Czarodziejska Góra

Nikt nie zinterpretował chyba jeszcze izolacji w kategorii czaru. W „Czarodziejskiej górze” Tomasza Manna, będącej metaforą kryzysu europejskiej kultury, górskie sanatorium pozwalało kuracjuszomkom na odseparowanie się od rzeczywistości społeczno-politycznej i skupienie na wewnętrznych procesach, jakie uruchomiła w nich choroba. Zanurzenione w uzdrowiskowej codzienności i skoncentrowanie na sobie samych, ulegliły czarowi izolacji.

W spektaklu Michała Borczucha w lokatorachkach budynku mieszkalnego podczas lockdownu rodzi się „nowe rozumienie rzeczywistości”. Jak pacjencitki sanatorium oddają się rozmowom i filozofowaniu oraz praktykują nieme rytuały dbania o siebie. Owijając się w koce i malując ściany, realizują różne protokoły kontroli i zagłębiają się w lekturę „Czarodziejskiej góry”. Pod wpływem czaru funkcjonują w zawieszeniu między pozornie sprzecznymi pragnieniami, by stan zawieszenia trwał jak najdłużej i by życie jak najszybciej wróciło do normy.

Pod wpływem czaru zyskują również świadomość własnego uprzywilejowania. Zaczynają dostrzegać pojedyncze osoby i całe grupy społeczne, których wcześniej nie dostrzegaliły. Zauważają różnice klasowe i zaczynają rozumieć klasowe ustrukturyzowanie ludzkiej pracy. Jak pacjencitki sanatorium prowadzą długie rozmowy na temat czasu, subiektywnego odczucia przestrzeni publicznej, poczucia sprawczości, zmieniających się relacji społecznych i nowych sposobów wykonywania pracy. Poruszają w nich tematy opieki i troski, zastanawiając się, jak wszystkim istotom ludzkim i więcej-niż-ludzkim umożliwić wspólne życie.

A czy przestrzeń teatralna może stać się przestrzenią dbania o siebie nawzajem?

Jakiego czaru do tego potrzebujemy?

Adaptacja powieści będzie tworzona w oparciu o doświadczenia i refleksje aktorów i aktorek TR Warszawa.

PREMIERA 26 kwietnia 202