„Fatefu Findings” to dzieło, które nie przejmuje się żadnymi regułami kina. Opowiada historię Dylana, geniusza komputerowego, który po poważnym wypadku samochodowym odkrywa, że jego życie jest jednym wielkim kłamstwem. Zdradzony przez rząd, zrozpaczony, a zarazem przepełniony nadnaturalnym talentem do hakowania absolutnie wszystkiego i to bez włączania komputera, Dylan wpada w paranoję, prowadząc nas przez serię wciągających, ale zupełnie nielogicznych wydarzeń. Bohater próbuje wyjść z opresji, zdobyć miłość swojego życia, a przy tym walczyć z wieloma, zupełnie niepowiązanymi wątkami. To film pełen dziwnych zwrotów akcji, niskobudżetowych efektów specjalnych i scen, które nie pozwalają oderwać wzroku od ekranu ani na sekundę. To nie kino, to doświadczenie – dziwne, niezręczne i absolutnie hipnotyzujące. Wszystko w tym filmie jest tak nieudolne, że staje się wciągające w sposób, który tylko Neil Breen potrafi osiągnąć.

Neil Breen, reżyser, scenarzysta i aktor w jednym, to prawdziwy geniusz niezależnego kina klasy B, który tworzy filmy tak osobliwe, że granica między wizjonerstwem a przypadkiem przestaje istnieć. „Fateful Findings” to przykład jego wyjątkowego talentu do przełamywania granic złego kina i jednocześnie ich celebracji. Styl Breena przypomina eksperyment, w którym żadne konwencje filmowe nie obowiązują, emocje bohaterów są losowe a dialogi brzmią jak wymyślone przez kogoś, kto nigdy nie słyszał ludzkiej rozmowy. Gra aktorska, choć pełna entuzjazmu, jest absolutnie niezręczna, a montaż przypomina bardziej przypadkowe wybory niż zaplanowaną wizję artystyczną. Breen – z niezachwianą wiarą w swój geniusz – tworzy filmy, które nie tyle aspirują do bycia kinem, co stają się czymś bardziej dziwacznym i niewytłumaczalnym.

„Fateful Findings” to film, który sprawia, że redefiniujesz swoje pojęcie kina. Każda scena jest arcydziełem i staje się zaskakująco wciągającą podróżą w świat absurdalnego kina, gdzie jedyną granicą jest wyobraźnia Breena i jego przekonanie, że wszystko jest możliwe. A przynajmniej w jego głowie.

O CYKLU NAJLEPSZE Z NAJGORSZYCH Niskie budżety, absurdalne dialogi, kiepskie aktorstwo, nielogiczna fabuła - pokazy kina klasy B. Od starych, amerykańskich filmów sci-fi z kosmitami i latającymi spodkami wiszącymi na sznurkach, przez przebojowe kino akcji lat 80. z nieskazitelnymi bohaterami w ortalionowych dresach, po horrory z gumowymi potworami.