Portrety choreograficzne: Alisa Makarenko

#

Portrety choreograficzne – Alisa Makarenko

To będzie kameralny i niezwykły wieczór. Dla znajomych możliwość dowiedzenia się o mnie czegoś więcej. Dla nieznajomych - historia dziewczyny, która marzy i realizuje, co sobie wymarzyła.Opowieść o każdym z nas.

Pokażę Wam, jak to się wszystko zaczęło. Zatańczę! Stare i nowe kawałki oraz zaprezentuje zupełnie inne interpretacje.

Zapraszam serdecznie,

Alisa Makarenko

Konsultacja literacka: Magda Ruta | Światło: Roman Woźniak | Opracowanie multimedialne: Alisa Temchenko. 

Alisa Makarenko

Absolwentka Psychologii na Chersońskim Uniwersytecie Państwowym oraz Choreografii i Teorii Tańca na Uniwersytecie Muzycznym Fryderyka Chopina w Warszawie. 

Jako tancerka i współtwórczynipracowała z Teatrem Akademia, Warszawskim Teatrem Tańca, Teatrem Tańca Zawirowania.

Występowała na Malta Festival, Dancing Poznań, Warsaw Dance Days, Warszawskiej Scenie Tańca, Warszawskiej Platformie Tańca, w Centrum Sztuki Tańca, na Przeglądzie Zjawisk Teatralnych Czarna Offca w Warszawie oraz PPA Nurtu OFF we Wrocławiu.

Choreografka i autorka ruchu scenicznego:

Spektakli dla Teatru Nowego w Poznaniu, Wrocławskiego Teatru Współczesnego, Teatru WARSawy, Filharmonii Świętokrzyskiej w Kielcach i Warszawskiej Opery Kameralnej.

Nagrodzona:

W 2012 za znaczący wkład w sztukę choreograficzną Ukrainy i za wysoki poziom szkolenia w zakresie tańca. W 2014 Nagrodą Artystyczną Ewy Wycichowskiej.

Ponadto uczestniczka i zwyciężczyni wielu konkursów w kraju i za granicą - Ukraina, Francja, Polska, Niemcy, Bułgaria, Rosja, Węgry i Serbia.

Portrety choreograficzne

Portrety choreograficzne, to nowy cykl Mazowieckiego Instytutu Kultury prezentujący sylwetki współczesnych artystów choreografów przez nich samych.

Każdy choreograf musi posiadać umiejętność tworzenia, wyobraźnie, talent improwizatorski, muzykalność, wrażliwość. To cechy, których nie da się nauczyć z książki, a tylko dzięki nim choreograf staje się artystą. W naszych wieczorach zaproszeni goście będą mieli możliwość zaprezentowania siebie w dowolnie wybranej formie korzystając z własnej wrażliwości i potrzeby dzielenia się.

Program nie ma określonych ram ani wymagań. Twórca sam wybiera co znajdzie się na jego „portrecie choreograficznym” i jaki on będzie. Retrospekcyjny, kokieteryjny, rodzinny, formalny a może zabawny? Nie wiemy czy będzie to technika renesansowa, klasyczna, surrealistyczna czy op-artowa. Czy coś, a jeśli, to co, będzie tłem?