Dorota Jajko-Sankowska

Malarstwo

Dorota Jajko-Sankowska ukończyła studia na Wydziale Sztuk Pięknych UMK w Toruniu. Dyplom w zakresie grafiki uzyskała z wyróżnieniem w 1993 roku w pracowni prof. B. Przybylińskiego, aneks malarski w pracowni prof. W. Sadleya. W latach 1996-99 była Prezesem Zarządu Okręgu ZPAP w Olsztynie. Do roku 2004 pracowała na stanowisku adiunkta w Katedrze Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie, prowadząc zajęcia z malarstwa i rysunku, obecnie jest adiunktem w Instytucie Sztuk Pięknych Uniwersytetu Rzeszowskiego. Od 2003 roku prowadzi zajęcia plastyczne terapia przez sztukę z grupą dzieci niepełnosprawnych w oparciu o program autorski. Dorota Jajko-Sankowska zajmuje się malarstwem, rysunkiem i projektowaniem witrażu. Miała 10 wystaw indywidualnych, brała udział w kilkunastu wystawach zbiorowych. Prace Doroty Jajko-Sankowskiej pozbawione są odniesień tematycznych, estetycznych i naleciałości wcześniejszych rozwiązań malarskich czy rysunkowych. Budując swe obrazy artystka odwołuje się bezpośrednio do układów natury. Podświadomie dąży do iluzji przestrzeni, układu horyzontu, opisywania światłem elementów form kojarzących się z tematem.

*W obserwacji, odczuwaniu natury silnym wrażeniem zapisywał mi się pejzaż: układy określające substancję ziemi i nieba - pasy wypełniające te strefy, ściany skarp, brzegów, lasów, kamieniołomów, jednym słowem powierzchnia, ekran, to co się dzieje na tej scenie, jak konstruuje się materia obserwowanych światów, poszukiwanie powodów inspiracji, układów form natury wyzwalających wyobraźnię, gęstość powierzchni, mroczność, świetlistość.

Istotne znaczenie w konstruowaniu obrazów Doroty Jajko-Sankowskiej ma linia: Najpierw płótno, jest puste można zrobić wszystko, użycie linii jest wręcz koniecznością, linii wynikającej z pociągnięcia pędzlem, wodzeniu ręką najpierw w przestrzeni, czy wreszcie na obrazie. Linia się wyzwala, nie opisuje formy, ale sama staje się formą, staje się znakiem, elementem budowy, tkania powierzchni obrazów, rysunków. *