IX FESTIWALU MUZYKI FRANCISZKA SCHUBERTA

Eugenia Rezler - śpiew, Stanisław Drzewiecki - fortepian

W I części wieczoru wystąpi jeden z najwybitniejszych pianistów polskich młodego pokolenia Stanisław Drzewiecki zagra:

• Impromptu Ges-dur op. 90 nr 3
• Wanderer-Fantasie C-dur op. 15

w drugiej zaś części, schubertowskie pieśni zaśpiewa solistka Warszawskiej Opery Kameralnej Eugenia Rezler – alt ze Stanisławem Drzewieckim przy fortepianie

Prowadzenie koncertu Hanna Bakuła

Całkowity dochód z koncertu przeznaczony będzie na dofinansowanie wakacji dla dzieci z domów dziecka, którymi opiekuje się Fundacja Hanny Bakuły.

Eugenia Rezler - kontralt

Urodziła się w Łodzi gdzie rozpoczęła swą edukację muzyczną od nauki gry na gitarze. Lekcje śpie–wu zaczęła pobierać dwa lata przed maturą. Studia wokalno-aktorskie odbyła w warszawskiej Akademii Muzycznej im. F.Chopina pod kier. Urszuli Trawińskiej-Moroz. Jeszcze podczas studiów została solistką Warszawskiej Opery Kameralnej, gdzie śpiewała partie: Cherubina w Weselu Figara, Papageny w Czarodziejskim flecie, Dorabellii w Cosi fan tutte oraz Rozyny w Cyruliku sewilskim. W rolach tych występowała nie tylko na deskach macierzystej sceny w ramach Festiwalu Mozartow-skiego ale i m.in. w Opera Comique w Paryżu, Teatro Albeniz w Madrycie czy na scenie słynnego Fe-stiwalu Teatralnego w Montpellier. Potem doszła jeszcze rola Vitelli w Łaskawości Tytusa oraz główne postaci w operach Rossiniego: Angeliny w Kopciuszku oraz Izabelli we Włoszce w Algierze.

Rzadko spotykany rodzaj głosu artystki, o pięknej barwie i wyjątkowej ruchliwości zwrócił uwagę jurorów krajowych i międzynarodowych konkursów wokalnych im. Ady Sari w Nowym Sączu, Jana Kie-pury w Krynicy, Roberta Schumanna w Zwickau, Vincenza Belliniego w Caltanisetta oraz Gioacchina Rossiniego w Schwetzingen. Nagrodą Konkursu Rossiniowskiego,w którego pracach Jury uczestni-czyła Dama Joan Sutherland był udział w Accademia Rossiniana w Pesaro, prowadzonej przez Alber-ta Zeddę i in. wybitnych znawców wykonawstwa muzyki tego twórcy.

W karierze Eugenii Rezler obok spektakli operowych ważną rolę odgrywają koncerty i recitale. Wy-stępowała z pianistami tej klasy co Tatiana Szebanowa, Maciej Paderewski i Janusz Olejniczak. Obec-nie współpracuje z Jerzym Godziszewskim, prezentując dzieła pieśniarskie K. Szymanowskiego. Interpretuje pieśni polskich kompozytorów: Chopina, Moniuszki, Karłowicza, Paderewskiego a także Schuberta, Schumanna, Czajkowskiego i Rachmaninowa -wiele z nich nagrywając dla Polskiego Ra-dia. Dla Radia Katowice nagrała kilkadziesiąt pieśni Stanisława Moniuszki, niektóre z nich zostały wydane w zbiorze “Ze śpiewników domowych”.

W 1998 wzięła udział w pierwszym współczesnym wykonaniu oraz w nagraniu płytowym oryginalnej wersji “Pasji” Józefa Elsnera pod dyrekcją J. Kaspszyka.

