W starożytnym Rzymie w okresach niebezpieczeństwa lub niedostatku poświęcano u progu wiosny bogom, aby ich przejednać, ludzkie płody (ver sacrum).
Echem przebłagalnych ofiar z ludzi (kobiet) u starożytnych Słowian jest „topienie Marzanny” – niegdyś część pogańskiego Jarego Święta. Unicestwiano w ten sposób symbolizującego zimę i śmierć kobiecego demona.
Słynny balet Diagilewa i Strawińskiego „Święto wiosny”, którego paryska premiera w 1913 roku, uznawana jest przez wielu za początek ery Sztuki Nowej, odwołuje się wprost do słowiańskich obrzędów ofiarnych. Społeczność w orgiastycznym szale poświęca młodą kobietę na ołtarzu zmiany: odradzającej się po zimowej „śmierci” przyrody.
Związek figury „kozła ofiarnego” i wiosny stanowi kamień węgielny kultury naiwnej oraz niemal wszystkich religii i mitów, w tym religii chrześcijańskiej.
„Święto wiosny” Teatru A Part ma wymiar jak najbardziej doczesny, fizyczny, cielesny i ludzki. Przedstawienie łączy wątki osobiste, które stały u podstawy pracy nad spektaklem, z odniesieniami i motywami o charakterze uniwersalnym. To spektakl o przezwyciężaniu smutku po utracie, po utratach, o momentach przesilenia i przejścia, o złości, o procesie odradzania się i nabierania siły. O cyklu natury i naturze cyklu, którego każda z nas, każdy z nas jest lub będzie częścią. O zimach i wiosnach, których przeżywamy w życiu najwyżej kilkadziesiąt, a które są najoczywistszą metaforą ludzkiego losu.