W oparach opery

Rytuał, misterium, opowieść, narracja, dźwięk w przestrzeni, przestrzeń dźwięku, obszar brzmienia, strefa multimediów, a może najprościej - scena? Tegoroczna Warszawska Jesień skieruje nasz wzrok, słuch i uwagę ku dosłownie i symbolicznie rozumianemu obszarowi „sceny” – za punkt wyjścia obrała „operę”. Ten „punkt wyjścia”, kojarzący się odbiorcy z pewną specyficzną przestrzenią teatralną i wieloaktowym dziełem, powiedzie nas przez meandry tradycji i współczesności ku całej obfitości form multimedialnych, parateatralnych i parascenicznych, począwszy od miniopery, poprzez teatr instrumentalny, monodramy obiektofonów aż po najbardziej skomplikowane i nowatorskie, zarówno w treści jak i w formie, dzieła multimedialne.

Juliana i bazar dźwięków

W muzyce Juliany Hodkinson stale obecne są elementy wizualne i teatralne. Ba, ale jakie: bez żenady wygrzebuje ci ona ze składowiska dźwiękowych odpadów a to brzęk wyrzuconych na złom sztućców, a to chrzęst tłuczonego szkła, a to szum starego koła od roweru… Wsadza to do utworów, miesza z nie powtórzę jakimi dźwiękami instrumentów, zaprawia elektroniką i pokazuje publicznie. I jeszcze oświetla! A muzycy, jak trzeba porządnie zagrać, to oczy w słup i nic. Dwóch talerzy perkusyjnych nie mogą ze sobą zderzyć! Powietrze pomiędzy talerzami im przeszkadza.

Program:

SCENATET
Juliana Hodkinson, Peter Barnow, projekcja dźwięku
Mikkel Jensen, reżyseria światła 
Juliana Hodkinson Angel View *

* pierwsze wykonanie w Polsce

www.warszawska-jesien.art.pl