Eugenia Rezler śpiewa na krajowych i międzynarodowych festiwalach muzycznych. W ramach cyklu “Laureaci międzynarodowych konkursów wokalnych” wystąpiła na Wratislavia Cantans ‘91, podczas Poznańskiej Wiosny Muzycznej ‘89 była solistką w prawykonaniu “Sonetów do Orfeusza” na głos i or-kiestrę Marty Ptaszyńskiej a na Festiwalu Gaude Mater ‘91 w Częstochowie w prawykonaniu “Lauda-te Dominum” na alt, baryton, chór i orkiestrę Andrzeja Nikodemowicza. Występowała też na Festi-wallu w Łańcucie’89 w wieczorze Marthy Eggerth, na Festiwalu Muzyka w Starym Krakowie’97 oraz podczas Dni Chopinowskich w Lipsku gdzie wystąpiła z orkiestrą w odtworzeniu pożegnalnego kon-certu przed wyjazdem Chopina z Warszawy. Od kilku lat jest pedagogiem Akademii Muzycznej im. F.Chopina w Warszawie.

Największym osiągnięciem artystycznym Eugenii Rezler stał się udział w I Festiwalu Rossiniowskim Warszawskiej Opery Kameralnej w 2001 r. Została okrzyknięta gwiazdą absolutną w typie ukochanym przez Rossiniego, o klasie porównywalnej ze światowymi legendami.

Odgłosy prasy:

Eugenia Rezler wyróżniała się urodą głosu, jego wyrównanym brzmieniem we wszystkich rejestrach a przede wszystkim muzykalnością, szczerą żarliwością interpretacji... Wiktor A. Brégy Dni Sztuki Wokalnej w Nowym Sączu po raz czwarty, Ruch Muzyczny, 22 V 1988

Eugenia M. Rezler/.../dała recital jakościowo godny każdej bodaj wielkiej sali koncertowej prezentując w schumannowskim cyklu Miłość i życie kobiety nie tylko piękny mezzosopranowy głos ale też nie-zwyczajną dojrzałość i finezję interpretacji zaś w ariach z Cyrulika sewilskiego i Kopciuszka Rossi-niego -nadto jeszcze znakomitą giętkość głosu i techniczną swobodę. Józef Kański Półtygodnia talentów, Ruch Muzyczny, 18 XII 1988

Eugenia M. Rezler z orkiestrą dokonała prawykonania “Sonetów do Orfeusza” do poezji R.M. Rilkego Marty Ptaszyńskiej. Umiejętność kształtowania nastroju i technika śpiewaczki na pewno w poważnym stopniu zbudowały sukces wartościowego dzieła. Wiesław Kiser Orkiestra z legendą, Gazeta Poznańska, kwiecień 1989 Eugenia M. Rezler udowodniła,że jest artystką muzykalną i inteligentną. Potrafiła więc zapanować nad widownią interpretacją świeżą i bezpretensjonalną nie poddając się uniesieniom własnym. Raczej już skłaniając do wzruszenia swoich słuchaczy. Rzadka to i cenna zaleta. Ewa Solińska Wieczór arcyromantyczny, Życie Warszawy, 15 XI 1989

Ze śpiewaków największe wrażenie wywarła na mnie E. Rezler. Prezentowane przez nią utwory zach-wycały nie tylko z powodu urody głosu solistki ale również znakomicie oddanej atmosfery tekstów. Marek Brzeźniak “Małgorzata przy kołowrotku”, Trybuna Śląska, 5 II 1997

Spośród wykonawców głównych ról wielki sukces odniosła Eugenia Rezler, fenomenalna Rosina. Maciej Weryński Na granicy szarży. Życie, 7 II 2001

I wreszcie fenomenalny Kopciuszek- Angelina. Eugenia Rezler to mezzosopran rossiniowski porówny-walny ze światowymi legendami! Maciej Weryński To trzeba utrwalić! Życie, 12 II 2001

Festiwal Rossiniego przyniósł też prawdziwe objawienie. Zabłysła Eugenia Rezler, artystka o urzekaj-ącym, wprost stworzonym dla oper Rossiniego głosie.Jej bogaty w alikwoty, giętki do zatracenia kontr-alt o niemal akrobatycznych możliwościach, do tego jeszcze uwodzący słuchaczy aksamitną miękkoś-cią i ciepłem barwy sprawił, że spektakle z jej udziałem nabrały wyjątkowego blasku. Ewa Solińska Damy górą, Życie Warszawy, 22 II 2001

