Stanisław Wyspiański

Reżyser: Waldemar Zawodziński

Realizatorzy:

Scenografia i adaptacja; Waldemar Zawodziński

Opracowanie muzyczne; Rafał Kowalczyk

Reżyseria światła; Krzysztof Sendke

Asystent reżysera; Alicja Ćwiklińska

Kostiumy; Izabela Stronias

Ruch sceniczny; Roman Komassa

Współpraca scenograficzna; Grzegorz Nowak, Ryszard Warcholiński

Występują:

Muza - Urszula Gryczewska - Staszczak

Reżyser- Piotr Krukowski

Stary Aktor - Aleksander Bednarz

Wróżka- Zofia Uzelac

Ojciec- Stanisław Kwaśniak

Montażysta/ Robotnik- Jan Hencz

Widmo Ojca - Kazimierz Knoll

Konrad - Maska:

Krzysztof Wach, Romuald Krężel, Dobromir Dymecki, Witold Łuczyński, Piotr Trojan, Hubert Jarczak, Maciej Pesta, Wojciech Stolorz, Krzysztof Nowiński, Marcin Korcz i inni

Premiera 23 grudnia 2007 na Dużej Scenie.

Kolejny po Weselu rozrachunek Wyspiańskiego ze współczesną Polską. Prapremiera dramatu odbyła się w 1903 roku w Krakowie. Autor nadał sztuce nowatorską formę teatru w teatrze z eksponowaniem nagiej sceny. Imię i postać bohatera, Konrada, wywiódł z Mickiewiczowskich Dziadów. Wyzwolenie podejmowało problematykę współczesności i szukało drogi wyzwolenia narodu, czyniło też poezję moralnie odpowiedzialną za stan świadomości narodowej. Było zarazem wielką polemiką z wywodzącym się z romantyzmu mitem odrodzenia Polski przez ofiarę i cierpienie. Akt II dramatu wypełnia wielka dyskusja - walka na myśli Konrada z Maskami, które kolejno atakują świadomość bohatera, wiodącego z nimi ostry spór o ideę przyszłej Polski. Pod maską Konrada autor skrywa w pewnym stopniu i siebie samego, jego ustami przekazuje własne rozmyślania, rozterki i wzruszenia. Jest więc Wyzwolenie zarazem dramatem na wskroś osobistym, dramatem artysty, który chcąc sięgnąć po przywództwo duchowe, czuje jednak swoją bezradność.