koncentrator kultury wyciskamy 100% kultury z kultury - wyciskaj z nami!

Na naszych stronach internetowych stosujemy pliki cookies.

Korzystając z naszych serwisów internetowych bez zmiany ustawień przeglądarki
wyrażasz zgodę na stosowanie plików cookies zgodnie z  Polityką Prywatności.

» ROZUMIEM I AKCEPTUJĘ
KLIMT Wrocław
zmodyfikowano  12 lat temu  »  

RECITAL SKRZYPCOWY

CO było GRANE - ARCHIWALNE TERMINY » » 19 244 wyświetleń od 19 kwietnia 2007

Janusz Wawrowski — skrzypceMariusz Rutkowski — fortepian

Sala Koncertowa Filharmonii Wrocławskiej
sobota - 21 kwietnia 2007, godz. 18:00

Program:

  • J. M. Leclair - Sonata D-dur na skrzypce i fortepian
  • L. van Beethoven - Sonata c-moll op.30 nr 2 na skrzypce i fortepian
  • N. Paganini / K. Szymanowski - Kaprys op.1 nr 20 na skrzypce i fortepian
  • N. Paganini / L. Auer - Kaprys op. 1 nr 24 na skrzypce i fortepian
  • M. Ravel - Sonata G-dur na skrzypce i fortepian
  • K. Szymanowski – Romans D-dur op. 23
  • H. Wieniawski – Polonez A-dur op. 21

Skrzypce, jak chyba żaden inny instrument w takim stopniu, mają zdolność poruszania się pomiędzy skrajnymi stanami muzyki: brawurą i blaskiem popisu z jednej strony, a skupieniem i głębią poetyckiego wyrazu – z drugiej; pomiędzy wirtuozerią i liryką. Te przeciwstawne tendencje obecne są w muzyce skrzypcowej niezależnie od okresów historycznych, stylów, a także gatunków, w podobny sposób dotyczyć mogą barokowej sonaty, klasycystycznego koncertu czy romantycznej miniatury. Wydaje się, że ekspresyjna zdolność skrzypiec, rozpiętość ich możliwości wyrazowych, jest tą cechą, która zawsze pociągała kompozytorów nawet tak różnych w swej estetyce i zapatrywaniach na rolę muzyki, jak Niccolo Paganini i Ludwig van Beethoven. Wirtuozeria olśniewa i porywa, odwołuje się bardziej do potrzeby ciała – jest popisem technicznej brawury i cielesnej gracji, bawi i uwodzi, choć grozi jej za to grzech powierzchowności i nietrwałości. To co liryczne prze-mawia głębiej i trwalej, jest „mową duszy”. Program recitalu dobrany jest w sposób przemyślany i interesujący; pozwala nam doświadczyć zarówno tego, co popisowe, jaki i tego, co liryczne w muzyce skrzypcowej, pokazując jednocześnie różne jej oblicza historyczne i stylistyczne, bogactwo jej języka od cza-sów baroku – czasu początku wielkiej literatury wiolinistycznej, aż po modernizm XX wieku.

Jean-Marie Leclair był wybitnym skrzypkiem i kompozytorem dojrzałego baroku. Ze względu na swe szczególne zasługi dla muzyki skrzypcowej we Francji, nazywany bywa francuskim Corellim. Uważany jest za założyciela francuskiej szkoły skrzypcowej, a rok 1723 – rok wydania jego pierwszej Księgi sonat na skrzypce i basso continuo, przyjmuje się za datę powstania tej szkoły. Jako autor czterech Ksiąg sonat skrzypcowych uchodzi za najwybitniejszego twórcę francuskiego baroku w zakresie sonaty solowej; pozostawił także zbiory koncertów skrzypcowych i sonat kameralnych. Język muzyczny Leclaira oceniany jest jako doskonała jedność cech stylu włoskiego (liryzm, śpiewność) i francuskiego (bogactwo brzmieniowe, dekoracyjność). Na uznanie zasługuje także zastosowanie wielu nowatorskich rozwiązań w zakresie techniki wiolinistycznej. Dorobek w zakresie literatury skrzypcowej Ludwiga van Beethovena nie jest ilościowo tak obszerny i ustępuje zdecydowanie jego spuściźnie fortepianowej, a także twórczości orkiestrowej i kameralnej. Tym niemniej dziesięć sonat na skrzypce i fortepian, a także wspaniały Koncert D-dur, to dzieła znakomite, prezentujące wszystkie istotne cechy stylu Beethovena, potwierdzające także – co bywa niekiedy kwestionowane – jego wybitny talent liryczno- melodyczny. Sonatę c-moll, porywającą od pierwszych taktów, napisaną z szerokim romantycznym gestem, dramatyczną (zwłaszcza w części I), ale też nadzwyczaj liryczną i delikatną, osadzoną w estetyce klasycyzmu (część II), zestawić można chyba tylko z jego słynną Sonatą A-dur „Kreutzerowską”.