Na koniec gwiazda absolutna w typie ukochanym przez Rossiniego /.../ Piękny, matowy głos o olbrzy-miej skali, w niskim rejestrze osiągający brzmienie altowe, zdolny do wystrzelenia koloraturą, niena-ganna emisja. /.../ To jest zjawisko! /.../ Jej Angelina i Izabella są na światowym poziomie. Maciej Weryński I Festiwal Rossiniego - to wysokiej klasy wydarzenie artystyczne. Urokliwy świat opery. Życie, 23 II 2001

Z solistów największe wrażenie zrobiła Eugenia Rezler (Pippo)- nienaganna wokalnie, sugestywna aktorsko, utożsamiająca się z wykonywaną rolą. Artystka muzykalna o wielkich możliwościach /.../ Zachwycająca Eugenia Rezler (Rosina), śpiew i aktorstwo na wysokim poziomie. Sławna cavatina Una voce poco fa - popis wirtuozerii wokalnej dostępnej nielicznym /.../ Niekwestionowaną gwiazdą była Eugenia Rezler (Kopciuszek). Technika wokalna zdumiewająca, dodawane od siebie błyskotliwe pochody i tryle zapierające dech, kształtowanie fraz i cyzelowanie motywów czynione z jubilerską dokładnością; popisowe finałowe rondo w ujęciu Rezler-non plus ultra! Warszawa ma wielką śpiewaczkę /.../ Gwiazdą pierwszej wielkości okazała się Eugenia Rezler (Signora Italiana). Pewność intonacyjna, logika w grze aktorskiej i ten urzekający głos... Stanisław Dybowski Z życia muzycznego Warszawy. Muzyka 21, III - IV 2001

Powodem do zachwytu jest dla mnie odkrycie niezwykłego talentu Eugenii Rezler /../ Mamy do czynie-nia z głosem i talentem na światową skalę/.../ E. Rezler jest objawieniem polskiej wokalistyki /.../ Walo-ry głosu są niezwykle wielostronne; jest to kontralt o zachwycającej głębi ale zarazem o wysokiej i dźwięcznej górze/.../ Dysponuje głosem o wielkiej sile, z którym postępuje z ogromnym rozsądkiem i taktem/.../ Dodatkowym walorem jest jej znakomita gra aktorska. Artystka zmienia osobowość zależnie od roli /.../ ale zawsze jest świetna, skupiająca uwagę od pierwszej chwili wkroczenia na scenę, pełna świeżości i wdzięku a przy tym pełna także umiaru i dobrego smaku. Krzysztof Lipka Eugenia Rezler - objawienie na rossiniowskim festiwalu, Ruch Muzyczny 15 IV 2001

Szumi w gaju brzezina Paderewskiego czy Na balu Czajkowskiego, gdyby zostały w tej interpretacji nagrane na płyty, z pewnością byłyby ozdobą każdej kolekcji/../Śpiew Eugenii Rezler, poza zaletami głosowymi (oryginalna barwa, wyrównana skala, duża ruchliwość) ujmuje słuchacza szczerością wypowiedzi, komunikatywnością i brakiem fałszu interpretacyjnego /.../ Pragnie przede wszystkim przekazać muzykę i słowa, ”użyczając” wykonywanym utworom swego talentu, głosu i muzykalności. Stanisław Dybowski Z życia muzycznego Warszawy. Muzyka 21 IV 2001

Eugenia Rezler jako jedna z nielicznych potrafi kreować pieśni. Każdy szczegół jest głęboko przemyślany, tu nie ma przypadków. Piękno dźwięku schodzi na drugi plan bo chodzi o stworzenie spójnej całości tekstu i muzyki. I tak się dzieje a szczyt osiąga artystka w Mów do mnie jeszcze” czy “Smutną jest du-sza moja” i w wielu innych pieśniach. Maciej Weryński Myśleć a potem śpiewać, Życie, 2-3 VI 2001

Wykonanie ”płytowe”, doskonałe wokalnie, interpretacja wnikająca w sens muzyczny i poetyckie teksty, przekonująca. Wielka satysfakcja dla tych, którzy byli na koncercie. Stanisław Dybowski. Z życia muzycznego Warszawy. Muzyka 21 IX. 2001

Eugenia Rezler dysponuje kontraltem o niezwykłej skali i giętkości oraz wspaniałej barwie.Co więcej, wie co z nim zrobić. Dźwięk podporządkowany jest precyzyjnie skonstruowanej logice postaci, Jej Angelina w “Kopciuszku”, Izabella we “Włoszce” czy Rosina w “Cyruliku sewilskim” to perły wokalno - aktorskie. Maciej Weryński. Czterysta lat w rok. Życie Warszawy 2 XI 2001

