Każde spotkanie z twórczością Giuseppe Verdiego to dla teatru spore wyzwanie i emocje, a dla widzów możliwość udziału w czymś ważnym i wyjątkowym. Po paryskiej marcowej premierze w 1867 roku Verdi nie był do końca zachwycony efektem swojej pracy nad Don Carlosem, w krótkim czasie dokonał wielu zmian i już w październiku tego samego roku w Bolonii Don Carlos w pełni triumfuje, a dramat Schillera będący podstawą libretta nabiera nowych znaczeń, głębszych emocji i dynamiki dramaturgicznej. Don Carlos jest doprowadzonym do perfekcji dramatem muzycznym, w którym muzyka mocno charakteryzuje poszczególne postaci, efektowne sceny zbiorowe nie pojawiają się wyłącznie „same dla siebie”, a są integralną częścią scenicznej akcji, podkreślają ją, komentują i dynamizują. Każda aria i ansamble to nie tylko wokalne popisy, ale przede wszystkim emocje i charakterystyka charakterologiczna poszczególnych postaci; zawsze trafna i zawsze robiąca wrażenie!

Zawiłości uczuć, przyjacielskie zawody, intrygi polityczne i walka o władzę, to wszystko jest w dramacie Schillera. Jeszcze bardziej uwidocznione – bo „opisane” wyborną muzyką – jest w operze Verdiego. Słuchając jej uciekamy jednak od codziennej gonitwy, choć ona nie bardzo chce nas opuścić. Warto więc zasłuchać się, oderwać myślami i spróbować zapomnieć o „tu i teraz”.