Niccolo Paganini jest postacią nie wymagającą prezentacji w kontekście historii muzyki skrzypcowej. Jednak wartość jego twórczości nierzadko bywa kwestionowana wobec powszechnie cenionego talentu wykonawczego. Muzyka Paganiniego olśniewa do dziś brawurą, komplikacją środków technicznych, ale rzadko wydaje się przekraczać próg wirtuozerii. Cykl Kaprysów op. 1 na skrzypce solo to jeden z najważniejszych zbiorów w dorobku włoskiego mistrza, często poddawany transkrypcjom i opracowaniom, czego dowodem są prezentowane w programie koncertu wersje z fortepianem.

Jedyna w dorobku Maurice'a Ravela Sonata na skrzypce i fortepian, ukończona w 1927 roku, to utwór pełen liryzmu i brzmieniowej delikatności; stanowi wyraźną przeciwwagę wobec popisowej twórczości Paganiniego. Elegancja i powściągliwość języka muzycznego to cechy estetyki Ravela, jednego z najtrudniejszych do określenia twórców pierwszej połowy XX wieku, kompozytora ewidentnie związanego z kul-turą francuską, z właściwym jej subtelnym wyczuciem barwy, dekoracyjnością, ale też mało wyrazistą konstrukcją muzycznej formy.

opracowanie: Robert Losiak

Janusz Wawrowski

Absolwent warszawskiej Akademii Muzycznej w klasie prof. M. Ławrynowicza, student uniwersytetu muzycznego w Grazu u prof. Y. Klessa.

Jest laureatem czołowych nagród w wielu krajowych i międzynarodowych konkursach skrzypcowych. Jest jedynym polskim skrzypkiem, który wykonuje 24 Kaprysy N. Paganiniego w taki sposób, w jaki według Wolfganga Marschnera, wykonuje je tylko kilku renomowanych europejskich skrzypków.

Zdaniem Konstantego A. Kulki: „...Sposób w jaki Pan Janusz Wawrowski wykonuje owe Kaprysy pozwala spokojnie patrzeć w przyszłość polskiej wiolinistyki”.

Ida Haendel zaś wyraziła swoją opinię, że „...Pan Janusz Wawrowski jest skrzypkiem o wyjątkowej wartości, który zasłużył sobie na wspaniałą karierę na scenie koncertowej”.

Występuje jako solista w salach koncertowych Polski i Europy zbierając przychylne opinie krytyków muzycznych. Jest stypendystą programu Ministra Kultury „Młoda Polska”. Nagrywa dla Polskiego Radia i Telewizji Polskiej.

Jest wykładowcą Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie.

Mariusz Rutkowski

Absolwent Akademii Muzycznej im. F. Chopina w Warszawie (fortepian – prof. J. Romaniuk, prof. M. Szralber, kameralistyka – prof. M. Notowska).

Laureat nagród dla najlepszego pianisty na konkursach wokalnych m.in. w Bydgoszczy (1999), Łodzi (2000), Dusznikach Zdroju (2000), Warszawie (2001) i in.

Artysta wiele koncertuje w kraju i za granicą, uczestniczy także w renomowanych festiwalach i kursach muzycznych. Współ-pracuje z Teatrem Wielkim – Operą Narodową w Warszawie i Teatrem Wielkim im. S. Moniuszki w Poznaniu. Występuje z wybitnymi wykonawcami – wokalistami i instrumentalistami. Jako wykładowca warszawskiej Akademii Muzycznej przez wiele lat współpracował z prof. Haliną Słonicką.

Dokonał wielu nagrań dla radia i telewizji, nagrań płytowych (DUX, Polskie Radio, Acte Prealable).

autor:
zmodyfikowano  12 lat temu  »  
przewiń ekran do początku stronyprzewiń ekran do początku strony

Wybierz kasę biletową:

ZAMKNIJ