickiej we Wrocławiu.

Komentarz autora książki ''Od prehistorii do pohistorii''. Kilka początkowych rozdziałów niniejszej książki poświęciłem omówieniu zagadnień tyczących najwcześniejszych ludzkich wyobrażeń i wyrosłych z nich wierzeń. Niejako w kontraście do nich opisałem niektóre naukowe hipotezy związane z budową, wielkością i wiekiem Wszechświata. Przedstawiłem też dowody na poparcie tezy, iż wcześniejsze od Homo sapiens gatunki hominidów znajdowały się na dużo wyższym poziomie ewolucyjnego i duchowego rozwoju niż zwykło się sądzić, a dokonania kultur zbieraczy-łowców okresu górnego paleolitu wciąż pozostają mocno niedoszacowane. W moim głębokim przekonaniu historia ludzkości musi być znacznie skorygowana, bo dotychczasowe jej wersje (zarówno te oficjalne jak i alternatywne) zawierają zbyt wiele uproszczeń i przeinaczeń, które negatywnie rzutują na postrzeganie pierwotnych kultur, ich wyobrażeń i wierzeń oraz wyrosłych z nich religii.
Dokonałem zatem interpretacji artefaktów, zwyczajów pogrzebowych i wniosków płynących z badań etnograficznych w celu zrekonstruowania pierwotnego panteonu bogów, który w górnym paleolicie wyewoluował z animizmu. W mojej ocenie jest to kwestia fundamentalna dla właściwego pojmowania wszystkich późniejszych kultur, wierzeń i religii, bowiem, zgodnie z teorią synkretyzmu, ten pierwotny panteon w późniejszym okresie poddawano nieustannym modyfikacjom, czyli był on kanwą do tworzenia wszystkich następnych nadwartościowych intersubiektywnych porządków wyobrażeniowych. Jego wyraźne ślady odnajdziemy nawet w dominujących wciąż jeszcze monoteistycznych religiach o rodowodzie agrarnym (chrześcijaństwie, islamie i judaizmie), co w następnych rozdziałach starałem się wykazać. Ponadto w rozdziale VII. Pierwotna gynokracja opowiedziałem się za poglądem głoszącym, iż społeczno-obyczajowe konstrukcje pierwotnych plemion w przewadze oparte były na wiodącej roli kobiet. Argumenty na poparcie tej tezy przytoczone w książce mogą być traktowane jako mój głos w toczącej się współcześnie dyskusji na temat roli i znaczenia kobiet w społeczeństwie i pierwiastka żeńskiego w obszarze kształtujących nasze konstrukcje mentalne intersubiektywnych porządków wyobrażeniowych. W rozdziałach XI i XII opisałem procesy przemian klimatycznych, które dokonały się na Ziemi pod koniec ery plejstocenu, gdy doszło do nagłego ocieplenia klimatu zwanego interstadiałem Allerod, co miało niebagatelny wpływ na społeczno-kulturowe przemiany dokonujące się na przestrzeni ostatnich kilkunastu tysiącleci. To wszystko umożliwiło mi wyrobienie sobie klarownego poglądu na temat kultur mezolitu i neolitu oraz pierwszej uniwersalnej religii o zasięgu ogólnoświatowym w naszych dziejach, czyli megalityzmu. Ich opisy zawarłem w kolejnych rozdziałach. Dodam, że jako profesor sztuk plastycznych, artysta, a nie naukowiec, nie czułem się skrępowany pomijanymi zwykle przez oficjalny nurt nauki kwestiami typu: Atlantyda, Potop i popularna dziś teoria paleoastronautyczna, wszak i one sytuują się w obszarze ludzkich wyobrażeń, który jest zasadniczym tematem tej książki. Spróbowałem w kilku rozdziałach odnieść się do nich w sposób analityczny, bez uprzedzeń i jednoznacznego opowiadania się za jakimkolwiek ze scenariuszy, choć przyznaję, że istnieje wiele anomalii kulturowych, do których doprawdy trudno odnosić się bez uwzględniania sensacyjnych hipotez. Autor

