ANTONI CZECHOW

MIĘDZYNARODOWY FESTIWAL DIALOG - WROCŁAW

Połowa lat 90-tych przypominała w Bułgarii sytuację czekania na Godota. Ludzie desperacko oczekiwali zmiany, ale nie wiedzieli, jak jej dokonać ani jak o nią walczyć. Wiedzieli, że zmiana jest konieczna, ale nie byli na nią przygotowani i gdyby nastąpiła, nie wiedzieliby, co z nią zrobić. 'Stoyan, w końcu swojego życia, miał odwagę wykrzyczeć nam w twarz: 'Czy nie widzicie, że żyjemy tak jak w Czekając na Godota?!'' (K. Stefanova).

Kambarev stworzył przejmująco bolesne, mądre, świetnie zagrane i wzruszające przedstawienie. Swoich bohaterów umieścił w poczekalni dworcowej. Tutaj z nadzieją czekają na odmianę losu, na miłość, na szczęście i na pociąg, który ma ich zabrać w ten jakiś lepszy, wymarzony świat. Ale kiedy przytulna dotąd przestrzeń poczekalni otwiera się na czarną czeluść, wiemy, że ten wypatrywany pociąg nigdy nie nadjedzie.

The mid-1990s in Bulgaria resembled a ‘waiting for Godot’. People were desperate for changes but did not know how to make them happen or how to fight for them. They knew that a change was necessary but were not ready for it and if it had happened, they would not have known what to do with it. At the end of his life Stoyan had the courage to challenge us and shout in our faces: ‘Can’t you see that we live as if we lived in Waiting for Godot?!’ (Kalina Stefanova)

Kambarev created a movingly painful, wise, brilliantly acted and poignant production. He placed his protagonists in a waiting room at a railway station. They wait full of hope for a change in their fate, for love, for happiness and for a train which is to take them to a better world they have been dreaming about. But when the cosy waiting room opens into a black abyss, we know that the train will never arrive.