Święto wiosny

Święto wiosny Igor Strawiński / Wacław Niżyński, Emanuel Gat, Maurice Béjart Wieczór baletowy w trzech częściach Premiera tej inscenizacji: 11 czerwca 2011 Muzyka: Igor Strawiński Dyrygent: Łukasz Borowicz (IV), Vello Pahn (VI)

czas trwania spektaklu: 2 godz. 40 min., w tym: 2 przerwy

1. Święto wiosny Choreografia: Wacław Niżyński Rekonstrukcja i realizacja: Millicent Hodson Scenografia i kostiumy: Nikołaj Roerich / Kenneth Archer Światła: Stanisław Zięba

2. Święto wiosny Choreografia: Emanuel Gat Realizacja: Mia Alon, Roy Assaf, Michael Löhr Światła i kostiumy: Emanuel Gat Nadzór techniczny: Samson Milcent

3. Święto wiosny Choreografia: Maurice Béjart
   Realizacja: Tony Fabre, Kyra Kharkevitch, Domenico Levré Dekoracje i kostiumy: Pierre Caille Światła: Dominique Roman / Stanisław Zięba

Polski Balet Narodowy, Orkiestra Opery Narodowej

Fot. Ewa Krasucka (1-5 Niżyński, 6-10 Gat, 11-18 Béjart) Projekt plakatu: Adam Żebrowski

.....

Teatr Wielki przygotował spektakl baletowy bez precedensu w skali międzynarodowej. Żaden dotąd zespół baletowy nie zmierzył się w jednym wieczorze z trzema różnymi choreografiami Święta wiosny Igora Strawińskiego. To wyjątkowe wyzwanie zakończyło się dla Polskiego Baletu Narodowego pełnym sukcesem, a widzowie otrzymali wyjątkową okazję obcowania z trzema wybitnymi realizacjami bez konieczności poszukiwania ich w różnych teatrach Europ

.....

Wieczór otwiera rewolucyjna wersja Wacława Niżyńskiego z 1913 roku, ujęta wówczas jako „sceny z życia pogańskiej Rusi” i na trwałe przełamująca zastaną estetykę baletu klasycznego. Zapomnianą choreografię odtworzyła po latach amerykańska specjalistka Millicent Hodson dla zespołu Joffrey Ballet, a potem realizowała ją kilkakrotnie na najważniejszych scenach baletowych świata. Wreszcie i my możemy ocenić talent choreograficzny wielkiego polskiego tancerza Diagilewowskich Baletów Rosyjskich, którego realizacja - połączona z awangardową muzyką Strawińskiego - wywołała przed stu laty historyczny skandal podczas paryskiej prapremiery. Po przerwie oglądamy jedną z najświeższych - obrazoburczą wersję izraelskiego choreografa Emanuela Gata. Jego szokujące zestawienie latynoamerykańskiej salsy z muzyką Strawińskiego francuski krytyk „Le Figaro” trafnie określił „salsą na szczycie wulkanu”. I na koniec wieczoru prezentujemy legendarną interpretację Maurice'a Béjarta. Wielki choreograf nazwał swój balet „hymnem na cześć zbliżenia Mężczyzny i Kobiety, połączenia nieba z ziemią, tańca życia i śmierci”, a jego uniwersalny wydźwięk, genialna prostota kompozycji i niezwykła siła ekspresji porażają do dnia dzisiejszego.