ADAM GARNEK

POJAZDY, MACHINY, URZĄDZENIA

Adam Garnek powołuje do życia obiekty, ktore poruszają się: wozki, mobile, pojazdy, wehikuły. „Myślę, że spośrod wszystkich przedmiotow, ktore człowiek stworzył - wyznawał na początku lat 90. - najbardziej pokochał ten, ktory potrafi się przemieszczać". I ta fascynacja mechaniką ruchu oraz formą, ktora staje się wypadkową sił, ciężaru, materii legła u podstaw jego sztuki.

Adam Garnek jest artystą, ktory najlepiej czuje się jednak w obszarze nie do końca zdefiniowanym, powołuje przecież do życia obiekty, ktore wymykają się jednoznacznym kwalifikacjom. Z jednej strony, usytuowane w przestrzeni galerii, każą postrzegać się w kategoriach rzeźby. Z drugiej strony, ze względu na konstruktorską pomysłowość, każą patrzeć na siebie jak na produkty epoki industrialnej, ktore wyszły spod ręki inżyniera. W tej dwuznaczności gatunkowej kryje się pewna przewrotność, gdyż mobile Garnka można wprawiać w ruch - siłą mięśni, albo dzięki użyciu silnika elektrycznego - jednak ten ruch mą tu jedynie czysto estetyczne zastosowanie. Mobile te nie mają bowiem żadnego praktycznego celu, nie wytwarzają żadnej dodatkowej energii, ani nie przetwarzają energii, ktorą otrzymują z zewnątrz. W tym sensie mogą jawić się jako postromantyczne twory, ktore zostały powołane do życia tylko po to, aby okazać wzgardę dla zakochanego w swoim pragmatyzmie świata.

Maszynerie Adama Garnka - zbudowane na ogoł ze starych metalowych części o śmietnikowym rodowodzie: koł, sprężyn, łożysk, dźwigni,ram i przekładni - powstają z pełnego powagi zaangażowania w sam proces konstrukcji i kreacji. Ale jednocześnie jest w nich miejsce na dowcip, ironię, żart. Technologiczny terror wspołczesnej cywilizacji Garnek przekłada na język groteski, pozwalając widzowi napawać się ideą mechanizmu, ktorego jedyną funkcją jest samo działanie...

Adam Garnek chce być artystą swojego czasu - takim, ktory poszukuje dla wyrażenia jego istoty specyficznych technik, materiałow, językow. Dlatego bliskie jest mu rozumienie sztuki jako aktu przekroczenia tego, co dotąd sztuką nie było. Jako aktu transgresji, czyli nagiego odnalezienia tego, co wzniosłe i szlachetne w tym, co pospolite, trywialne, byle jakie. Pomniki wspołczesnego świata - zdaje się konkludować Garnek - najmądrzej wznosić z tego, co można znaleźć na śmietnikach, albo złomowiskach.

Mariusz ROSIAK

(źrodło: www.adamgarnek.com)

SZTUKA KINETYCZNA DZISIAJ

Adam Garnek wyznaczył na terenie sztuki specjalną przestrzeń kreacji. Konstruowane przez niego w latach 90-tych obiekty miały najczęściej formę mobilow, pojazdow, albo pozostawały w istotnym związku z jakąś postacią mechanicznego ruchu. Skonstruowane z inżynierską wyobraźnią mechanizmy tylko pozornie służyły praktycznym celom - proponowały nam (już nie tylko widzom, ale raczej użytkownikom) udział w działaniu, ktore samo staje się celem.

Maszyny Adama Garnka umożliwiają zamianę energii kinetycznej użytkownikow w energię wyobraźni. Proponują kreacyjne, partnerskie wspołdziałanie z rodzajem techniki odsuwanym na margines przez nieustanny postęp. W tych analogowych mechanizmach widoczny jest jeszcze cały proces przemiany jednych form ruchu w inne, widoczne jest coś, co zniknęło już z pola widzenia w technice elektronicznej czy cyfrowej. Kinetyczne obiekty Adama czynią z maszyn legendę i metaforę ludzkich aspiracji, modelowe wyobrażenie symbiozy człowieka z techniką. Oferują satysfakcję ich aktywnym użytkownikom. To już prawie metafora sztuki w ogole.

Grzegorz Borkowski

(źrodło: www.adamgarnek.com)

bilety:

wstęp wolny