REJWACH

Są książki, które po przeczytaniu nie pozwalają zasnąć. Zmuszają do refleksji, dotykają niezagojonych ran, szarpią struny obnażonych nerwów.

Taką książką jest dla reżysera Andrzeja Krakowskiego książka Mikołaja Grynberga „Rejwach” nominowana do tegorocznej Nagrody Nike. Podczas gdy Grynberg bohaterami czyni głównie różnych generacji Żydów, żyjących w Polsce, dla Krakowskiego sam autor staje się podmiotem opowieści. To przez pisarza, zmagającego się z materią otaczającego świata i niezgadzającego się na zastaną rzeczywistość, zdają się przemawiać ludzie, pojawiający się na scenie. W umownej kawiarni, na umownym dworcu, z zakamarków peronów i ulic wyłaniają się rozmówcy, którzy są już zmęczeni samotnym noszeniem własnych sekretów. Spektakl „Rejwach” jest o lęku, o bólu, nietolerancji, ksenofobii, antysemityzmie. Jest pełen pytań o odpowiedzialność za krzywdę drugiego człowieka, o szeroko pojętą moralność, o imponderabilia. Czy istnieją racje, które legitymizują przemoc? Czy są takie kategorie, które upoważniają do użycia siły, stosowania prawa pięści, terroru?

Bohaterowie „Rejwachu” dzielą się swoimi przeżyciami, nie dając prostych odpowiedzi. Mówią, by móc dalej żyć lub spokojnie odejść. Ich doświadczenia będą żyły w kolejnych pokoleniach.