Gwiazdą wśród gwiazd była jednak E.Rezler kreująca rolę tytułową. Artystka obdarzona ciepłym, peł–nym rossiniowskim mezzosopranem była niezrównaną Angeliną. Pięknie brzmiała w jej wykonaniu zarówno nastrojowa piosenka Angeliny, jak i wszystkie ansamble. Popisowe rondo Nacqui all’affanno e al pianto zaśpiewała po prostu porywająco. Katarzyna K. Gardzina Sroka złodziejka i inne rozkosze-Festiwal Rossiniowski. Biuletyn 1(18) / 2001

Zachwycająca Eugenia Rezler jako Niania Filipiewna. Ta postać zyskuje tu zresztą rolą szczególną (nie jesteśmy przyzwyczajeni by obecna na scenie tylko w I akcie Niania miała aż takie znaczenie). Rezler, młodsza od swojej bohaterki o ładnych trzydzieści lat, nie udaje staruszki. Osiąga efekt wiary-godności postaci poprzez ciepło, jakie dominuje i w jej postawie, i w głosie. Epizod a kreacja! Maciej Weryński, Oniegin Czajkowskiego w WOK. Momenty prawdy. Życie Warszawy. 29 IV 2002

Kiedy Eugenia Rezler swym wspaniałym, ciemnym kontraltem śpiewała w drugim hymnie Karola Szy-manowskiego słowa o czarnej wronie, która usiadłszy na Bożej Męki ramionach kracze i kracze bez końca, słuchaczami wstrząsnął dreszcz. W chwili tej E. Rezler stała się wielką teatralną tragiczką. Z E. Rezler świetnie współpracował Jerzy Godziszewski. Trudno tu mówić o akompaniamencie, jego mocna gra podobnie wstrząsała, jak śpiew solistki. Wyborny duet." Marek Brzeźniak,, Dramat w cieniu sceny, Dziennik Zachodni 28 V 2002

Bardzo dobrą postać wykreowała także Mirosława Rezler. Jej śpiew zabrzmiał szlachetnie, a scenicz-na swoboda sprawiła, że Isabella była jedną z bardziej udanych postaci „Włoszki”. Tadeusz Deszkiewicz Przed wyjazdem do Francji, w Warszawie, "Włoszka w Algierze". Kamerton – wortal internetowy styczeń 2003

Doskonale zaprezentowała się M. Rezler (Izabella), tak od strony wokalnej, jak i aktorskiej, błyszcząc wszystkimi swymi umiejętnościami, zachwycając głosem o niepowtarzalnej urodzie, skali, sile i barwie, bezbłędną techniką, najlepszym gustem w łatwym do przerysowań rossiniowskim stylu. Krzysztof Lipka, Warszawska Włoszka we Francji, Ruch Muzyczny nr 6 23 III 2003

Ramy koncertu stanowiła krótka pieśń Schuberta “Śmierć i dziewczyna” dwuminutowy dramatyczny dialog tytułowych postaci o wstrząsającym wyrazie. Prezentując ja dwukrotnie E. Rezler odczytała ja raz z pozycji buntującej się przeciwko wyrokom losu dziewczyny, następnie zaś z pozycji nieuchronnej i przez to olimpijsko spokojnej śmierci Oba wykonania były klejnotami muzycznego dramatu. Anna Woźniakowska Mistrzostwo i promocja. Ruch Muzyczny nr 22, 2 XI 2003 s.23-24

Na szczególne wyróżnienie zasługuje jeszcze jedna postać – Stara Buryjowska Eugenii Rezler. Ta drugoplanowa bohaterka –zaśpiewana po mistrzowsku partia-jest jeszcze jednym dowodem, że wybit-na artystka potrafi stworzyć perłę nawet przy pozornie mniejszych wyzwaniach Maciej Weryński Tragedia jest oczyszczeniem. „Jenufa” w Warszawskiej Operze Kameralnej. Życie, nr 104 18 V 2004 s.10-11

