PRYWATNE MITY

Ewa Zarzycka

miejsce: sala Kino/Audytorium

Wykład / performance z cyklu „Moja historia sztuki”.

_Pewnego dnia na pewnym festiwalu, kiedy już powiedziałam to, co miałam do powiedzenia, sięgnęłam do walizki z rekwizytami. I z przerażeniem spostrzegłam, że zaciął się zamek w walizce i nie mogę wyjąć rekwizytów. Walizka otworzyła się zaledwie na małą szparę, mogłam jedynie wsuwać w nią ręce. Zrozpaczona i przerażona zaczęłam więc opowiadać, co w tej walizce jest. Że są tam wszystkie istniejące środki wypowiedzi performance. Cały alfabet. A więc wszelkie żywioły: woda, ogień, ziemia, powietrze i klęski: pioruny, błyskawice, powodzie, tsunami i susze. I cała moc rekwizytów pochodzenia organicznego, jak kamienie, piasek, patyki, owoce, kasztany, żołędzie, liście, pióra ptasie, jajka, mięso, muszle itd. A także przedmioty takie jak kule szklane, papierowe, ceramiczne oraz stożki, lejki, nożyczki, noże, klucze, sznurki, jakieś linijki, ekierki, rurki szklane, plastikowe. Jakieś urządzenia typu grzałka, suszarka, metronom, rzutnik, magnetofon, odkurzacz, telewizor, komputer, kserokopiarka i fragmenty tych i innych urządzeń i mechanizmów. Ponadto farby, tusze, plastelina, gąbka...

I alkohole: piwo, wino, wódka. Naczynia: butelki, słoiki, talerze, filiżanki, kieliszki, itp... Świeczniki, świece, kadzidła, zapałki. Książki, gazety, jakieś ubrania i buty, laski i parasole, czapki, kapelusze, berety, chustki, obrusy, a także płótno białe i czarne, wielkie arkusze papieru i folii, taśma samoprzylepna. Pudełka, pojemniki, segregatory, książki, zeszyty, kartki, strzępki papieru... Zabawki, figurki ludzi, zwierząt i innych stworków. Do tego wszystkiego gesty, głosy, dźwięki... Ciemność, jasność itd.

Kiedy zamknęłam walizkę, skończyło się moje wystąpienie. Wtedy jeden z moich kolegów artystów performerów powiedział mi, że moje performance było bardzo nieciekawe i niedobre. A byłoby świetne gdybym znalazła w tej walizce siebie. Pomyślałam sobie: to rzeczywiście świetny pomysł, i zapukałam do walizki, krzycząc co sił w płucach: jesteś tam? Wychodź Zarzycka! I stojąc tak przed tą walizką, nagle usłyszałam jakiś szmer. Obejrzałam się. Za moimi plecami na ścianie wyprojektował się film: oto ja, Ewa Zarzycka, idę z walizką! Idę jakąś drogą. Nie! to dach widziany z okien mojej pracowni. Zatrzymuję się i otwieram walizkę! Wyjmuję z niej dwie szklanki z wodą. Porównuję, czy poziom wody w obydwu szklankach jest równy. _

Ewa Zarzycka

EWA ZARZYCKA mieszka w Lublinie i w Kazimierzu Dolnym. Studia w PWSSP Wrocław, obecnie ASP (1973-1978). Od 1980 roku tworzy filmy autorskie, performance, wykonuje rysunki, instalacje. Podczas swoich wystąpień wygłasza teksty, w których splata ze sobą fakty i elementy fikcji. Posługuje się rekwizytami przypominającymi modele dydaktyczne, w związku z czym charakteryzuje swoje performance jako „wykłady z demonstracją”.

Ważniejsze wystąpienia:

• Mózg nie służy do myślenia, z Tomaszem Dobrzyńskim, BWA, Lublin 1984
• Kobieta lat 130-140, lecz wciąż jeszcze piękna, Strych, Łódź 1984
• Utrzymanie pozycji artystycznej, „Sztuka jako gest prywatny”, Koszalin 1989
• Jestem artystką piszącą, mówiącą oraz..., ON, Poznań 1994
• Pasjanse, CSW Zamek Ujazdowski, Warszawa 1999
• A jednak performance, BWA, Zielona Góra 1999
• Jedna z wielu rzeczy, Galeria Labirynt 2, Lublin 2000
• Czy duch jest ciągle ten sam?, spotkanie (...) „z niczego do wszystkiego”, Muzeum Nadwiślańskie, Kazimierz Dolny 2001