Wykład dr Kamila Potrzuskiego: Cykl: O architekturze i budownictwie sportowym w Warszawie okresu międzywojennego. Polski uniwersytet kultury fizycznej. Centralny Instytut Wychowania Fizycznego na warszawskich Bielanach.

Historyk dziejów społecznych Janusz Żarnowski napisał, że w II Rzeczpospolitej nieustannie ścierały się dwa potężne, przeciwstawne zjawiska społeczne – modernizacji i zacofania. Rozwój sportu, stosunkowo nowego zjawiska społecznego kojarzonego z postępem i z emancypacją wielu grup społecznych, wpisywał się w tendencje modernizacyjne. W latach II Rzeczpospolitej „jak grzyby po deszczu” powstawały sekcje i kluby sportowe, rozwijało się współzawodnictwo szkolne i akademickie, pierwsze sukcesy na arenie międzynarodowej zaczęły odnosić reprezentacje Polski w różnych dyscyplinach, a najwybitniejsze osobowości sportu okresu międzywojennego, w tym zwłaszcza mistrzów olimpijskich Halinę Konopacką, Janusza Kusocińskiego i Stanisławę Walasiewicz do dziś wspominają liczni sympatycy sportu. W latach 1918-1939 dokonał się również nienotowany nigdy wcześniej ani później przyrost ilości obiektów sportowych na terenie całej Polski. W Warszawie po raz pierwszy w historii w tkance miejskiej pojawiły się kryte pływalnie, betonowe tory kolarskie, murowane przystanie wioślarskie, a przede wszystkim reprezentacyjne stadiony sportowe. W realizację wielu obiektów sportowych zaangażowani byli wybitni architekci i inżynierowie tego okresu, jak Edgar Norwerth, Maksymilian Dudryk, Aleksander Kodelski, Juliusz Nagórski, Antoni Jawornicki czy Zygmunt Plater-Zyberk. Słynne motto ruchu olimpijskiego „citius, altius, fortius” oznaczające „szybciej, wyżej, silniej” i odnoszące się do olimpijskiej idei głoszącej pochwałę walki i rywalizacji sportowej o zwycięstwo nad przeciwnikiem, ale często też nad sobą samym i własnymi ograniczeniami, można odnieść też do rozwoju budownictwa sportowego w Warszawie międzywojennej. Niektóre bowiem spośród inwestycji sportowych stolicy II Rzeczpospolitej uznano za wybitne dzieła modernizmu, ważne w skali kraju, a nawet świata. W latach międzywojennych powstawały przedsięwzięcia wyprzedzające swój czas, przekraczające rozmachem wszystkie inwestycje sfery szeroko rozumianej kultury fizycznej znane dotąd na ziemiach polskich. Jedno z nich - kompleks Centralnego Instytutu Wychowania Fizycznego zgłoszone zostało nawet do rywalizacji w olimpijskim konkursie sztuki. W cyklu wykładów postaram się przybliżyć najważniejsze inwestycje sportowe w Warszawie – stolicy II Rzeczpospolitej.