Galeria Propaganda prezentuje wystawę prac Pawła Kowalewskiego powstałych trzydzieści lat temu. Olbrzymie papiery z cytatami z Księgi Psalmów, seria małych gablot z „Sześcioma dowodami na nieistnienie Jezusa Chrystusa” i dodatkowo wyobrażenie Hitlera otwierającego wystawę Entartete Kunst – są „tymi rzeczami”, które w swoim czasie były reakcją na komunistyczną rzeczywistość. Te rzeczy dzisiaj nie zmieniły swojego sensu, przesłania i charakteru. Choć trochę spatynowiały, nadal emanują świeżością.

Te rzeczy dziś to: „Zaufaj Panu i czyń dobrze. Mieszkaj w kraju i bądź wierny” „Knuje nieprawy przeciw sprawiedliwemu i ostrzy na niego zęby” „Widziałem nieprawego w wielkiej potędze, rozpierał się jak cedr zielony” „Bo wielu jest powołanych, lecz niewielu wybranych” „Adolf Hitler i Józef Goebbels otwierają wystawę sztuki zdegenerowanej w Monachium” „Rozwiązany przez Jana rzemyk u sandała” „Jedzenie niezjedzone przez córkę Jaira” „Prawe ucho sługi najwyższego” „Kłos niewyjedzony w szabas” „Kamień, który stał się chlebem” „Pieniądze, które pobrali celnicy ponad to ile im wyznaczono”

O artyście: Paweł Kowalewski (ur. 1958 w Warszawie)

W latach 1978-1983 studiował na Wydziale Malarstwa w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie uzyskał dyplom z wyróżnieniem w pracowni Stefana Gierowskiego. Od 1985 jest wykładowcą na Wydziale Wzornictwa warszawskiej ASP, obecnie ze stopniem doktora habilitowanego. Już w trakcie studiów silnie zaangażował się w rozwój niezależnej sceny artystycznej, a początek jego kariery upłynął pod znakiem działalności w Gruppie, której swoistym zwieńczeniem był udział w Documenta w Kassel w 1987 roku oraz szereg wystaw w Polsce i za granicą. Wraz z cyklem Fin de siècle z 1992 roku Paweł Kowalewski zasadniczo porzucił malarstwo, koncertując się na pracach o charakterze interdyscyplinarnym i performatywnym.

Od początku swojej drogi twórczej Paweł Kowalewski rozwijał koncepcję „sztuki osobistej, czyli prywatnej”, pozostającej w silnym połączeniu z życiem samego artysty, ale także odnoszącej się do problemów, które umieszczają każdego widza w kontekście uniwersalnym. Ta zasadnicza oscylacja pomiędzy doświadczeniem pojedynczości a powszechnością towarzyszy jego twórczości do dziś i stanowi o jej ciągłym charakterze, pomimo licznych, często bardzo radykalnych decyzji artystycznych w jego karierze.

Równie istotnym elementem twórczości Pawła Kowalewskiego jest wymiar polityczny, który z czasem stał się osią jego programu. Początkowo wyrażało się to w ogólnym kierunku działalności Gruppy oraz pojedynczych dziełach, takich jak Mon cheri Bolscheviq czy Zdzicho skacze co noc z butelkami z benzyną, by stopniowo ewoluować w stronę prac wpisujących się w dyskurs antytotalitarny, takich jak cykl Nie wolno! (2010) oraz Symulator totalitaryzmu (2013).