Na komplementy zasłużyła E. Rezler, znakomicie obsadzona w roli Starej Buryjowki, której śpiew immanentnie tkwił w postaci i ją budował – prawdziwa kreacja sceniczno-wokalna. Jan Witkowski Premiera Jenufy Janaczka, Nasza Polska nr 21 25 V 2004 s.16

Niezapomniana była także Eugenia Rezler jako Stara Buryjowka – dysponuje ona przepięknym i bogatym dolnym rejestrem, lecz jednocześnie potrafi się wznieść na wysokie dźwięki, które nieopatrznie przewidział dla niej Janacek. John Tyrell Niewielka, lecz na dobrej drodze. The Times 18 VI 2004

Stanisław Drzewiecki

w wieku sześciu lat pojechał jako solista na swoje pierwsze tournée koncertowe po Japonii z orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyr. Volkera Schmidta-Gertenbacha.

Z tym samym znakomitym zespołem pod dyr.Grzegorza Nowaka zagrał rok później jeden z koncertów J. Haydna w Studiu Koncertowym im. Witolda Lutosławskiego Polskiego Radia w Warszawie dla TVP. Od tamtej pory wystąpił w salach koncertowych Londynu (Victoria & Albert Museum), Amsterdamu (Het Concertgebouw), Bergen (The Grieg Hall), Brukselii (Parlament Europejski), Wiednia (Schönbrunn Palace), Madrytu (Palacio Real de El Prado), Moskwy (Wielka Sala Konserwatorium im.P.Czajkowskiego/, Tallina (Estonia Hall), Meksy-ku (Palacio de Bellas Artes), Kanady (Queen Elizabeth Hall w Vancouver i Winspear Centre w Edmonton), USA (Cerritos Center i Walt Disney Concert Hall w Los Angeles, Chicago Symphony Hall, Kimmel Center w Filadelfii, Gusman Hall w Miami, Lincoln Center w Nowym Jorku) oraz w wielu najważniejszych salach Japonii (Tokyo Opera City Concert Hall, Suntory Hall, Metropolitan Art Space, Tokyo Orchard Hall, Yokohama Minato Mirai).

Stanisław Drzewiecki zagrał 26 stycznia 2003 r. w najbardziej prestiżowej sali świata – nowojorskiej Carnegie Hall (Isaac Stern Auditorium) odnosząc wielki sukces. W prasie pojawiły się entuzjastyczne recenzje: Darrell Rosenbluth w „New York Concert Review” napisał: Ożywiony owacyjnym przyjęciem utworów Chopina przez publiczność, Drzewiecki powalił ją na kolana cyklem „Grandes etudes de Paganini” Liszta. Skrzypkowie drżyjcie! Roman Markowicz z „Polish Daily News” podkreślił: W grze Drzewieckiego urzeka rzadko spotykany liryzm: to przede wszystkim piękny dźwięk jaki potrafi wydobyć z fortepianu i równie pięknie zarysowana fraza o wokalnej wprost linii. Odczułem rzadko spotykaną dziś elegancję i swobodę przywodzącą na myśl dawnych mistrzów klawiatury. To była mistrzowska interpretacja jakiej dawno na tej, czy nawet innych nowojorskich estradach nie słyszeliśmy.

Stanisław Drzewiecki ma w swoim dorobku dziesięć płyt CD wydanych przez firmy fonogra-ficzne: DUX, Polskie Radio, GHP Japan i Sony Classical. Swoją pierwszą płytę Piano Coner-tos – Bach, Mozart, Beethoven z orkiestrą „Mała Filharmonia” pod dyr. Marcina Nałęcz-Nie-siołowskiego artysta nagrał w wieku dziesięciu lat. Zarówno ta płyta, jak i trzy następne My first gift, Chopin-Piano Concerto & 12 Etudes z orkiestrą Sinfonia Varsovia pod dyr. Grze-gorza Nowaka oraz Romantic Piano Recital otrzymały nominacje do nagrody „Fryderyk”.

W 2002 r. pianista podpisał kontrakt z Sony Classical. Płyta z utworami Schumanna i Liszta (m.in. komplet Etiud na temat Paganiniego) otrzymała status „Złotej Płyty”. Następne nagrania fonograficzne artysta zrealizował w Disney Hall w Los Angeles utrwalając I Koncert fortepianowy c-moll Szostakowicza z trębaczem Jensem Lindemannem oraz Orchestral Ensemble of International Laureats pod dyr. Eduardo Schmiedera.

