Wachlarz

Wachlarz – wokół niego toczy się akcja komedii. Dla której panny na wydaniu został kupiony – dla Kandydy czy Gianniny? I gdzie się podział, w czyich jest rękach? Czy zagrozi planowanym związkom? Niepokaźny wachlarz budzi gwałtowny niepokój wśród adoratorów obu panien. Rozpala ciekawość wścibskich mieszkańców małego miasteczka pod Mediolanem, burzy zmysły, nakręca akcję, odsłania charaktery bohaterów intrygi.
A bohaterowie Goldoniego to ludzie niezwykle kolorowi i w gruncie rzeczy, mimo drobnych wad, sympatyczni. Bywają bowiem pyszałkowaci, łatwowierni, złośliwi, pyskaci – Goldoni choć dobroduszny i lubi ich – każdemu przypina łatkę, nikogo nie oszczędza. Ten swoisty światek stworzył z przedstawicieli różnych klas społecznych: rzemieślników, mieszczan, zubożałej arystokracji, plebejuszy. Całe życie pilnie obserwował ludzi, żeby przedstawiać na scenie postaci w całej ich złożoności, „wycieniować ich tony, aby nadać im większą plastykę” – jak sam tłumaczył.

Dramaturgiczna zręczność, z jaką poprowadził akcję, sytuuje komedię wśród najlepszych w dorobku komediopisarza. Teatr proponuje więc widzom dobrą zabawę i – być może – chwile refleksji nad ludzkimi charakterami i czynami, które – niezależnie czy w XVIII, czy XXI wieku – są do siebie zadziwiająco podobne.

Autor o „Wachlarzu”

„…to wielka komedia, wielka – bo kosztowała mnie wiele trudu, i wiele trudu będzie kosztować aktorów wystawienie jej. Będą musieli bardzo uważać i przeprowadzić więcej prób, niż zazwyczaj; ale komedia należy do tych, które pozwalają wykonawcom zabłysnąć talentem i zręcznością…” Carlo Goldoni 1764 r.

Spektakl rekomendowany dla Widzów