koncentrator kultury wyciskamy 100% kultury z kultury - wyciskaj z nami!

INFORMACJA:

dla zakresu jest nie ma danych
dlatego przekierowano do zakresu BYŁO
OK

Na naszych stronach internetowych stosujemy pliki cookies.

Korzystając z naszych serwisów internetowych bez zmiany ustawień przeglądarki
wyrażasz zgodę na stosowanie plików cookies zgodnie z  Polityką Prywatności.

» ROZUMIEM I AKCEPTUJĘ
Wrocławianka roku GalaCO JEST GRANE - listopad 2024 - nr 365
zmodyfikowano  9 lat temu  »  

„Zabij mnie, niczego nie zdradzę” [Erschlagt mich, ich verrate nichts], film austriackiego reżysera Kurta Brazda

CO było GRANE - ARCHIWALNE TERMINY » » 18 323 wyświetleń od 21 lipca 2015
  • 28 sierpnia 2015, piątek
    » 19:30

Historia Käthe Sasso, jednej z ostatnich ocalałych przedstawicielek austriackiego ruchu oporu wobec narodowego socjalizmu. Zanim została wywieziona do Ravensbrück, przeżyła wiele ciężkich lat w wiedeńskich więzieniach Gestapo. Była świadkiem i ofiarą okrutnego wymiaru sprawiedliwości narodowego socjalizmu, która w samej tylko Austrii doprowadziła do skazania na śmierć przez ścięcie 1200 (!) niewinnych osób. Film koncentruje się na działalności bohaterki i jej pobycie w więzieniu w latach 1938-1944, kiedy to poznała najbardziej znaczących członków ruchu oporu. Wyroku skazującego ją na śmierć uniknęła tylko ze względu na swój wiek. Okazją do nakręcenia filmu było utworzenie i otwarcie w tym roku miejsca pamięci na Cmentarzu Centralnym w Wiedniu, i to w tej jego części, gdzie grzebano skazanych. Käthe Sasso znała wielu z nich osobiście i przez lata walczyła o to, by Republika wreszcie oficjalnie przywróciła należną im cześć.

Reżyser Kurt Brazda wspólnie z operatorem Benjaminem Eppem towarzyszą Käthe Sasso, która opowiada o swoich spotkaniach i doświadczeniach w oryginalnych częściach Wiednia. Nagle znajdujemy się w mieście pełnym strachu i ucisku, w którym, pod wpływem nazistowskiego terroru, coraz więcej jest denuncjatorów i konformistów, w którym codziennością są zniesławienie, aryzacja i deportacje. Jest jednak grupa dobrze zorganizowanych ludzi, którzy działają w podziemiu codziennie narażając swoje życie. To ostatecznie oni są ludźmi, którzy ratują honor Austrii w kontekście uznanego i zakłamanego mitu Austrii jako pierwszej ofiary Hitlera.

Käthe Sasso jako ocalała jest w tym filmie twarzą ruchu oporu, oddaje tożsamość tym, którzy zostali skazani na śmierć w walce o człowieczeństwo, a z których wielu zostało już zapomnianych. Pokazuje te miejsca w Wiedniu, które związane były z ruchem oporu, tajne miejsca spotkań, które służyły wymianie informacji, mieszkania, w których pracowano i planowano akcje wywrotowe. Dowiadujemy się o trudzie i zagrożeniu życia, z jakimi wówczas związany był druk i rozpowszechnienia ulotek. Poznajemy wreszcie także denuncjatorów, którzy za każdego zdradzonego bojownika otrzymywali wynagrodzenie w wysokości 30 marek.

Wreszcie Käthe Sasso prowadzi nas do miejsc swojegho uwięzienia, na przykład do „Liesl“, niesławnego wówczas więzienia policyjnego na Rossauer Lände, gdzie jako dziewczynka po brutalnych przesłuchaniach przez Gestapo była tygodniami więziona. Idziemy razem z nią do Sądu Okręgowego, gdzie blisko przeżyła ostatnie dni i godziny skazanych na śmierć koleżanek, „sióstr”, jak je nazywa, i sama uniknęła skazania wyłącznie ze względu na swój wiek. W więzieniu poznała także legendarną zakonnicę i pielęgniarkę Marię Restytutę Helenę Kafkę, najważniejszą postać ruchu oporu wobec narodowego socjalizmu, z którą zdążyła przeprowadzić jeszcze kilka rozmów przed jej ścięciem. W swoich wspomnieniach mówi o niej z czułością „Resterl“. Maria Kafka, która podobnie jak pozostali straceni, pochowana została na Cmentarzy Centralnym, a w 1998 roku została beatyfikowana przez papieża Jana Pawła II, zrobiła na młodziutkiej Käthe ogromne wrażenie. Między innymi dlatego po wojnie z takim zapałem zaangażowała się w upamiętnienie bohaterskiej zakonnicy. Choć udało jej się uciec przed gilotyną, nie oszczędzono jej jednak obozu, w 1944 roku została wywieziona do obozu koncentracyjnego Ravensbrück. Ale to już zupełnie inna historia…

Rozpoczęta przez Käthe Sasso już w 1945 roku niezmordowana walka przeciw kolektywnemu zapominaniu skończyła się bardzo późno stworzeniem wspomnianego już miejsca pamięci na Cmentarzu Centralnym („Grupa 40“), którego otwarcie było z pewnością kulminacją jej życia. Walka ta, razem z jej niepowodzeniami i rozczarowaniami, także zostanie przedstawiona w filmie.

Reżyseria: Kurt Brazda

Pomysł: Peter Weidner

Scenariusz: Brigitte Fenko, Kurt Brazda

Operator: Benjamin Epp, Wolfgang Hackl, Christian Bednarik

Dźwięk: Tony Tong Zhang, Klaus Kellermann

Lektor: Karl Ferdinand Kratzl

Montaż: Benjamin Epp Muzyka: Peter Kaizar

Kierownik produkcji: Bernadette Stummer

Produkcja: WIFAR, Lhotsky-Film

Film z polskimi napisami.

Wstęp wolny

zmodyfikowano  9 lat temu  »  
przewiń ekran do początku stronyprzewiń ekran do początku strony

Wybierz kasę biletową:

ZAMKNIJ