ESTHER VILAR

Jest to tekst współczesny, niemiecko argentyńskiej pisarki, modnej od paru lat w Europie, odwołujący się do wymyślonego spotkania między umierającą Królową Anglii, Szekspirem i innymi osobami z dworu. W tym żarcie historycznym łatwo znaleźć odniesienia do współczesności. Teatr próbuje opowiedzieć o tym, jaka jest różnica między prywatnym a publicznym wizerunkiem człowieka. Bohaterka sztuki – Elżbieta I – pragnie zbudować sobie pomnik za życia i dyktuje niemal Szekspirowi, jak ma opisać postac którą stworzy. Tymczasem jej ostatnie przedśmiertne godziny pokazują jaka jest naprawdę – ze wszystkimi słabościami, kompleksami, wadami. A jednak rozpaczliwie próbuje zbudować mit wokół siebie, mit wspaniałej, mądrej, uwielbianej przez mężczyzn władczyni.

Irmina Babińska od pierwszej sceny przebudzenia przykuwa uwagę widzów. W tekst argentyńskiej pisarki wkłada emocje, którym się wierzy. Kilka scen na pewno zostanie w pamięci widzów na długo. Moment przebudzenia królowej, makijażu, który sprawia, że oto przed nami staje królowa ale i kobiecość przegrana, słowa po zabiciu psa (...) W mojej pamięci pozostanie Elżbieta, która tak bardzo kocha życie, życie ponad wszystko, ponad własną przegraną batalię królowej i kobiety...

Małgorzata Potoczak-Pełczyńska, Nowiny Jeleniogórskie z dn.24.10.2000 r.