Lisbeth Salas, urodzona w Caracas (Wenezuela), fotografka mieszkająca w Madrycie, upodobała sobie szczególnie portretowanie wybitnych twórców literatury iberoamerykańskiej. Na wystawie w Instytucie Cervantesa w Warszawie znajdą się fotografie ponad 70 autorów, a gdzieniegdzie tylko należących do nich przedmiotów. Dzieła większości z nich, bardziej lub mniej znanych polskiej publiczności, były tłumaczone na język polski, a są wśród nich Mario Vargas Llosa, Fernando Savater, Isabel Allende, Carlos Ruiz Zafón, Elena Poniatowska, Fernanda Melchor, Javier Marías czy Eduardo Mendoza, by wymienić raptem kilkoro.

Osnową stworzonych przez artystkę powieści wizualnych są nie tylko wizerunki postaci, ale również powiązane z nimi przedmioty. Tak też jest na wystawie prezentowanej w Instytucie Cervantesa w Warszawie. Czasami to one pojawiają się jako forma reprezentacji danego twórcy. Jak wspomina Lisbeth Salas, każda rzecz jest swojego rodzaju narracją o osobie, do której należy, formą jej portretowania, a sam portret również jest przedmiotem i jednocześnie jedną z form przedstawiania postaci. Przez całe życie jesteśmy otoczeni przedmiotami, jedne z nich kupujemy, innymi jesteśmy obdarowywani. Wielu z nas czuje szczególne przywiązanie do ulubionych przedmiotów, które stają się naszymi amuletami, zaklinaczami naszej rzeczywistości. Wiele z nich skrywa głębokie tajemnice – talizmany, pióra wieczne, notatniki... Tajemnice skrywają również ludzkie twarze: „Czasami portretowany jest myślami gdzie indziej z powodu straty lub traumy, i to również jest widoczne na zdjęciu – to, co niewidzialne dla oczu, pejzaż twarzy”.

Yolanda Pantin określa mianem „książki poetyckiej napisanej językiem fotografii” prezentowanej Se entretienen conversando [Oddają się konwersacji] na wystawie w kwietniu br. w Caracas („El Nacional”, „Papel Literario”, 11.05.2024). Podobnie wypowiada się Luis Mateo Díez o fotobiografii pt. Los días y las cosas [Dnie a przedmioty] autorstwa Salas jemu poświęconej– „to niezwykle wzbogacająca niespodzianka niczym wizualny tom wierszy”.

Lisabth Salas (ur. 1971 r.) studiowała fotografię pod kierunkiem Nelsona Garrido (Krajowa Nagroda w dziedzinie Sztuk Plastycznych w Wenezueli) w latach 1990-94. Wyspecjalizowała się w portrecie literackim, a także fotografii nieruchomej i dokumentalnej dla kina i telewizji. Obecnie mieszka w Madrycie, gdzie współpracuje z wydawnictwem Anagrama, Grupo Zeta i dodatkiem „Cultura/s” dziennika „La Vanguardia”. Prezentowała swoje prace na wystawach w Hiszpanii, Meksyku i Wenezueli. Jest autorką autobiograficznych książek fotograficznych poświęconych takim autorom jak Enrique Vila Matas – Infinitamente serio (Wyd. Alfa, Caracas, 2008), Rafael Cardenas (Nagroda Cervantesa 2022) – Rostros y decires (Cámara Escrita, 2011) czy Luis Mateo Díez (Nagroda Cervantesa 2023) – Los días y las cosas (2024, Instituto Cervantes; Ministerio de Cultura y Deporte). Poza zdjęciami postaci, pojawiają się w nich również powiązane z nimi przedmioty, architektura i miejsca – wiele mówiące, istotne elementy narracji.