Artysta wielokrotnie był zapraszany na koncerty inaugurujące tak prestiżowe wydarzenia kulturalne jak: sezon koncertowy w Bazylei, Festiwal Chopinowski w Kanadzie, Europalia 2001 w Belgii, Dni Polski 2002 w Austrii, Festiwal Radia Francuskiego w Montpellier, Festiwal Radia Duńskiego w Kopenhadze, a także VI Festival Cultural de Mayo w sali Teatro Degollado w Guadalajara z orkiestrą Filharmonica de Jalisco pod dyr. Fernando Lozano.

W 2004 r. zainaugurował sezon koncertowy z Yomiuri Nippon Symphony Orchestra w Sap-poro Concert Hall w Japonii. Z tą znamienitą orkiestrą pod dyr. Aleksandra Lazarieva wystą-pił ponownie w lutym 2005 w Suntory Hall i Metropolitan Art Space w Tokio w cyklu pre-zentującym najwybitniejszych dyrygentów świata. Młody artysta odbył tournée z Filharmonią Białostocką –po Belgii, z Filharmonią Śląską i Orkiestrą „Hanseatica” z Gdańska- po Holan-dii, a z Orkiestrą z St. Petersburga – po Japonii oraz z Filharmonią Wrocławską – po USA.

Krytyk muzyczny James R. Oestreich po koncercie w Lincoln Center napisał w The New York Times: Drzewiecki okazał się znakomitym muzykiem, świadomym dzieła i panującym nad nim: jego zamyślenie i liryczne pasaże były tak samo dobre jak zawrotnie precyzyjna technika.

Artysta posiada w swoim repertuarze osiemnaście koncertów fortepianowych, które wykony-wał pod batutą najwybitniejszych dyrygentów polskich i zagranicznych: Simon Young /Australia/, Jose Cura /Argentyna/, Vladimir Kiradijew /Bułgaria/, Jury Alperten /Estonia/, Philippe Jordan /Francja/, Justus Frantz, Volker Schmidt-Gertenbach, Michael Zilm /Niemcy/, Fernando Lozano /Meksyk/, Andrey Anikhanov, Alexander Lazariev, Leonid Nikolayev /Rosja/, Albert Kaiser, Bruno Goetze /Swiss/, Tatsunori Numajiri, Takao Ukigaya /Japonia/, Victoria Zhadko, Nicolai Dyadiura /Ukraina/, Eduard Schmieder, Peter Dabrowski /USA/ oraz Andrzej Affeltowicz, Mirosław J.Błaszczyk, Tomasz Bugaj, Bogusław Dawydow, Ag-nieszka Duczmal, Mieczysław Gawroński, Jerzy Kosek, Wojciech Michniewski, Michał Nesterowicz, Marcin Na łecz-Niesiołowski, Grzegorz Nowak, Maciej Niesiołowski, Bogdan Olędzki, Marek Pijarowski, Wojciech Rajski, Jacek Rogala, Zygmunt Rychert, Jerzy Salwaro-wski, Ruben Silva, Mariusz Smolij, Tadeusz Strugala, Jerzy Swoboda, Radosław Szulc, Antoni Wit, Tadeusz Wojciechowski.

W 2003 r. zadebiutował jako kompozytor, pisząc muzykę do spektaklu Król Olch wg ballady Goethego dla Teatru „Lalka” w Warszawie. W marcu 2005 r. zaprezentował polskiej publicz-ności swoją nową kompozycję Double Concerto na skrzypce, fortepian i orkiestrę smyczko-wą. Stanisław Drzewiecki jest laureatem wielu prestiżowych nagród, spośród których na szczególną uwagę zasługują: Grand Prix na Europejskim Konkursie Telewizyjnym w Alican-te i na X Konkursie Eurowizji w Bergen, którego finał oglądało dziesięć milionów widzów. Został również najmłodszym laureatem „Paszportu Polityki”. Młody artysta kształcił się pod kierunkiem Viery Nosiny, Tatiany Shebanovej, Wiktora Mierżanowa. Obecnie jest studentem Akademii Muzycznej w Warszawie w klasie prof. Andrzeja Jasińskiego.