31. Festiwal Mozartowski w Warszawie

Teatr Warszawskiej Opery Kameralnej

Wolfgang Amadeus Mozart

UPROWADZENIE Z SERAJU

Die Entführung aus dem Serail

Singspiel w trzech aktach, w oryginalnej niemieckiej wersji językowej z dialogami w języku polskim

Kompozytor | Wolfgang Amadeus Mozart
Libretto | Johann Gottlieb Stephanie der Jüngere
Premiera | 20 kwietnia 2018 r.

REALIZATORZY:
Reżyseria i Inscenizacja | Jurij Aleksandrow
Dyrygent | Marcin Sompoliński
Scenografia, Kostiumy i Światła | Paweł Dobrzycki
Współpraca scenograficzna | Katarzyna Gabrat-Szymańska
Choreografia | Natalia Madejczyk
Asystent dyrygenta | Agata Zając
Asystent reżysera |Tatiana Korpaczowa
Inspicjent | Maria Grąbkowska
OBSADA:

Konstanze – Joanna Moskowicz
Belmonte – Jacek Szponarski
Pedrillo – Bartosz Nowak
Blonde – Paulina Horajska
Osmin – Dariusz Górski
Selim – Maciej Miecznikowski

Zespół Wokalny Warszawskiej Opery KameralnejKierownik: Krzysztof Kusiel-Moroz

Zespół Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej
Musicae Antiquae Collegium Varsoviense
Aleksander Słojewski – mistrz ceremonii
Mariusz Karpiński – mim
Radosław Kamieniarz – stary skrzypek
Katarzyna Reisch – taniec
Liliana Rogowska-Tylman, Gabriel Zorzano-Chmielewski – dzieci
DYRYGENT
Marcin Sompoliński

O miłość trzeba walczyć
W złożonym labiryncie spektaklu szanowny widz zobaczy nie tylko zajmującą wesołą historię przygód młodych zakochanych osób w bajecznie nieprzewidywalnej Turcji XVIII stulecia, ale i liryczną opowieść i nieprostych relacjach Wolfganga Amadeusza Mozarta i jego żony Konstancji. Dzieło jest o miłości, o tym, że trzeba o nią walczyć. Miłość należy zdobyć, a potem ją utrzymać. Belmonte trafia do obcego kraju z powodu miłości i cierpi ogromnie z powodu miłości, a potem przezwycięża wszystko dzięki miłości. W naszym spektaklu są równoległe dwa wątki: komiczna fabuła i dramatyczna linia życia Mozarta. To nie przypadek, że główna bohaterka ma na imię Konstancja, tak jak żona kompozytora. Urzekł mnie polski teatr. Nie zabiegam i nie planuję swoich prac, po prostu Bóg tak mnie prowadzi. Dzięki temu na swojej drodze życiowej poznałem Warszawską Operę Kameralną i powróciłem do swojej dawnej idei. Śmiech w operze to wielce skomplikowana sprawa, a ja chciałbym, aby te dwa przeciwstawne sobie bieguny – komiczny i dramatyczny – były przedstawione w sposób interesujący dla widza. Ja z natury jestem bardzo ciekawski i w tym przypominam małpę. Z tego powodu reżyserowałem Borysa Godunowa Modesta Musorgskiego oraz Eugeniusza Oniegina Piotra Czajkowskiego we Wrocławiu. Mam w życiu dużo szczęścia. Pragnę wyrazić wdzięczność Pani Dyrektor Alicji Węgorzewskiej-Whiskerd za to, że jest mi dane współpracować ze wspaniałym zespołem artystów. Czerpię z tej pracy ogromną radość i zadowolenie.

Jurij Aleksandrow, reżyser