Recital mistrzowski 28.01.2020 g. 19:00

Recital mistrzowski

Krzysztof Jakowicz -skrzypce
Robert Morawski - fortepian

Józef Elsner - Sonata F-dur na skrzypce i fortepian
Ignacy Jan Paderewski - Sonata a-moll op. 13

Witold Lutosławski - Partita na skrzypce i fortepian 
Witold Lutosławski - Subito 
Aleksander Zarzycki - Romans op. 16
Aleksander Zarzycki - Mazurek G-dur op. 26
Henryk Wieniawski - Polonez A-dur

Koncert z okazji 80. urodzin Krzysztofa Jakowicza

Polscy kompozytorzy tworzą Sonaty na skrzypce i fortepian od ponad 200 lat. Utwory tego gatunku wyszły spod pióra m.in. Józefa Elsnera, Ignacego Jana Paderewskiego, Karola Szymanowskiego, Grażyny Bacewicz i Krzysztofa Pendereckiego. Pierwszą część koncertu wypełnią dwie najwcześniejsze spośród nich, obydwie trzyczęściowe i utrzymane w klasycznym stylu, aczkolwiek zupełnie odległe pod względem stylistycznym.
Sonata F-dur z op. 10, powstała pod koniec siedmioletniego pobytu Józefa Elsnera we Lwowie (w 1798 roku). Stanowi przykład bezpretensjonalnie płynącej muzyki, w której żaden z instrumentów nie jest faworyzowany. W Sonacie a-moll Ignacego Jana Paderewskiego z kolei, partia fortepianu zyskuje dużo bardziej okazały kształt i szczególnie w efektownej trzeciej części zdradza wirtuozowskie aspiracje kompozytora.
Aleksander Zarzycki (1834-1895) podczas licznych podróży zagranicznych stykał się z największymi twórcami i artystami działającymi w Europie w drugiej połowie XIX wieku. Jednym z nich był skrzypek Pablo Sarasate, który włączył do swojego repertuaru zadedykowany mu Mazurek G-dur. Popularność na estradach świata tryskającej energią kompozycji ugruntowali później Bronisław Huberman i Dawid Ojstrach. Skrzypkowie równie chętnie sięgają po opublikowany około 1875 roku Romans E-dur, utwór o pięknej i niebanalnej melodii, w którym mogą popisać się najwyższymi rejestrami swojego instrumentu.
Jednym z ostatnich utworów skomponowanych przez Witolda Lutosławskiego jest Subito na skrzypce i fortepian z 1992 roku. Tytuł utworu odwołuje się do jego budowy – szeregu gwałtownie zmieniających się i zróżnicowanych epizodów, rozgrywających się z zapierającą dech w piersiach prędkością. W powstałej nieco wcześniej (1984) Particie kompozytor czyni dyskretne aluzje do muzyki baroku.