Książka niniejsza jest dziełem fascynująco drapieżnym. To jeden z kluczowych właściwie esejów w dyskursie nad istotą przemian, które już dawno wybiegły poza problematykę ciasnych jednoczących tożsamości zbiorowych w rodzaju narodu, państwa, wyznania, klasy społecznej, jakie zaciążyły na polskim myśleniu o historii i teraźniejszości, i oczywiście o przyszłości. Janusz Jaroszewski w „Od prehistorii do pohistorii” daje syntezę w nieomal pełnym spektrum związków kultury z mikro i makrokosmosem - i zaznaczę to już od razu: chodzi o syntezę wraz z dopuszczeniem wreszcie myślenia także sztuką; sztuka zawsze uosabia nieodparte coś i jednocześnie wszystko - owo wypierane poza nawias świadomości wszystko, do niedawna w chrześcijaństwie uznawane omal w całym zakresie za zło, esencjonalne zło.

                Urszula Małgorzata Benka w Posłowiu do ''Od prehistorii do pohistorii''

Prof. Janusz Jaroszewski jest artystą malarzem, pisarzem, twórcą multimedialnym, nauczycielem akademickim, także krytykiem oraz teoretykiem sztuki. Do 2021 roku wziął udział w ponad 80 wystawach zbiorowych w Polsce i za granicą, zrealizował też przeszło 40 wystaw indywidualnych. W latach 1996-99 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Malarstwa i Rzeźby ASP im. Eugeniusza Gepperta we Wrocławiu, a w latach 2005-2008 był dziekanem tego Wydziału. Obecnie kieruje Studiami Zaocznymi prowadzonymi na kierunku Malarstwo. W latach 1991-92 był stypendystą The Pollock-Krasner Fund. Inc. Janusz Jaroszewski jest też autorem kilkudziesięciu tekstów publikowanych między innymi w pismach: Że, Format, Format Literacki, Dyskurs, Gazecie Wyborczej-Wrocław, Wysokich Obcasach oraz w kilkunastu katalogach i monografiach poświęconych sztuce. W 2012 opublikował, nakładem ASP we Wrocławiu, plastyczno-literacką, eksperymentalną książkę Historia naturalna, czyli patyczki Pana Boga. W roku 2016 ukazała się jego powieść „&” (wydana przez OKiS we Wrocławiu w serii Arch2Pelag), a w roku 2017 traktat artystyczno-naukowy TO COŚ... bez nazwy, wydany przez ASP we Wrocławiu w ramach serii wydawniczej Biblioteka Formatu. Prace nad książką Od prehistorii do pohistorii rozpoczął w 2013 roku i trwały one z przerwami do początku 2021 roku.

Urszula Małgorzata Benka (ur. 1953) jest cenioną poetką, pisano o niej: ''lntrygująca i tajemnicza poetka wrocławska. Wydała szereg książek poetyckich zawsze znajdujących żywy oddźwięk wśród czytelników"; także eseistką i prozaikiem. Okazjonalnie rysuje i maluje. Wrocławianka, w latach 1983-1991, po stypendium literackim Sorbony, mieszkała na emigracji we Francji i USA. W latach 1991-1994 w Katowicach, potem już stale we Wrocławiu. Członkini wrocławskiego oddziału Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu, Oddziału w Nowym Jorku, w 1993 r. uzyskała doktorat na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego. Wydała: ''Chronomea'' (Warszawa 1975, Medal im. Stanisława Grochowiaka), ''Dziwna rozkosz'' (Wrocław 1978), ''Perwersyjne dziewczynki'' (Warszawa 1984), ''Nic'' (Kraków 1983), ''Ta mała Tabu'' (Warszawa 1991), ''Córka Nocy'' (Wrocław 1993), ''Die Bestie und die Seele'' (Berlin 1997, tłum. Karl Dedecius i Bettina Eberspächer), ''Kielich Orfeusza'' (Warszawa 2000), ''O ''(proza, Warszawa 1998), Psychomitopolityka (eseje, Zielona Góra 2002), O (proza, wyd. II, Kraków 2010), ''Pasja Jezusa z Nazaretu'' (Wrocław 2020).