„Ja poza tym, że identyfikuję się jako osoba niebinarna, to identyfikuję się jako bałtycka nimfa. I właśnie przedwczoraj skoczyłam sobie do jeziora i uznałam, że jestem mokra i obowiązki mam mokre. Cały ten mitologiczny vibe związany z nimfami odnajduje się jakby w… To jest związane z czymś więcej. Ofelia… Ofelia nie jest nimfą, ale jej wizerunki malarskie są takie bardzo nimfowe, ona wpływa do tej wody, żeby się utopić… z tymi kwiatami.

Jedna moja wykładowczyni kiedyś napisała solidny artykuł o strategiach ofellicznych… Sfera publiczna jest ufundowana na męskiej racjonalności, przez co emocje są z niej wypierane, a kobiety spycha się poza racjonalność. I strategiami, które one mają do dyspozycji są strategie emocjonalne. Samobójstwo, szaleństwo, furia. W sensie siły bezsilnych.

Moja matka jest cokolwiek niezrównoważoną osobą, tak mistycznie wierzącą, więc byłam w neokatechumenacie… Masz takie wspólnoty, nie wiem, dwadzieścia, czterdzieści osób, i ludzie w trakcie odpadają… jak w szkole teatralnej. Moją matkę na przykład kiedyś wyrzucono i katechiści powiedzieli jej, że drzewo, które daje złe owoce, musi zostać ucięte i precz w ogień rzucone. Droga neokatechumenalna jest bardzo performatywna. Tam jest inny kod wizualny. Są też pieśni, które są o wiele bardziej seksi niż pieśni w Kościele.

Więc nimfy i pieśni to jest mój vibe.” Frgament monodramu

Scenariusz spektaklu powstał metodą verbatim na podstawie rozmów z Daną Hirsh.