Białoprądnicki Teatr Ogrodowy

Wstęp wolny.

Stowarzyszenie Dialog zostało założone w styczniu 1998 roku z inicjatywy Edwarda Żentary, który do 2003 pełnił funkcje prezesa. Stowarzyszenie skupia zawodowych aktorów, reżyserów i scenografów teatralnych. Prezesem Stowarzyszenia jest Tomasz Piasecki - aktor, autor adaptacji i reżyser spektakli teatralnych. Wiceprezesem, kierownikiem literackim i organizacyjnym jest Szczęsny Wroński - poeta i prozaik, autor adaptacji, twórca Teatru Promocji Poezji. Stowarzyszenie Dialog wygrało ogólnopolski konkurs na zagospodarowanie II i III Grudziądzkiego Sezonu Teatralnego w latach 1998/1999 i 1999/2000 realizując m.in. następujące spektakle: "Kochanek" w reż. Andrzeja Chyry, "Antygona w Nowym Jorku" i "Kubuś Fatalista i jego Pan" w reż. Tomasza Piaseckiego, czy "Ludwik III Bawarski" w reż. Edwarda Żentary. Stowarzyszenie organizuje w Krakowie, dzięki pomocy finansowej Miasta Kraków, cieszące się dużym zainteresowaniem widzów spotkania teatralne pt. "Lato Teatralne Stowarzyszenia Dialog". W latach 1998 - 2003 odbyło się sześć edycji tych spotkań. Stowarzyszenie prowadzi też cyklicznie, w zależności od dotacji, edukację teatralną młodzieży w formie warsztatów oraz lekcji teatralnych. W ramach Stowarzyszenia działa Teatr Promocji Poezji, który realizuje cieszące się dużą popularnością spotkania pn. "Rozmawiajmy wierszami" oraz wydaje almanachy poezji. Siedzibą Stowarzyszenia jest gościnna scena Teatru Zależnego Politechniki Krakowskiej przy ul. Kanoniczej 1 w Krakowie.

Z Teatrem współpracują aktorzy: Karolina Kasprzak, Anna Musiałówna, Ewa Sąsiadek, Beata Wojciechowska, Marian Jaskulski, Marek Kalita, Marcin Kuźmiński Jacek Milczanowski, Jagoda Pietruszkówna, Bogdan Słomiński, Jacek Wojciechowski, Leszek Żentara; scenografowie: Anna Jekiełek, Anna Smolicka, Tadeusz Smolicki oraz Jolanta Leroch, Barbara Wrońska, Danuta Zajda, Marian Dudek, Jacek Sypniewski.

Eugene Ionesco Lekcja

Reżyseria: Szczęsny Wroński

Aktorzy: Jagoda Pietruszkówna – Uczennica, Edward Żentara / Bogdan Słomiński – Profesor, Szczęsny Wroński – Służący.

Gdyby miarą wartości miała być opisana historia, "Lekcja" zmieściłaby się z powodzeniem w nurcie sensacyjno-kryminalnym, podobnie jak odczytana w ten sposób literatura Dostojewskiego. Jeżeli "Zbrodnię i karę" uznaje się powszechnie za jedno ze szczytowych osiągnięć dziewiętnastowiecznej literatury, to dramaty Ionesco wprowadzają w XXI wiek sztuki. Określane mianem antyteatru, posiłkujące się surrealizmem i psychologią głębi, obok dzieł Becketa czy Adamowa tworzą odmienny (nowoczesny) wizerunek sztuki przesycony sarkazmem i niewiarą wobec racjonalnych sposobów ujmowania rzeczywistości. Bo co przyniósł światu ludzki rozum, który w ciągu jednego tylko, XX wieku, doprowadził do dwóch okrutnych wojen i nieustannie szerzącej się agresji?

Język Ionesco broni się absurdem, groteską, ucieczką w autotematyczny świat semantyki i tautologicznych porównań. Okazuje się np., że zdanie: "róże mojej babki są tak żółte, jak mój dziadek, który był Azjatą" we wszystkich językach świata brzmi tak samo. Poprzez piętrzący się irracjonalizm i obsesyjną perwersję teatr Ionesco stara się dotknąć prawdy, którą można odnaleźć w sobie mierząc się z własnymi demonami. Ta czarna, pseudo-erotyczna komedia prowadzi, jak u Gombrowicza, "od nierzeczywistości do rzeczywistości". Kryminalna historyjka, z pogranicza psychopatycznych horrorów, ujawnia swe podwójne dno: nietrudno jest podjąć grę, jeszcze łatwiej w niej się zatracić i przekroczyć granice ludzkich ról.

Czarujący, w miarę trwania lekcji coraz bardziej sadystyczny i nieobliczalny Profesor; lubieżna, pełna przewrotnego wdzięku, z pasją wygrywająca karty swojej roli Uczennica; podejrzanie układny, lecz w istocie obłąkany Służący - to zaskakująca lekcja teatru i nowego spojrzenia na sztukę…