Oscylująca pomiędzy powtarzalną choreografią i performansem, audiowizualna kompozycja Marty Śniady bazuje na przenikających się warstwach brzmieniowych. Artystka wykorzystuje pracę Kariny Marusińskiej – mini ogród zen, jako swoisty instrument elektroniczny. Poprzez gest ciała, odwołuje się do koncepcji oczyszczenia i wyzwolenia. Pod wpływem dotyku dłoni obiekt ożywa dźwiękowo, pęcznieje, rośnie, pochłania. Dźwięk sypiącego się piasku wypełnia stopniowo przestrzeń galerii. Swoim statycznym szumem daje ukojenie słuchaczom, ale jednocześnie symbolizuje codzienne rozpadanie się, znikanie, niweczenie, spadanie.

Kompozytorka wychodzi od autonarracyjnej, autoterapeutycznej pracy Kariny Marusińskiej, w której zawarta jest banalna codzienność, krzątactwo, szereg monotonnych czynności, takich jak wysypywanie piasku z butów córki po przekroczeniu progu domu. Marusińska na wystawę „matka ziemia”, stworzyła dwuelementową pracę: szklaną klepsydrę, w której zatopiła drobiny piasku oraz mini ogród zen, który powstał z piasku zebranego z butów dzieci.

Słuchacze i słuchaczki będą mogli z bliska obserwować rozwój utworu, a także włączyć się w tworzenie kompozycji.

✹ „W obronie własnej ścigać sens codzienności” - performans dźwiękowy Marty Śniady
✹ czwartek, 17.11.2022, godz. 18:00 oraz 18:30
✹ Żyjnia | Dizajn BWA Wrocław | ul. Świdnicka 2-4
✹ wstęp wolny
✹ ilość uczestników: 18 (na każdą turę) – liczy się kolejność przybycia
✹ brak możliwości wejścia w trakcie trwania performansu
✹ język: polski

Doświadczenie macierzyństwa jest spiralą nadziei i strachu, bezsilności i twórczości. W transie wykonywania codziennych czynności granice między ja i nie-ja się zacierają, a medytacja miesza się z chaosem. W swoim performansie dźwiękowym Marta Śniady porusza się w sferze procesualnego rytuału, w którym zawierają się pierwotne męki, jakie towarzyszą jej na co dzień.
„Łatwo powiedzieć: będę skończoną albo sodomityczną matką właściwego rodzaju. Pokażę swojemu dziecku, gdzie zaczynają się i kończą ja i nie-ja, i wytrzymam każdy wybuch wściekłości, jaki potem może nastąpić. Dam tyle, ile mam do zaoferowania, nie tracąc z oczu mojego własnego ja. Pokażę mu, że jestem osobą z własnymi potrzebami i pragnieniami, a z czasem zacznie mnie szanować za wyjaśnianie takich granic, za poczucie rzeczywistości, gdy pozna mnie jako rzeczywistą”. – Maggie Nelson, „Argonauci”

Partnerem wydarzenia jest Stowarzyszenie Autorów ZAiKS