W cieniu

Agnieszka Targowska-Koziara.Wystawa malarstwa

wernisaż: 8 lutego (piątek) 2008, godz. 18.00

Agnieszka Targowska-Koziara – polska artystka ur. 07.12.1978 r. w Skierniewicach.

W 2003r. ukończyła z wyróżnieniem Akademię Sztuk Pięknych im. Władysława Strzemińskiego w Łodzi, na kierunku Grafika, w zakresie Projektowanie Graficzne.

Obecnie mieszka i pracuje w Łodzi.

Będąc uczennicą Państwowego Liceum Sztuk Plastycznych, a potem studentką, brała udział w wielu plenerach malarskich oraz wystawach w kraju i zagranicą. Ma na swoim koncie również kilka wystaw indywidualnych.

Działalność artystyczna Agnieszki przybiera bardzo różne formy: są to nie tylko malarstwo i rysunek, ale także fotografia, projektowanie graficzne oraz poezja.

W pracach rysunkowych autorka najczęściej wykorzystuje techniki węgla i ołówka, natomiast w malarstwie – farby olejne i akrylowe.

Tematyka prac artystki krąży wokół wewnętrznego świata człowieka, jego uczuć, myśli, podświadomości, ale dotyka także problemów pojawiających się w relacjach jednostki z otoczeniem, oraz subiektywnych obserwacji świata zewnętrznego.

„W cieniu”

Cykl prac malarskich, który jest w pewnym sensie kontynuacją poszukiwać, rozpoczętych już w czasie realizacji pracy dyplomowej w 2003 r. Wtedy tematem były „Anioły”, ale szukając formy do ich przedstawienia, zainteresowałam się zagadnieniem „cienia”. Zjawisko to zafascynowało mnie ze względu na jego ulotność i zmienność.

Cień w pewien specyficzny, zdeformowany sposób określa to, czego jest odbiciem. Zaczęłam obserwować świat tworzony przez cienie, przyglądać się rzeczywistości z nowej perspektywy i ta perspektywa wydała mi się szalenie interesująca. Z jednej strony cień jest uproszczonym i stosunkowo ubogim obrazem, z drugiej zaś – nową jakością, która potrafi w odpowiednich warunkach ujawnić nowe cechy, właściwe już raczej tylko samemu cieniowi, a nie obiektowi, który go rzuca.

Według starożytnej tradycji cień jest odzwierciedleniem duszy. Potem cień został dodatkowo zdemonizowany i często utożsamiano go z mroczną i złą częścią natury ludzkiej. Był nawet uważany przez niektórych za fizyczną manifestację Diabła, który istnieje nie gdzie indziej, jak w sercu człowieka. Przy takiej interpretacji raczej nie brano pod uwagę cieni rzucanych przez przedmioty martwe, które z założenia duszy nie posiadają. Faktem jednak pozostaje, że tradycja traktuje „cień” jako wizualizację tych cech, które są niewidoczne. Cień odkrywa więc pewną tajemnicę, a raczej uchyla tylko jej rąbka.

Cień, rzucany przez ten sam obiekt, może być bardzo różny, w zależności od rodzaju oświetlenia, jego kierunku i siły, a także podłoża, na jakie pada. Potrafi pojawić się, diametralnie się zmienić i zniknąć w mgnieniu oka. I to jest dla mnie takie fascynujące.

Świat cieni potraktowałam jako nową, odrębną jakość. Zaczęłam je obserwować w oderwaniu od ich właścicieli i zastanawiać się, na ile są tylko odbiciem, a na ile tworzą jakąś inną, tajemniczą rzeczywistość. Pozwoliłam cieniom w moich obrazach żyć własnym życiem, usamodzielnić się i opowiedzieć własne historie. Moje „cienie” nie należą już do nikogo i niczego. Kreują świat, który jest tuż obok nas, ale bardzo rzadko go zauważamy. A przecież, jak napisał Baudelaire:”Więcej jest zagadek w cieniu człowieka, który idzie w blasku słońca, niż we wszystkich religiach przeszłości, teraźniejszości i przyszłości.” („Malarz życia współczesnego”)

Może warto mu się przyjrzeć? Może warto odkryć w nim siebie?

Agnieszka Targowska-Koziara