250 - te urodziny Mozarta

Koncerty mozartowskie

W sali Filharmonii zabrzmi Msza C-dur KV 317 zwana "Koronacyjną" oraz słynna 40 Symfonia g-moll KV 550.

Chór i orkiestrę Filharmonii poprowadzi maestro Jan Krenz, który niedawno - 6 stycznia br. obchodził w Filharmonii Łódzkiej 60. rocznicę swego dyrygenckiego debiutu.

W koncertach udział wezmą ponadto znakomici śpiewacy: solistka Teatru Wielkiego w Łodzi - JOANNA WOŚ(sopran), URSZULA KRYGER (mezzosopran) - laureatka przyznanej w styczniu tego roku nagrody Fundacji im. K.Szymanowskiego za wnikliwą interpretację utworów wokalnych tego kompozytora; ADAM ZDUNIKOWSKI (tenor) oraz WOJCIECH GIERLACH(bas).

Wolfgang Amadeus Mozart Mszę C-dur "Kronungsmesse" pisał w marcu 1779 roku. Utwór zawdzięcza nazwę spełnieniu kompozytorskich ślubów napisania dzieła dla Matki Boskiej w Plain koło Salzburga. Co roku, w piątą niedzielę po Zielonych Świątkach, w kościele będącym celem wielu pielgrzymek, celebrowano uroczyste nabożeństwo na pamiątkę dokonanej w 1751 roku koronacji cudownego obrazu.

Większość spośród 18 mszy skomponowanych przez Mozarta powstała w okresie jego służby na dworze arcybiskupa Hieronima Colloredo w Salzburgu i naznaczona została specyficznymi upodobaniami chlebodawcy. Kompozytor pisał wówczas msze maksymalnie zwięzłe, a jednocześnie pełne instrumentalnego przepychu. "Koronacyjna" wielką popularność zawdzięcza prostemu, homofonicznemu potraktowaniu chóru i przejrzystości budowy. Jest zwarta formalnie, niezbyt długa, ze świetnie wybrzmiewającą powagą, a wiele jej fragmentów zachwyca indywidualnym wyrazem, choćby fanfarowy motyw w Kyrie, Benedictus zaczynające się jak rondo sonatowe, czy sopranowe solo w Agnus Dei, zapowiadające arię "Dove sono" w "Weselu Figara".

Symfonia g-moll KV 550 wraz z Symfonią Es-dur KV 543 i C-dur Jowiszowa KV 551 należy do tzw. finałowej trylogii, ostatnich dzieł tego gatunku napisanych przez Mozarta pomiędzy czerwcem a początkiem sierpnia 1788 roku. 40 Symfonia ze względu na intensywność zawartych w niej emocji, schromatyzowaną harmonikę, śmiałe modulacje i rodzaj pracy tematycznej, uważana jest nie tylko za szczytowe osiągnięcie twórcze kompozytora, lecz przede wszystkim za manifestację jego osobistych uczuć. To sprawiło, że spośród wszystkich symfonii Mozarta ta najbardziej zaintrygowała kompozytorów epoki romantycznej, a dla Beethovena stała się podwaliną w jego koncepcji monumentalnej symfonii.