Zielona Gęś

Konstanty Ildefons Gałczyński

Spektakl Jarosława Kiliana to prawdziwy rarytas nęcący urokiem świata nieodwołalnie minionego - dobrych manier, wyrafinowanych konwersacji, nieoczekiwanie zajmujących osobowości. Jak 50 lat temu bawi przednim humorem, zachwyca krystalicznie czystą poezją i absurdalnymi skojarzeniami - najwyższej literackiej próby, z pogranicza kabaretu.

Udział w spektaklu Ireny Kwiatkowskiej, arcymistrzyni polskiego kabaretu, wystarczy, by mówić o wielkim wydarzeniu. Kilian nie przestał jednak na zaproszeniu cudownej Kwiatkowskiej i przypomnieniu jej niedościgłych interpretacji. Skonstruował widowisko kabaretowe pełne uroku mieniące się rozmaitymi nastrojami, żywe, wzruszające i zabawne zarazem. Wielką niespodziankę - po latach nieobecności na scenie, sprawił Krzysztof Kołbasiuk, wręcz wyśmienity w partiach wokalnych a przy tym zarażający swym entuzjazmem, radością grania i niezawodnym poczuciem humoru.

Zielona Gęś to tekstowa składanka, z nieustannymi podniesieniami i opuszczeniami kurtyny, zmianami scenerii, światła, tempa i nastroju. Widzowie podczas spektaklu bawią się wyśmienicie, często dopowiadając najsłynniejsze kwestie. Niewymuszony, finezyjny dowcip spektaklu tchnął nowego ducha w szacowne mury Polskiego, gdzie dawno widzowie nie oglądali tak świeżego, bezpretensjonalnego i mądrze zabawnego. Piszę o tym z tym większą przyjemnością, że z pewnym lękiem oczekiwałem na ten spektakl, nie będąc pewien, czy Gałczyńnski ze swym poetyckim humorem, delikatną parodia, i - wydawałoby się - nieco spłowiałą rekwizyromią obroni się w kontakcie z nową widownią.

Wiadomość, ze przed kasą Polskiego doszło do szarpaniny o bilety - krzepi.