VIII Święto Głupców

Zapraszamy na VIII już edycję Festiwalu Teatralnego Święto Głupców. W tym roku pod hasłem „Głupiec w drodze” – niedziela 27 stycznia 2013 roku.

„Głupiec w drodze! Głupi, że w drodze, bo wszystko co drogie ma swe miejsce. A on porzuca i te miejsca, które goszczą go i te, które skazują na banicje, w myśl czy bez myśl. Nieznane, niespokojne, niepokorne, nieokreślone pociąga go. Jak to przekłada się na owoce jego aktywności w dziedzinie sztuki lalkarskiej, czy sztuki teatru przedmiotu?” Ulotność, niedookreśloność, prowizoryczność - kategorie podróży czyli życia ze smugą porażki a także Opera Buffa, Teatr Tata i Walny-Teatr towarzyszyć nam będą podczas VIII już Święta Głupców...

PROGRAM: 17.00 - 17.50 - Dziadek - Staromiejski Dom Kultury (Rynek Starego Miasta 2) 18.00 - 19.00 - Odyseja Weinbacha - Staromiejski Dom Kultury (Rynek St. Miasta 2) 19.00 - 19.30 - Parada z ludowym zespołem wędrującym ze wsi Kowalowa, "Kuźnia" do Piwnicy na Wójtowskiej (ul. Zakroczymska 11) 19.30 - 20.20 – „Palcem na wodzie” (premiera) – „Hommage a Tchechov” (prapremiera) - Piwnica na Wójtowskiej (ul. Zakroczymska 11) 20.30 - 22.00 - Biesiada Głupców - Piwnica na Wójtowskiej (ul. Zakroczymska 11) www.sdk.pl WSTĘP WOLNY!

Informacje o spektaklach „Dziadek” - spektakl oparty na autentycznych notatkach mojego dziadka, w których radość z prostych czynności życiowych jak zbieranie jabłek, sadzenie truskawek przeplata się z trudnymi doświadczeniami życia: choroba, śmierć bliskich, etc. Spektakl jest retrospekcją; zaczyna się w dniu pogrzebu tytułowego Dziadka a kończy w dniu narodzin jego wnuka. Przyjaźń i wzajemne podpatrywanie siebie Dziadka i Wnuka (lalki i lalkarza) są osią dramaturgiczną całego spektaklu. Dziadek wprowadza Wnuczka w życie, uczy wartości. Spektakl do opowiedzenia historii życia używa parowozu, marionetek i przedmiotów trickowych, które na oczach widza zmieniają swą funkcję. Reżyseria i scenografia – Adam Walny Gitara – Jacek Zięba Spektakl jest przeznaczony dla dzieci od 9 roku życia

premiera: III Biennale Sztuki dla Dziecka, Poznań, 2009) Nagrody i wyróżnienia- Biennale Sztuki dla Dziecka, Poznań, 2009 Odyseja Weinbacha /Toccata/ „Szaleństwo zabiera wszystkich bez różnicy na swój obłędny statek i czyni z nich współuczestników powszechnej jakowejś odysei” M.Foucault

Pasażerowie Statku Szaleńców czekają w barze hotelu Dieu na wypłynięcie z portu. Sprowokowani ofertą firmy Video-Epitafium: Niech groby przestaną milczeć, zastanawiają się jak zlepić z ułamków historię swojego życia. Są przecież niczym własne nagrobki bez szczelin na emocje. Tytułowy Weinbach to fortepian jednej z pasażerek, a może wytwór jej wyobraźni, jak wszystko o czym się tam mówi. Wrócił właśnie sam z półwiecznej tułaczki. Jako dowód pianistka pokazuje kawałki instrumentu zniszczonego przez termity na Kubie.
Towarzysze niedoli opowiadają o nieudanych próbach ucieczki od wrogiej rzeczywistości. O tym jak społeczeństwo zmusza ich do przystosowania się do rytmów życia zbiorowego, a tych którzy nie posiądą wymaganych umiejętności internuje. Mówią o swoich snach, przeczuciach i lękach. Ktoś z nich przekonuje, że lęk to też ciekawość. Kiedy 20 lat temu przyznał się, że ma lęki, matka wykrzyknęła tylko: Wstrętny tchórz!, a on o dziwo uzmysłowił sobie, że to faktycznie w dużej mierze zależy od niego, czy lęk go obezwładni, czy pobudzi do działania. Paryski Hotel Dieu był 300 lat temu zakładem odosobnienia dla obłąkanych. W tym samym czasie po Renie pływały statki na które wsadzano szaleńców i podrzucano kłopot w inne miejsce. Tak jak we wszystkich spektaklach-spotkaniach z aktorami Opery Buffa, tak i w Odysei Weinbacha widz zostaje zaproszony do świata chorych na schizofrenię- świata, który według M.Foucault jest ogniskową skupiającą wszystkie pytania, jakie człowiek zadaje sobie na swój własny temat.

Teatr Opera Buffa Scenariusz i reżyseria: Katarzyna Wińska Animacje: Agata Wińska Montaż: Ryszard Gajewski

W sztuce wykorzystano fragmenty dzienników F.Kafki.

„Palcem na wodzie” (premiera) – „Hommage a Tchechov” (prapremiera) - W hołdzie geniuszowi światowej dramaturgii Antonowi Czechowowi. Krótka sceniczna refleksja, minimonodram nad przemijaniem, z odniesieniami do biografii i twórczości autora "Trzech sióstr". Próba poetyckiego odczytania nastroju schyłkowego okresu życia rosyjskiego pisarza z wykorzystaniem tekstu wiersza "Czechow" Damiana Kierka.